«Καθώς το παραγωγικό δυναμικό κατεβάζει "ταχύτητα" αναμένεται ότι θα υποστεί πλήγμα και η απασχόληση. Από τις αρχές του 2008 παρατηρείται τάση ανακοπής της πτωτικής πορείας της ανεργίας (...) Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από την ένταση της προσπάθειας της κυβέρνησης για απελευθέρωση όλων των αγορών και τη βελτίωση των συνθηκών υγιούς ανταγωνισμού» (από το κύριο άρθρο στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

«Το Εφήμερον είναι ένα έντομο που ολόκληρος ο κύκλος της ζωής του δεν ξεπερνάει τη μια μέρα. Ευχή ή κατάρα; Γιατί άραγε η Αριάν Μνουχίν έδωσε στο βιβλίο της τον τίτλο "Οι εφήμεροι" για να περιγράψει τους ανθρώπους με προσωρινή δουλειά; (...) Οι εφήμεροι δεν είναι κάτι εφήμερο, όπως εξηγεί η Αριάν Μνουχίν στο βιβλίο της. Είναι ένας ακρογωνιαίος λίθος του συστήματος, που μέσα σε αυτό οι μεγάλες επιχειρήσεις έχουν το ελεύθερο να ελαχιστοποιούν ολοένα και περισσότερο το κόστος τους και να μεγιστοποιούν τα κέρδη τους. Αναζητούν διαρκώς χώρες με φθηνά ημερομίσθια για να παράγουν τα προϊόντα τους και οι εργαζόμενοι ζουν κάτω από τη μόνιμη απειλή να χάσουν τη δουλειά τους, επειδή οι υποψήφιοι είναι πάντα περισσότεροι από τις θέσεις εργασίας. Οι προσωρινοί εργαζόμενοι μπορεί να μην είναι παρά έντομα. Αλλά δεν είναι έντομα που ζουν μονάχα μια μέρα. Ζουν και ξαναζούν το μαρτύριό τους από τη μια μέρα στην άλλη συνεχώς, ώσπου να τους πατήσει κάποιο πόδι από πρόθεση ή, ακόμη χειρότερα, από αδιαφορία. Οσο δε βρισκόμαστε στη θέση τους, μπορούμε να στεκόμαστε μπροστά στην οργή τους με κατάπληξη - και καμιά φορά με αγανάκτηση. Κανείς όμως δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχος, όσο ακόμη θα κροταλίζει η μηχανή που παράγει τέτοια έντομα» (ο Ρ. Βρανάς στα ΝΕΑ).