Μπορώ να κατανοήσω την ανάγκη του καλλιτέχνη να μη θέλει να κατέβει από τη σκηνή. Η σκηνή είναι το σπίτι του, πώς να φύγει από το σπίτι του; Αλλο αυτό, βέβαια, και άλλο να μη θέλει να κατέβει, γιατί εκεί πάνω κόβει μονέδα!

Μια τέτοια περίπτωση, και να με συγχωρούνε, είναι και οι Ρόλινγκ Στόουνς. Το περίφημο αυτό ροκ συγκρότημα, που στην εποχή του, τόσο με τη μουσική του, όσο και με τις πολύ ζωντανές και πολύ κινητικές εμφανίσεις του, χάλαγε κόσμο. Η τελευταία του εμφάνιση, το φθινόπωρο του 2006, στη Νέα Υόρκη, ήταν μια τραγωδία!

Μια τραγωδία που την έκανε ακόμα χειρότερη η πρόχειρη και βιαστική («αρπαχτή») σκηνοθεσία του Μάρτιν Σκορτσέζε (άλλος φραγκοκυνηγός και αυτός). Η ανυπεράσπιστη άσπρη κινηματογραφική οθόνη γεμίζει από κάποια γερασμένα, και πάλι να με συγχωρούνε, ζόμπι, που ξεχνώντας τα χρόνια τους, προσποιούνται ή προσπαθούν να προσποιηθούν, πως νίκησαν το χρόνο και παρέμειναν παιδιά. Τότε που κάθε κούνημα της μέσης τους (Μικ Τζάγκερ) «πέθαινε» τα (άμυαλα) κορίτσια.

Οταν χάσεις το μέτρο χάνεσαι και εσύ μαζί του. Και αυτό ισχύει τόσο για τους Ρόλινγκ Στόουνς όσο και για τον Μάρτιν Σκορτσέζε. Τόσο το συγκρότημα όσο και ο σκηνοθέτης έχουν ένα πολύ καλό όνομα να υπερασπιστούν. Οι «αρπαχτές» δεν αρμόζουν στην ποιότητά τους. Κρίμα!

Εμφανίζονται: Μικ Τζάγκερ, Κιθ Ρίτσαρντς, Τσάρλι Γουότς, Ρόνι Γουντ, Κριστίνα Αγγιλέρα, Μπάντι Γκάι, Τζακ Γουάιτ Γ.