Σε μια περιοχή όπως το Θριάσιο, με κοντά 4.000 επιχειρήσεις όλων των μεγεθών, υπάρχει ένα ΚΕΠΕΚ, όπου σύμφωνα με την ίδια την υπεύθυνή του, το προσωπικό και η υποδομή δεν αρκούν για ουσιαστικούς ελέγχους. Στους πάνω από 40.000 εργαζόμενους που δουλεύουν, μεταξύ των οποίων και χιλιάδες μετανάστες, υπάρχουν το πολύ 7.000 συνδικαλισμένοι. Την ίδια ώρα, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες σέρνονται πίσω από τη γραμμή της υποταγής και της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων.

Αυτά συντελούν, ώστε να κυριαρχούν οι εργολάβοι και οι ενοικιαζόμενοι εργάτες αντί να γίνονται προσλήψεις μόνιμων, τα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας να είναι ανύπαρκτα, επειδή «κοστίζουν», σκυμμένα κεφάλια, η εργασία να εντατικοποιείται με 10ωρα και 12ωρα, να οργιάζει η μαύρη ανασφάλιστη εργασία κ.ά. Οπως γίνεται αντιληπτό, στο Θριάσιο δεν παράγεται μόνο το 40% του ΑΕΠ της χώρας, αλλά καταγράφεται με τον πιο αιματηρό τρόπο και η γενικευμένη ένταση της εργασιακής εκμετάλλευσης από το κεφάλαιο και τα κόμματά του.

Ολα τα παραπάνω αποτελούν την «πρώτη ύλη» για τα εργοδοτικά εγκλήματα. Δε φταίει η «κακιά στιγμή» για το γεγονός ότι μετράμε κατά μέσον όρο δέκα νεκρούς εργάτες κάθε χρόνο στο Θριάσιο Πεδίο. Ηδη φέτος, οι νεκροί εργάτες στην περιοχή έχουν φτάσει τους έξι, με τελευταία θύματα δυο εργάτες μέσα σε 24 ώρες τη Δευτέρα και την Τρίτη. Οσο οι εργαζόμενοι του Θριασίου δεν εντείνουν τους ταξικούς τους αγώνες, όσο δεν προσανατολίζουν τη δράση των σωματείων τους σε σύγκρουση με τα συμφέροντα της εργοδοσίας, για τη λήψη ουσιαστικών μέτρων ασφάλειας, ώστε να γυρίζουν στις οικογένειες και στα παιδιά τους ζωντανοί, η κατάσταση δεν πρόκειται να αλλάξει.

Οι εργοδότες, μικροί και μεγάλοι, θα συνεχίσουν να τους θέλουν με ολοένα και μικρότερο «κόστος». Κι αυτό το μικρότερο «κόστος» σημαίνει πιο σκυμμένα κεφάλια, περισσότερη δουλειά με μικρότερα μεροκάματα και μισθούς, με λιγότερα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας. Σημαίνει ακόμα και θυσία της ίδιας της ζωής τους. Χωρίς καμία διάκριση σε ηλικία ή εθνικότητα...