«Το μπετόν υλικό για τους βιαστικούς... Το πρόβλημα όχι τι θα χτίσουμε αλλά πώς αυτό που θα χτίσουμε, θα το εντάξουμε στη φύση. Το κτίριο πρέπει να δένει με το δέντρο, αλλά και το πουλί. Το μαύρο χελιδόνι σκίζει το διάφανο αέρα - αγγίζει με το φτερό του τον τοίχο... Το φως πάνω στα πράγματα. Αυτό κατά τη γνώμη μου πρέπει να είναι το μήνυμα του αρχιτέκτονα. Η μορφή που καταρχήν θα υπαγορεύσει η κατασκευαστική ανάγκη, θα πρέπει να ελεγχθεί και με ένα άλλο κοίταγμα εκ των έσω (τα μάτια της ψυχής)...».

Κυριάκος Κρόκος. Ενας σημαντικός αρχιτέκτονας του τόπου μας, αλλά και ένας ξεχωριστός εραστής της ζωγραφικής. Αυτή τη δεύτερη αγάπη του φωτίζει η έκθεση στην γκαλερί «Αστρα» (Καρυατίδων 8), που πραγματοποιείται δέκα χρόνια μετά το θάνατό του. Με τίτλο «Ενθύμηση» παρουσιάζονται (έως 13/6) σχέδια, φωτογραφίες και ζωγραφιές του Κ. Κρόκου, δείγματα - αποσπάσματα - από την αρχιτεκτονική και ζωγραφική δουλειά του. Παράλληλα, κυκλοφορεί ομότιτλη έκδοση (εκδόσεις «Ικαρος»), στην οποία τα έργα του δημιουργού, συνοδεύουν κείμενα από τους αρχιτέκτονες: Γιώργο Μακρή, Γιώργο Δρίνη και τους ζωγράφους: Νίκο Στεφάνου, Αλέκο Φασιανό.

Ο Κ. Κρόκος γεννήθηκε το 1941 στον Πλάτανο της Σάμου. Φοίτησε στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου, απ' όπου πήρε το δίπλωμά του το 1967. Μετά τη στρατιωτική του θητεία έμεινε για ένα χρόνο στο Παρίσι, κάνοντας αυτοσπουδή και μαθητεύοντας για ένα χρονικό διάστημα κοντά στον Γιάννη Τσαρούχη που ζούσε τότε εκεί. Γυρνώντας στην Αθήνα, παράλληλα με την αρχιτεκτονική του εργασία συνέχισε να ζωγραφίζει, ακολουθώντας αυτήν την κλίση που είχε από παιδί και κάνοντας σχέδια τα οποία πίστευε ότι εμπλουτίζουν την αρχιτεκτονική του παιδεία.

Οπως σημειώνει ο Γ. Δρίνης «Η δεκαετία του '70 θα είναι μια δεκαετία ωρίμανσης. Αρχές, στόχοι, βιώματα, εμπειρία και γνώση, θα ζυμωθούν και θα δημιουργηθεί ένα γόνιμο έδαφος για να καρπίσουν σ' αυτό σχέδια, κτίρια, ζωγραφική, καμωμένα με περισσή ευγένεια, που θα απορρίπτουν πιθηκισμούς, πρακτικά προστάγματα και δόγματα».

Ο Κ. Κρόκος «ήταν σχεδιαστής και το βλέμμα του έπεφτε πάντα σε κάτι μικρό που οι άλλοι το πέρναγαν απαρατήρητο», αναφέρει ο Α. Φασιανός. «...Το πλησίαζε και το χάιδευε να αισθανθεί την αναγλυφότητα. Αυτό ήταν η έμπνευσή του. Και μετά έλεγε πόσο πιο ωραίο είναι να φαίνεται η δομή του χτισίματος και να μην κρύβεται από σοβά. Οπως φαίνονται οι σπόνδυλοι στους αρχαίους κίονες, ή τα ισόδομα μάρμαρα του τοιχώματος. Και εφάρμοζε αυτό που είχε εννοήσει μόνος του, από την παρατήρηση τη δικιά του. Και αυτό που έκανε, που δημιουργούσε, έβγαινε από την Ελλάδα, από το φως και τα μικρά βουναλάκια».

Το 1976 δημιούργησε δικό του εργαστήριο. Από τις βραβευμένες εργασίες του, αντιπροσωπευτικές, είναι το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού της Θεσσαλονίκης (1977 - 1993), η μελέτη του οποίου παρουσιάστηκε εκπροσωπώντας την Ελλάδα στην ΙΙΙ Biennale «Αρχιτεκτονική Δημοσίων Κτιρίων» στο Κέντρο Pompidou (Παρίσι 1990). Το κτίριο βραβεύτηκε από το Ελληνικό Ινστιτούτο Αρχιτεκτονικής με Ειδικό Βραβείο (Αθήνα 2001). Το φθινόπωρο του 1996, ο Κ. Κρόκος εκπροσώπησε την Ελλάδα στην VI Biennale Αρχιτεκτονικής της Βενετίας. Τα περισσότερα από τα πραγματοποιημένα έργα του είναι δημοσιευμένα σε ελληνικά και ξένα αρχιτεκτονικά περιοδικά. Δείγματα της ζωγραφικής του δουλειάς είχε παρουσιάσει σε ομαδικές εκθέσεις, ενώ το 1987 εκδόθηκε το βιβλίο «Αρχιτεκτονικά Τοπία» με σχέδια και κείμενα δικά του και του Αλέκου Φασιανού.

«Στο ξεκίνημα κάθε αρχιτεκτονικού του έργου αφιέρωνε πολλή σκέψη», σημειώνει ο Γ. Μακρής «και βάζοντας το μυαλό του σε μεγάλη ένταση αναζητούσε μια δυνατή κεντρική ιδέα, ένα κυρίαρχο όραμα που θα τον τροφοδοτούσε με την απαραίτητη κινητήρια δύναμη. Μετά, αποφεύγοντας τις εναλλακτικές "λύσεις" (τον ενοχλούσε η λέξη "λύση", ίσως γιατί του θύμιζε τα μαθηματικά με τα οποία δεν είχε ποτέ καλές σχέσεις), προσηλωνόταν σταθερά στην ανάπτυξη μιας μονάχα, της αρμόδιας κατά τη γνώμη του εκδοχής, που την καλλιεργούσε με τα απαράμιλλα σχέδιά του μέχρι να πεισθεί πως είχε ωριμάσει».

«Εχω την αίσθηση ότι ο Κυριάκος "φοβόταν" μερικές φορές τη γοητεία των ίδιων του των σκίτσων. Φοβόταν, δηλαδή, μήπως η εικαστική δύναμη των σχεδιασμάτων του τον οδηγούσε στην ωραιοποίηση πραγμάτων που στην εφαρμογή τους θα μπορούσαν να αποβούν άκαρπα ή αρχιτεκτονικά αδιάφορα. Γι' αυτό επέμενε, πέρα από τα σκίτσα, να δει κάθε έργο του αυστηρά σχεδιασμένο, προσεκτικά μετρημένο και από κάθε ασάφεια απαλλαγμένο, προκειμένου να διαπιστώσει αν αυτό εξακολουθούσε να διατηρεί την ποιότητα και το χαρακτήρα που απέπνεαν τα ατμοσφαιρικά του σκίτσα».

Ο Κ. Κρόκος έφυγε από τη ζωή πρόωρα, τον Ιούνη του 1998, αφήνοντας ένα πλούσιο έργο, κυρίως στο χώρο της αρχιτεκτονικής. Οπως υπογραμμίζει ο Ν. Στεφάνου, υπήρξε «Ενας αυστηρός και λιγόλογος αρχιτέκτονας, αλλά και ένας ζωγράφος με ουρανούς που τους διαπερνάνε χρώματα τρυφερά και ονειρικά».