Η Πατρίσια Ρίγκεν, παρότι υπήρξε και δημοσιογράφος, που σημαίνει ρεπορτάζ, αλήθεια, κράτησε από το πολιτικό και κοινωνικό θέμα της μόνο τα πολύ εξωτερικά στοιχεία του. Το συναίσθημα.

Μια νεαρή μάνα φεύγει από το Μεξικό και πάει λαθραία στην Αμερική για να εργαστεί για το μέλλον του γιου της (ο πατέρας του παιδιού εξαφανίστηκε). Περνάνε τέσσερα βασανιστικά (για εκείνη και το παιδί) χρόνια. Η γιαγιά που πρόσεχε το μωρό πεθαίνει. Ο μικρός, που πάντα ήθελε να πάει κοντά στη μάνα του ή να έρθει εκείνη κοντά του, μετά τη «φυγή» της γιαγιάς, παίρνει την τύχη στα χέρια του. Με περιπετειώδη τρόπο περνάει λαθραία στην Αμερική αναζητώντας τη μάνα του. Είναι μόλις 9 χρόνων.

Πέρα από τις κάποιες υπερβολές, τις κάποιες συμπτώσεις, τα κάποια τυχαία απρόοπτα, η ταινία πάσχει από έλλειψη κάθε πολιτικής ματιάς σε ένα κυρίως πολιτικό ζήτημα. Τη λαθραία μετανάστευση εκατομμυρίων Μεξικανών στη γειτονική Βόρεια Αμερική. Η Αμερικανίδα σκηνοθέτις δε βρίσκει ούτε μια πολιτική κουβέντα να πει για το τεράστιο αυτό ζήτημα. Παίρνει μια μεμονωμένη ιστορία, η οποία κάτω από κάποιες συνθήκες θα μπορούσε να ήταν και αληθινή, και φτιάχνει ένα οικογενειακό κοινωνικό μελό, αχρηστεύοντας έτσι την πραγματική τραγωδία.

Η ταινία δεν αντέχει σοβαρής κριτικής. Ωστόσο, δεν την πετάς τελείως στ' άχρηστα. Κρατάς αρκετές, συναισθηματικές πάντα, στιγμές της. Και αν παρασυρθείς και εσύ από το μελό θέμα της, μπορεί να κάνεις τους απαραίτητους συνειρμούς. Στο πρόσωπο της Μεξικάνας μάνας και του μικρού Μεξικάνου, να δεις τους δικούς μας λαθραίους ή μη λαθραίους μετανάστες. Και αυτό μπορεί να σε βάλει σε σκέψεις. Να τους δεις, ίσως, με άλλο μάτι. Πιο τρυφερό. Τίποτα περισσότερο.

Παίζουν: Αντριάν Αλόνσο, Κέιτ Ντελ Καστίγιο, Σαμέρικα Φερέρα, Γιουτζένιο Ντερμπάζ.