«Κατίνες», «Κατίνες», «Κατίνες»! Ακόμα χειρότερο! Αμερικανίδες «Κατίνες»! Που σημαίνει ό,τι ηλιθιότερο και βλακωδέστερο υπάρχει στον κόσμο «τσαφ» στην οθόνη της γειτονιάς σας (στους πολυσινεμάδες). Μετά, βέβαια, από την τηλεόραση του σπιτιού σας. (Είπαν οι άνθρωποι: Aφού τ' αρπάξαμε από την τηλεόραση, δεν τα αρπάζουμε και από το cinema! Πήραν σκόρπια πλάνα από το πολύχρονο σίριαλ και έφτιαξαν και μια ταινία).

Η ιστορία... Ποια ιστορία; Δεν υπάρχει ιστορία! Υπάρχει μόνον ένα τσούρμο χαζοβιόλες, πέντε, έξι, δε θυμάμαι ακριβώς, οι οποίες, σε τακτά και άτακτα χρονικά διαστήματα, μπαινοβγαίνουν στην οθόνη χλιμιντρίζοντας. Κυρίως χλιμιντρίζουν για το σεξ και για τα φουστάνια. Είναι τέτοια η κακογουστιά, που θυμίζει καλλιστεία σε μακρινή επαρχιακή πόλη.

Ωστόσο, το φαινόμενο δεν μπορεί να το αποβάλουμε αφορίζοντάς το. Υπάρχει και πρέπει να αναζητηθεί και να δοθεί η πολιτική εξήγηση. Οι καταπιεσμένοι Aμερικανοί πολίτες, αλλά και οι καταπιεσμένοι πολίτες των δορυφόρων της Αμερικής, όπως η χώρα μας, εθισμένοι στις διαφημίσεις προσπαθούν να ζήσουν (...νοερά) το όνειρο. Να αποχτήσουν, με τη φαντασία τους, αφού δεν μπορούν στην πραγματικότητα, όλα αυτά που βλέπουν στις διαφημίσεις. Καλά σπίτια, καλά αυτοκίνητα, καλά ρούχα, καλές διακοπές, καλό σεξ.

Ολα αυτά που βλέπουμε, αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε, τα έχει η ταινία για εμάς. Ξαπλώνουμε στην πολυθρόνα μας και ...φαντασιωνόμαστε. Δυστυχώς, δεν υπάρχει σήμερα ο αντίστοιχος σεξολόγος ερευνητής, ο περίφημος Αλφρεντ Τσαρλς Κίνσλεϊ, που αναστάτωσε τη μεταπολεμική Αμερική, για να τους αναλύσει και να τους αποκαλύψει! Σήμερα όλη αυτή η σεξουαλική και κοινωνική στέρηση, η οποία είναι αποτέλεσμα του καπιταλιστικού τρόπου ζωής, που φανερώνει η ταινία, δυστυχώς, θα περάσει ντούκου. Θα θεωρηθεί σαν μια διασκεδαστική ταινία. Ομως, δεν είναι τέτοια. Είναι μια κοινωνική τραγωδία! Αυτές οι γυναίκες, αυτός ο κόσμος, θέλει ψυχίατρο!

Παίζουν: Σάρα Τζέσικα Πάρκερ, Κιμ Κατράλ, Σίνθια Νίξον, Κριστίν Ντέιβις, Τζένιφερ Χάντσον κ.ά.