«Ενδιαφέρομαι για έναν καλοκαμωμένο νεαρό άντρα, 18 έως 25 ετών, τον οποίον επιθυμώ να σφάξω και στη συνέχεια να τον φάω»! έγραφε η αγγελία.

Και, ω της τρέλας, αρκετοί νέοι άνθρωποι ανταποκρίθηκαν! Την τελευταία στιγμή, βέβαια, δείλιαζαν και η σφαγή και το γεύμα αναβαλλόταν. Κάποια μέρα, ωστόσο, ένας νεαρός άντρας δέχτηκε και η τελετή ολοκληρώθηκε! Το γεύμα δεν ήταν από τα ..καλύτερα, αφού το ανθρώπινο κρέας είναι σκληρό στο μάσημα! Αυτή η «μικρή λεπτομέρεια» έγινε γνωστή αργότερα (τη μετέφερε στην απολογία του ο κανίβαλος)!

Τα παραπάνω είναι πέρα για πέρα αληθινά! Συνέβησαν στη Γερμανία το 2001. Ο «καταπληκτικός» αυτός κύριος λέγεται Ολιβερ Χάρτγουιν και σήμερα βρίσκεται στη φυλακή. Η ταινία, βέβαια, για να γίνει πιο προσιτή, πιο εμπορική, θα έλεγε κανείς, πρόσθεσε τα δικά της. Οπως, για παράδειγμα, τη νεαρή Αμερικάνα φοιτήτρια η οποία σπουδάζει εγκληματική ψυχολογία και η οποία στη διατριβή της διάλεξε να ασχοληθεί με την πρωτοφανή αυτή περίπτωση. Τέτοια κοπέλα δεν υπήρξε ποτέ στην αληθινή ιστορία. Στις ...προσθήκες θα πρέπει να προσθέσουμε την αργή («ερωτική») σφαγή του θύματος. Στην πραγματικότητα ο κανίβαλος έκοψε μια και έξω το λαιμό του θύματος στο μπάνιο του σπιτιού του και στη συνέχεια, εκεί μέσα πάντα, έκοψε σε κομμάτια το υπόλοιπο κορμί το οποίο έβαλε στο ψυγείο και έφαγε σιγά - σιγά και σε δόσεις! Η πραγματική σφαγή ήταν σύντομη και λιγότερο ηδονική από αυτήν της ταινίας! Επίσης, ποτέ δε βρέθηκε το βίντεο που τράβηξε ο απίθανος αυτός «άνθρωπος». Στην ταινία «κάποιος» το στέλνει στην ερευνήτρια...

Εχουν σημασία όλες αυτές οι «λεπτομέρειες», θα ρωτήσετε; Εχουν! Γιατί φανερώνουν τις προθέσεις των δημιουργών. Οι οποίοι αντί να σταθούν πάνω στο ίδιο το συγκλονιστικό αυτό γεγονός και να αναζητήσουν τις πραγματικές αιτίες και τις πραγματικές αφορμές, τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο και σε κοινωνικό, αυτοί δημιούργησαν μια «δική» τους ιστορία, έφτιαξαν ένα δικό τους μύθο. Ενα μύθο με πολλά φροϋδικά στοιχεία. Τον οποίο φροϋδικό μύθο, υποτίθεται, ξεδιπλώνει η νεαρή ερευνήτρια. Ετσι το γεγονός μεταφέρεται από την ωμή πραγματικότητα στην «επιστημονική επινόηση». Και χάνει την αμεσότητά του. Την αλήθεια του. Ο θεατής παρακολουθεί μια «κατασκευασμένη» ιστορία. Και μέσα από τα χέρια του γλιστράει η ουσία. Ποιος φτιάχνει τους ανθρώπους, κάποιους ανθρώπους έστω, τέρατα. Τέρατα όπως τον Ολιβερ Χάρτγουιν ή τον άλλον κύριο της σημερινής Αυστρίας;

Η παραπάνω αντιμετώπιση του τραγικού και απολίτιστου αυτού θέματος δημιούργησε πολλές τρύπες από τις οποίες χάθηκαν σημαντικά κοινωνικά ερωτήματα, τα οποία ακόμα και σήμερα περιμένουν απάντηση. Πουθενά στην ταινία, για παράδειγμα, δε γίνεται λόγος για το γεγονός, πως πριν σφαχτεί και φαγωθεί ο «εθελοντής», δεκάδες άλλοι νεαροί έφτασαν στο τραπέζι του Προκρούστη και τη γλίτωσαν. Κανένας, όμως, απ' αυτούς δεν κατήγγειλε το γεγονός! Κανένας δεν κατέφυγε στις αρχές να σταματήσει τον αποφασισμένο εγκληματία. Και οι γείτονες, επίσης σιωπή! Κανένας δεν υποψιάστηκε τίποτα!

Παρ' όλα αυτά, η ταινία σου δαγκώνει την καρδιά! Και μόνο το γεγονός ότι γνωρίζεις πως αυτά που βλέπεις στην οθόνη είναι αληθινά (με τις παρατηρήσεις που κάναμε παραπάνω) σε ζώνουν τα φίδια. Επιπλέον, είναι εξαιρετικά γυρισμένη. Εχει θαυμάσια φωτογραφία, πολύ καλά ντεκόρ, εξαιρετική μουσική. Η ατμόσφαιρα της ταινίας, μια αδιόρατη ομίχλη (σκόπιμα μουντά πλάνα, χωρίς μεγάλο κοντράστ), μεταφέρουν στην οθόνη την εσωτερική αρρώστια του κανίβαλου, αλλά και του θέματος γενικότερα.

Το γεγονός ότι ο κανίβαλος ήταν ομοφυλόφιλος δε σημαίνει κάτι ξεχωριστό. Παρόμοια τέρατα βρίσκονται και στους ετεροφυλόφιλους. Είναι φυσικό, όμως, ο «τρόπος ζωής» των ομοφυλόφιλων, μιλάω για την ποιότητα των ομοφυλόφιλων της ταινίας, να «διευκολύνει» τη σεξουαλική αρρώστια, να θεοποιεί τη χυδαία και βίαιη ηδονή και να σπρώχνει τον άνθρωπο - δράστη στα άκρα. Οι σεξουαλικές παρεκκλίσεις δεν είναι καινούριο φαινόμενο. Ωστόσο, οι «κορυφώσεις» τους, η «άνθησή» τους, συνδέονταν πάντα με ακραία πολιτικά φαινόμενα (πτώσεις μεγάλων αυτοκρατοριών, δεσποτικά καθεστώτα, ναζισμός). Ο ακραίος και χυδαίος σημερινός καπιταλισμός είναι πρόσφορο έδαφος...

Τέλος πάντων! Τη συγκεκριμένη ταινία ή θα την αγαπήσετε, με την έννοια ότι θα της παραδοθείτε άκριτα ή θα τη μισήσετε, με την έννοια ότι θα αναζητήσετε τα αρνητικά της και θα της γυρίσετε την πλάτη. Και στις δύο, όμως, περιπτώσεις, θα σας έχει σημαδέψει! Θα σας έχει λαβώσει! Είναι πολύ σκληρή!

Παίζουν: Τόμας Κρέτσμαν, Τόμας Χουμ Περ, Κέρι Ράσελ.