Μια μυστηριώδης και λιγομίλητη νέα γυναίκα βγαίνει από τη φυλακή. Η αδερφή της, που την περιμένει στην έξοδο, τη μεταφέρει στο σπίτι της, στο οποίο ζει με τον άντρα της και τα δυο υιοθετημένα (από το Βιετνάμ) παιδιά τους. Κανένας δε θέλει να μιλήσει για το λόγο που η γυναίκα μπήκε στη φυλακή. Τόσο ο άντρας της αδελφής της όσο και οι φίλοι τους, στους οποίους γνωρίζουν τη νεοφερμένη, αποφεύγουν να θίξουν το θέμα. Σιγά-σιγά, όμως, μαθαίνουμε πως είχε σκοτώσει το παιδί της (περισσότερες λεπτομέρειες επί της οθόνης, όπως λέγαμε παλιά, για να μην «προδώσουμε» την ιστορία).

Η ταινία κινείται σε δυο άξονες. Ο ένας είναι η ίδια η αποφυλακισμένη γυναίκα και ο άλλος όλοι οι άλλοι. Η λιγομίλητη γυναίκα δείχνει να ζει στο δικό της κόσμο. Εναν κόσμο σκοτεινό, από τον οποίον σπρώχνεται, περισσότερο από τις καταστάσεις και από τους άλλους, να βγει, και όχι γιατί η ίδια το επιθυμεί. Η ίδια, μάλλον, αδιαφορεί για τη συνέχεια. Το σοκ που πέρασε, οι λόγοι που την έβαλαν φυλακή, λόγοι τελείως «προσωπικοί», έχουν κυριεύσει την ύπαρξή της. Η έξοδος της λιγομίλητης γυναίκας από το σκοτεινό τούνελ που ζει (που σημαίνει προσαρμογή στην κοινωνία και στους κανόνες της), γίνεται αργά, βασανιστικά. Οταν, τελικά, θα νιώσει ώριμη, πρώτη αυτή θα λύσει τη σιωπή της. Θα εξηγήσει γιατί σκότωσε.

Ο δεύτερος άξονας, όλοι οι άλλοι, η αδελφή, ο γαμπρός, οι φίλοι, αλλά και το πλατύτερο περιβάλλον δεν έχουν μεγάλη συμμετοχή στην εξέλιξη της ιστορίας. Ο καθένας με τον τρόπο του, ωστόσο, βάζει και το δικό του λιθαράκι. Στο τέλος όλος αυτός ο κόσμος, και η αποφυλακισμένη μαζί, γίνονται μέρος του ψηφιδωτού που αναπαριστάνει ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας. Ενα σημαντικό κομμάτι στο οποίο συνυπάρχουν η αγάπη, η κατανόηση, η μοναξιά, ο φόβος, η ελπίδα. Το δράμα δεν το φέρνει μόνον η κεντρική ηρωίδα. Το φορτώνονται και οι δεύτεροι και οι τρίτοι ρόλοι!

Ολα τα παραπάνω έχουν κινηματογραφηθεί με σχεδόν άψογο τρόπο. Οι μεστοί διάλογοι, οι θαυμάσιες ερμηνείες, οι «αθόρυβες» κινήσεις της μηχανής, η σωστή αλληλουχία και οι χρόνοι των πλάνων (ντεκουπάζ), η λειτουργική μουσική, τα εκφραστικά ντεκόρ, όλα όσα καταγράφονται στην οθόνη, έχουν μια μοναδική αρμονία, μια μοναδική ποίηση. Είναι όλα χαμηλών τόνων, αλλά μεγάλης αξίας. Τέτοιας αξίας η οποία καταφέρνει να μετατρέψει ένα θέμα μελό σε μια μικρή σοβαρή ψυχογραφική μελέτη. Σε μια μικρή σοβαρή κοινωνική μελέτη.

Αληθινοί χαρακτήρες, αληθινοί διάλογοι, αληθινές καταστάσεις. Ο δημιουργός της ταινίας δεν προσπάθησε να μας εξαπατήσει. Το θέμα του είναι τέτοιο που, αν ήθελε, θα μπορούσε να μας πνίξει στο κλάμα. Ομως, δε ζήτησε από μας δάκρυα. Ζήτησε - και πήρε - την προσοχή μας. Είπε θέλω να σας μιλήσω για ένα ανθρώπινο θέμα. Και μας μίλησε απλά, ειλικρινά, ανθρώπινα. Και μας συγκίνησε!

Παίζουν: Κριστίν Σκοτ Τόμας, Eλσα Ζιλμπερστέιν, Σέργκε Χαζαναβίσιους, Λορέντ Γκρεβίλ, Φρεντερίκ Πιερότ κ.ά.