Προσπαθήστε να ξεπεράσετε το σοκ της πλαστικής κούκλας, εγώ αυτό έκανα! Φύγετε μακριά από το σκάνδαλο. Δείτε το «εύρημα» του δημιουργού σαν αφορμή, για να προχωρήσει σε βαθύτερα ζητήματα. Ενας ταραγμένος ψυχικά νέος δεν τολμάει να πλησιάσει, και να αφήσει να τον πλησιάσουν, φυσιολογικοί - κανονικοί - άνθρωποι. Η ταραγμένη ψυχή του τον γεμίζει δέος και φόβο σε κάθε επαφή. Ακόμα και η πιο τρυφερή, αυτή της νύφης του (γυναίκα του αδερφού του). Η πλαστική κούκλα, στην οποία καταλήγει, είναι η άμυνά του. Αλλά και η συντροφιά του.

Ο ψυχικά ταραγμένος νέος, ο οποίος ζει στον κόσμο του, σχεδιάζει στο κομπιούτερ του την ιδανική γυναίκα. Την ιδανική συντροφιά. Αυτή που δε ρωτάει, που δεν περιγελάει, που κατανοεί. Μια πλαστική κούκλα. Σιωπηλή, εχέμυθη και όμορφη. Την οποία φέρνει και παρουσιάζει στον οικογενειακό και κοινωνικό κύκλο του σαν αληθινή φιλενάδα του. Τους ζητάει να αποδεχτούν την επιλογή του. Να τον δεχτούν όπως ακριβώς είναι!

Και από εδώ αρχίζει η ταινία! Και το θέμα που εξετάζει ο σκηνοθέτης. Τόσο η οικογένειά του, αδερφός, νύφη, όσο και οι συνάδελφοί του, η κοινωνία γύρω του, μετά την πρώτη αμηχανία που δείχνουν, κάνουν το σωστό βήμα. Αποδέχονται την πλαστική φιλενάδα του σαν αληθινή γυναίκα. Βοηθάνε τον ήρωα, τον συνάνθρωπό τους, τον αδελφό τους, το φίλο τους, τον συνάδελφό τους, να ξεπεράσει μόνος του τις φοβίες του και να γίνει και αυτός ένας «κανονικός» άνθρωπος.

Καταλάβατε, είμαι σίγουρος, πως έχουμε να κάνουμε με μια τρυφερή και βαθιά ανθρώπινη ταινία. Μια ταινία η οποία δε διστάζει να προτείνει ...κατανόηση. Αν θέλουμε να βοηθήσουμε πρέπει να βοηθήσουμε με τους όρους που έχουν ανάγκη αυτοί που χρειάζονται βοήθεια. Με τους όρους που αυτοί αναγνωρίζουν. (Εδώ ο καθένας βάζει τις δικές του περιπτώσεις: ψυχικά -γενικά - διαταραγμένους, ναρκομανείς, σωματικά ανάπηρους, φοβισμένους, αμόρφωτους, πληγωμένους και πάει ...λέγοντας).

Η ταινία, παρ' όλο το σκαμπρόζικο θέμα της, ούτε μια στιγμή δεν προκαλεί θυμηδία. Είναι τέτοια η κινηματογράφηση, είναι τέτοιες οι ερμηνείες, οι διάλογοι, οι συμπεριφορές, είναι τέτοιος ο σεβασμός του δημιουργού στο θέμα του, που αναγκάζει τον - οποιοδήποτε - θεατή να κάνει αυτό που έκανε ο οικογενειακός και κοινωνικός κύκλος του ήρωα. Να δεχτεί τους όρους (που έχει ανάγκη) του ήρωα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως τις περισσότερες περιπτώσεις είναι και δική μας (κοινωνική) ευθύνη οι φοβίες, οι ψυχικές διαταραχές, οι αντικοινωνικές συμπεριφορές των τραυματισμένων (συν)ανθρώπων μας.

Παίζουν: Ράιαν Γκόσλινγκ, Εμιλι Μόρτιμερ, Πολ Σνάιντερ, Πατρίτσια Κλάρκσον.