Αβίαστα και εύκολα έβγαζε συμπεράσματα για την πολιτική των κομμάτων στο ζήτημα της ακρίβειας όποιος έκανε τον κόπο να παρακολουθήσει τη χτεσινή συζήτηση των πολιτικών αρχηγών. Από τις ομιλίες των Κ. Καραμανλή και Γ. Παπανδρέου προέκυπτε σαφώς μια τάση μοιρολατρικής αποδοχής του προβλήματος, καθώς όπως είπε ο πρώτος είναι «ένα παγκόσμιο φαινόμενο» που δεν μπορεί ούτε η ΕΕ να το αντιμετωπίσει, ενώ ο δεύτερος απλά δημαγώγησε πάνω στο πρόβλημα, επαναφέροντας το γνωστό ρητορικό ερώτημα για το «ποιος κυβερνά τη χώρα;»... Και οι δύο πάντως έβαλαν πάνω απ' όλα την ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα, δηλαδή την ενίσχυση της κερδοφορίας των πολυεθνικών... Από κει και πέρα τα «μέτρα» τους ήταν, όπως εύστοχα επισήμανε η Αλέκα Παπαρήγα, «μέτρα απάτης και αυταπάτης». Στον αντίποδα οι επεξεργασμένες, ρεαλιστικές και φιλολαϊκές προτάσεις πάλης που παρουσίασε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ: «Προτείνουμε για το βασικό μισθό 1.400 ευρώ και 1.120 ευρώ για την κατώτατη σύνταξη, κατάργηση των διοδίων, των τροφείων στους παιδικούς σταθμούς των δήμων, των εισιτηρίων στα εξωτερικά ιατρεία και στα απογευματινά ιατρεία των δημόσιων νοσοκομείων. Προτείνουμε άμεση μείωση των τιμολογίων ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, έλεγχο της ποιότητας των τροφίμων από την παραγωγή και προς τις εμπορικές αλυσίδες που συγκεντρώνουν το βασικό όγκο, κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη λαϊκής κατανάλωσης, στα καύσιμα θέρμανσης και κίνησης για τα αγροτικά νοικοκυριά και τη λαϊκή κατανάλωση, επιδότηση ενοικίου για τους άνεργους νέους και νέες, άτοκα στεγαστικά δάνεια για νέα ζευγάρια για απόκτηση κύριας κατοικίας, διακοπή των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών περιουσιακών στοιχείων εργαζομένων από χρέη στεγαστικών δανείων για κύρια κατοικία»...