Του ΣΤΑΘΗ από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Πάντα η οικονομία έχει το πάνω χέρι, με την πολιτική επίσης πάντα σε ρόλο υπηρέτη της. Αυτό δε θέλουν να πουν κι αρχίζουν τα λυρικά για τη δημοκρατία που δεν αμφισβητείται, για τις δυνατότητες του συστήματος στην κάθαρση. Οταν το πράγμα μπερδεύει αναλαμβάνουν οι εφεδρείες, δικαστές και άλλοι. Από κοντά οι δημοσιογράφοι να περιγράφουν πόσο άσχημα είναι σήμερα τα πράγματα.

Κι όμως, για τον εργάτη κανένα χτες δεν ήταν καλύτερο. Γιατί πολύ απλά αυτός είναι μόνιμα από κάτω.

Οι καλυτερότεροι της εποχής, πάντως, είναι οι άγιοι πατέρες. Δεν είναι, λέει, καταπατημένο το «Πάτημα» στην Πεντέλη, ανήκει στην εκκλησία, άρα δεν ήταν εμπρησμός, τα χόρτα καθάριζαν οι άνθρωποι στο οικόπεδό τους. Αναβε εσύ κεριά στον άγιο κι όταν αγοράσεις μεζονέτα στο οικόπεδό του έλα μετά να οδύρεσαι γιατί κάτι εμπρηστές έκαιγαν κι αυτοί χόρτα στο διπλανό οικόπεδο.

Δεν πρόκειται για κοροϊδία. Ανθρωποι του θεού ήταν και οι άλλοι που είχαν εργάτες στα χωράφια με 1,5 ευρώ τη μέρα για 16 ώρες δουλεία. Ναι, δεν είναι κοροϊδία. Είναι - ακραία; πραγματική όμως - έκφραση του κυρίαρχου νόμου: Του κέρδους! Οσα πλήρωναν αυτοί για μεροκάματο, τόσα παίρνουν ανά μετοχή οι ιδιοκτήτες της Mosanto, της εταιρείας που έχει επιβάλει τα μεταλλαγμένα για το τάισμα όλου τον πλανήτη. Ο υποβιβασμός του εργάτη σε κατάσταση δούλου -ενώ πίστευε πως είναι ελεύθερος άνθρωπος που διαπραγματεύεται σε μια ελεύθερη αγορά την τιμή πώλησης της εργατικής του δύναμης - είναι αναγκαστικός όταν χορεύουν τα βουβάλια, όταν δηλαδή οι καπιταλιστές ανταγωνίζονται. Αυτό μπορεί να αλλάξει μόνο όταν φύγουν από τη μέση οι καπιταλιστές.

Αυτό ακριβώς προσπαθεί να αποτρέψει η «δημοκρατία». Ελα, όμως, που «δημοκρατία» και κέρδη πάνε πάντα μαζί. «Αν δεν υπάρχουν κέρδη, γιατί να υπάρχει δημοκρατία;» Είναι το απλό ερώτημα στο οποίο απαντούν με πρακτικό τρόπο οι υπερασπιστές του κέρδους. Ετσι μ' αφορμή την περίπτωση της Ιρλανδίας, οι μάσκες πάνε στην άκρη.

Πράγματι...Είναι η ώρα που η αστική δημοκρατία νιώθει πως δεν της αρκούν οι οπορτουνιστές για να αντιμετωπίσει τους κομμουνιστές και την ιστορική αναγκαιότητα που περιέχει το μήνυμά τους για κοινωνική απελευθέρωση. Είναι η ώρα που η αστική δημοκρατία χρειάζεται επειγόντως και τους «Καρατζαφέρηδες».