Αυτό το όνειρο γλίστρησε από μέσα μου μόλις έπιασαν οι πρώτες ζέστες. Πραγματοποίησέ με, με διέταξε.
Εκανα σαν τρελή από τη χαρά μου, και έσπευσα να υπακούσω στη διαταγή αλλά, φυσικά, πρώτα έπρεπε να σχεδιάσω την απόδρασή μου από την Αθήνα. Τα φυτά... Επρεπε να βρω κάποιον να μου ποτίζει τις γλάστρες. Αμέσως. Μα εάν άδειαζε η πολυκατοικία, κι αν δεν έμενε ψυχή ζώσα, όπως είχε συμβεί κάποια χρονιά, που μόνη, ολομόναχη φυλούσα Θερμοπύλες... Φέτος θα είναι διαφορετικά, σκέφτηκα, για να παρηγορηθώ.
Αναζήτησα τις Διακοπές και τελικά αφού κατεδάφισα το μισό σπίτι τις βρήκα. Επιτέλους! Τυχαία, άνοιξα στη σελίδα 157. Διάβασα:
Eurokinissi |
«Μην κάνεις τέτοια ανοησία. Περίμενε, μην ωρύεσαι και δεν καταλαβαίνω λέξη. Λέω να έρθω κι εγώ». Νιώθω ήδη θαλασσινό αεράκι να μου χαϊδεύει το πρόσωπο. «Α, ναι, έτσι λες; Σου περισσεύουν φαίνεται... Δε διαθέτω μονάχα για τα εισιτήρια του πλοίου 380 ευρώ και 90 για το ενοικιαζόμενο δωμάτιο. Room to Let... Δε θα είμαστε με τα καλά μας... Εμείς, πάντως, θα πάμε στη Μαγιόρκα, για οικονομία. Κάναμε τους υπολογισμούς μας, να τους κάνεις και εσύ, ελληνικό κατοικίδιο ζώο», λέει σε έξαλλη κατάσταση και βροντάει τη συσκευή.
Μένω μόνη μου. Εγώ, το όνειρό μου και οι χάρτινες Διακοπές... Κοιτάζω περίλυπη τη Μύκονο, τη Νάξο, την Πάρο, τη Σαντορίνη, τη Σέριφο, τη Σίφνο και τη Σύρο. Οπου και να γυρίσω το βλέμμα μου η Ελλάδα με την ακρίβειά της με πληγώνει.
Eurokinissi |
Εμείς λοιπόν θα μείνουμε εδώ. Κάτι θα βρούμε να κάνουμε για να περάσει η ώρα μας. Το πρωί θα αναζητούμε ένα υγρό τετραγωνικό για να βουτήξουμε, πέντε πόντους ελεύθερης άμμου για να στεγνώσουμε, το απόγευμα θα ξεφυλλίζουμε τα φυλλάδια των Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και το βράδυ στις ειδήσεις θα περιμένουμε με αγωνία να εντοπίσουμε τους παλιούς μας φίλους, όπως μου συνέβη, χτες, στο Σύνταγμα με τον Φώτη (παλιός συμφοιτητής από δεκαετίες χαμένος). Και ξαφνικά... Νάτος. Ιδιος, σχεδόν ίδιος, με τη στεντόρεια φωνή του να βρίζει θεούς και δαίμονες για την τύχη του. Και είχε δίκιο ο Φώτης να φωνάζει. Γιατί όπως κατάλαβα και όπως ίσως και εσείς καταλάβατε, ο έρημος είχε πάει να πάρει την αίτηση της αίτησης ώ αίτηση από γραφεία του Κτηματολογίου. Ναι, η Ελλάδα μπορεί να είναι πανάκριβη, μπορεί να σου κάνει σε δευτερόλεπτα σκόνη ένα όνειρο, όμως η Ελλάδα ενώνει. Οπως βρήκα τελικά εγώ τον Φώτη. Μετά το Σύνταγμα και χωρίς να πάρει την αίτηση, ήρθε ασθενοφόρο και τον μετέφερε στο Νοσοκομείο. Κολπική μαρμαρυγή. Τώρα είναι στην Εντατική αλλά μάλλον θα τη γλιτώσει οπότε τότε θα τον δω. Ναι, η Ελλάδα και πληγώνει και ενώνει. Κυρίως όμως δεν επιτρέπει στον πολίτη της να πλήξει... Λίγο είναι αυτό; Να μην είμαστε αχάριστοι.
Εφημερίδα «Χαραυγή» Σάμου |
Eurokinissi |