Αμ δε! Ο ασθενής είναι, λέει, μια από τις σπάνιες περιπτώσεις που ενώ δείχνει αναίσθητος, στην πραγματικότητα δεν είναι! Διατηρεί, λέει, σε λειτουργία τη συνείδησή του. Και παρακολουθεί, λέει, τα πάντα χωρίς, όμως, να μπορεί να αντιδράσει. Πονάει, αλλά δεν μπορεί να φωνάξει. Νιώθει το νυστέρι να τον κόβει στα δύο, αλλά δεν μπορεί να ουρλιάξει. Βλέπει ότι οι γιατροί μάλλον πάνε να τον εξοντώσουν, αλλά αυτός δεν μπορεί να τους σταματήσει. Φωνάζει τη μάνα του και την ερωμένη του για να τον βοηθήσουν, αλλά αυτές δεν ακούν, αφού η φωνή του δε βγαίνει. Νιώθει, δηλαδή, ότι φωνάζει, χωρίς, στην ουσία, να φωνάζει! Μπλέξιμο!

Ο σκηνοθέτης, που είναι και ο σεναριογράφος της ταινίας, αφού «βρήκε» την πρώτη ύλη, την «καταπληκτική» ιδέα της αναισθησίας, που δεν είναι αναισθησία, άφησε την ...άρρωστη φαντασία του να οργιάσει. Ενώ οι χειρουργοί βγάζουν και βάζουν ρεαλιστικότατα τη μια καρδιά μετά την άλλη (η πρώτη μεταμόσχευση δεν πέτυχε), ο ασθενής που δεν τον έπιασε η αναισθησία σηκώνεται από το κρεβάτι, έτσι απλά, και ζει όπως όλοι οι άλλοι άνθρωποι. Ερωτεύεται, μαλώνει, θυμώνει, παντρεύεται, ανακαλύπτει ότι η γυναίκα του έχει συμφωνήσει - και συνωμοτήσει - με τον χειρουργό που τον χειρουργεί, για να τον εξοντώσουν, κλπ., κλπ. Και την ίδια στιγμή που συμβαίνουν όλα τα παραπάνω, ετούτος είναι πάντα ξαπλωμένος στο κρεβάτι και του εμφυτεύουν ρεαλιστικότατα νέες καρδιές!

Σας περιέγραψα σχεδόν με λεπτομέρειες τι συμβαίνει, για να καταλάβετε για τι είδους θρίλερ πρόκειται. Φρίκη! Αυθαιρεσία. Αίμα! Πολύ αίμα! Και νυστέρια να κόβουν σάρκες! Κρίμα στα «επιμέρους»: Καλές ερμηνείες, καλή φωτογραφία, καλοί ρυθμοί. Εχουν αυτά κανένα νόημα; Φυσικά και δεν έχουν, γιατί το αίμα και η βία τα σκεπάζουν όλα!

Παίζουν: Χέιντεν Κρίστενσεν, Τζέσικα Αλμπα, Λένα Ολιν, Τέρενς Χάουαρντ.