Αποστόλης Πλατανιάς

Δεν είναι σκάνδαλο για τα αστικά κόμματα, όταν χαρίζουν αβέρτα στους εργοδότες φοροελαφρύνσεις. Δεν είναι σκάνδαλο, όταν συμπιέζουν διαρκώς εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις, προκειμένου να έχουν οι εργοδότες και να εκμεταλλεύονται φθηνότερη εργατική δύναμη, αλλά είναι σκάνδαλο όταν μια κυβέρνηση - δική τους κυβέρνηση, που υπηρετεί τη δική τους εξουσία, την καπιταλιστική - δώσει κάτι παραπάνω σε έναν επιχειρηματία. Δεν είναι σκάνδαλο γι' αυτούς, όταν ξεπουλούν τη μια μετά την άλλη τις δημόσιες επιχειρήσεις, είναι σκάνδαλο, όμως, όταν μια επιχείρηση αγοράσει πιο ακριβά απ' ό,τι θα ήθελαν τις μετοχές μιας άλλης. Αυτός είναι ο ορισμός της υποκρισίας.

Η ουσία είναι ότι και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ τα συμφέροντα των μεγαλοεπιχειρηματιών θα υπηρετούν, είτε πάρουν, είτε δεν πάρουν μίζες από αυτούς. Ο αποπροσανατολισμός που επιχειρούν με τα σκάνδαλα έχει στόχο να βάλει το λαό να συζητάει για το πόσα και από πού πήρε ο ένας και ο άλλος και, ταυτόχρονα, να αφήνει στο απυρόβλητο το σκάνδαλο της - νόμιμης σήμερα - κλοπής του πλούτου που παράγει με τα χεράκια του από το κεφάλαιο.

Οσο καλύτερα και γρηγορότερα το αντιληφθεί αυτό ο λαός, όσο περισσότερο, δηλαδή, θα απεγκλωβίζεται από αυτά τα κόμματα και τα δεκανίκια τους, τόσο καλύτερα και αποτελεσματικότερα θα οργανώσει την πάλη του για όλα όσα του ανήκουν.

Και είναι ευκαιρία σήμερα για τον εργαζόμενο, με αφορμή και τη σαπίλα που αναδίνουν οι υποθέσεις του χρηματισμού και των διάφορων επιχειρηματικών συμφωνιών, να βγάλει τα συμπεράσματά του για τα κόμματα αυτά.

Ο απεγκλωβισμός από τα αστικά κόμματα δεν έχει να κάνει μόνο με τη στάση που κρατά κανείς στις εκλογικές μάχες, δεν έχει να κάνει μόνο με την ψήφο, που κι αυτή βέβαια έχει μεγάλη σημασία. Είναι, όμως, μια μάχη διαρκής, καθημερινή, πρώτα και κύρια μέσα στους χώρους δουλειάς. Είναι απόλυτα συνδεδεμένη αυτή η μάχη με την ενίσχυση των ταξικών δυνάμεων. Των δυνάμεων εκείνων που δεν παζαρεύουν, π.χ., ψίχουλο το ψίχουλο τις συμβάσεις πείνας, την ώρα που η ακρίβεια κι η εμπορευματοποίηση όλων των κοινωνικών αγαθών αφαιμάζουν το λαϊκό εισόδημα. Ενίσχυση των ταξικών δυνάμεων σημαίνει ενίσχυση των δυνάμεων εκείνων που βάζουν στο πλαίσιο του αγώνα τους όλα όσα έχει ανάγκη σήμερα ο εργαζόμενος, που δεν προσπαθούν να τον ξεγελάσουν και να τον αποπροσανατολίσουν στη λογική του «εφικτού» και των αντοχών του συστήματος.

Ο εργαζόμενος δεν έχει κανένα λόγο να υποταχθεί στις αντοχές του σημερινού συστήματος. Δεν έχει κανένα λόγο να κάνει θυσίες για να βοηθήσει το σύστημα να αντέξει, ακριβώς γιατί αυτό το σύστημα είναι ο εχθρός του. Κι όσο δε συγκρούεται για να το γκρεμίσει, τόσο πιο σκληρό κι απάνθρωπο θα γίνεται. Σ' αυτήν τη γραμμή της σύγκρουσης και της ρήξης, καλεί σταθερά και αταλάντευτα το ΚΚΕ.

Τα αστικά κόμματα απευθύνονται στο λαό, άλλοτε παραπλανώντας τον κι άλλοτε καθησυχάζοντάς τον ότι θα του λύσουν τα προβλήματα. Ομως, η εμπειρία χρόνων και χρόνων δείχνει ότι όποιο κόμμα κι αν είναι στο τιμόνι, η ζωή δυσκολεύει, οι άνθρωποι του μόχθου αναγκάζονται να σφίγγουν συνεχώς το ζωνάρι. Κι ο λαός μας καταλαβαίνει και το απλό... κάθε χρόνο και χειρότερα.

Στο μέλλον θα έρθουν ακόμα πιο σκληρά αντιλαϊκά μέτρα. Είναι γνωστά από τώρα, συζητιούνται και συναποφασίζονται στο επίπεδο της ΕΕ, με τη βούλα της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΛΑ.Ο.Σ. και σε πολλές περιπτώσεις και του ΣΥΝ. Το ερώτημα είναι ως πότε ο λαός θα σκύβει το κεφάλι σε όλα αυτά.

Το ΚΚΕ απευθύνεται στο λαό, καλώντας τον να αποκτήσει εμπιστοσύνη στη δική του δύναμη και να πάρει την τύχη του στα χέρια του. Και δύναμη για τον κάθε εργάτη είναι το κόμμα της δικής του τάξης. Οσο δυναμώνει το ΚΚΕ, τόσο δυναμώνει ο ίδιος ο λαός. Οχι μόνο γιατί το ΚΚΕ υπερασπίζεται τα συμφέροντα του λαού μέσα κι έξω από τη Βουλή, για κάθε θέμα και σε κάθε χώρο (δουλειά, εκπαίδευση, υγεία κλπ.), αλλά και γιατί η ενδυνάμωση του ΚΚΕ σημαίνει μεγαλύτερη αφύπνιση του λαού. Σημαίνει ότι αποφασίζει ο εργαζόμενος να μπει ο ίδιος στο προσκήνιο, να παλέψει, να διεκδικήσει.

Σημαίνει ότι ο εργαζόμενος αποφασίζει να σηκώσει το κεφάλι, ορθώνει το ανάστημά του για να αποτρέψει αντιλαϊκά μέτρα και, στο βαθμό που μπορεί μέσα σ' αυτήν την πορεία, να αποσπά και κατακτήσεις. Είναι, βέβαια, πολύ πιο δύσκολο σήμερα για την εργατική τάξη να αποσπά κατακτήσεις σε σχέση με τις προηγούμενες δεκαετίες. Είναι πιο ξεκάθαρο, όμως, ότι η όποια κατάκτηση είναι προσωρινή και πρόσκαιρη, αν δεν αλλάξει ριζικά η κατάσταση, αν δεν αλλάξει χέρια η εξουσία.

Κι αυτή η επαναστατική αλλαγή δεν μπορεί να είναι άλλη, από τη λαϊκή εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Ολα τ' άλλα έχουν δοκιμαστεί και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Καμιά κυβερνητική αλλαγή δεν πρόκειται να φέρει άσπρη μέρα για το λαό, αν οι δυνάμεις που βρίσκονται στην κυβέρνηση δεν είναι αποφασισμένες να συγκρουστούν και να κόψουν κάθε νήμα των μονοπωλίων και των πολυεθνικών.