Οι ήρωες της βιομηχανίας του θεάματος μπαινοβγαίνουν από ταινία σε ταινία, από σίριαλ σε σίριαλ, μα πίσω από κάθε διαφορετικό ρόλο που υποδύονται, είναι ο δικός τους «μύθος» που συγκροτεί τον εικονικό κόσμο της σόου μπίζνες: Κόσμος κατακτητικός, καθορισμένος από την επιδίωξη να καταλάβει ολόκληρο το χώρο που προσφέρεται για την «τροφή» του: Να ιδιοποιηθεί κάθε αίθουσα και κάθε κινηματογραφική οθόνη, κάθε τηλεοπτική συσκευή και κάθε οικιακό καθιστικό, να μετατρέψει σε θέαμα τις εικόνες των ειδήσεων και σε εικόνα της πραγματικότητας την εμπορική διαφήμιση.

Οι ήρωες του ντοκιμαντέρ βρίσκονται στο περιθώριο της βιομηχανίας του θεάματος. Οσο περισσότερο χώρο καταλαμβάνει αυτή, τόσο το περιθώριο στενεύει... Οι ίδιοι δεν προσφέρονται ως κεφάλαια για επένδυση σε κανένα είδος σταρ σίστεμ. Οταν ο φακός τους εγκαταλείψει, η ζωή τους συνεχίζεται στη δική της εσωτερική κίνηση, που δε χωρά στο τετράγωνο της οθόνης και στις κινηματογραφικές διάρκειες. Η εικόνα τους, σαν τεκμήριο της πραγματικότητας, μπορεί να γίνεται αντικείμενο σεβασμού ή αντικείμενο χειραγώγησης, είτε από το δημιουργό του φιλμ είτε από επιδιώξεις που επενδύει σε αυτήν το ευρύτερο περιβάλλον, αλλά οι ίδιοι εξακολουθούν, εκτός οθόνης, να βιώνουν την πραγματικότητα σαν πάθος κι όχι σαν τεκμήριο. Είτε χειραγωγούμενοι είτε ζητώντας το σεβασμό που τους αξίζει:

Οι ναπάλμ του Βιετνάμ έχουν ίσως δώσει τη θέσνι τους στο «ξεθυμασμένο» ουράνιο της Σερβίας, μα στις αλυσίδες παραγωγής κάποιοι εργαζόμενοι εξακολουθούν, άθελα, να επιβεβαιώνουν την ουσία της αποξένωσης (Τζιλ Γκοντμίλοου («Τι δίδαξε ο Φαρόκι»). Οι εξεγερμένοι Πολωνοί εργαζόμενοι του 1980, σήμερα - έτσι ή αλλιώς - ζουν με τα αποτελέσματα των επιδιώξεων που επενδύθηκαν και κυριάρχησαν στον αγώνα τους τότε (Τζιλ Γκοντμίλοου «Μακριά απ' την Πολωνία»). Οι οικογένειες των καρβουνιάρηδων από το 1977, είναι σήμερα ίσως ριγμένες στις πόλεις, στις ανέσεις και το κυνηγητό τους (Αλιντα Δημητρίου «Οι καρβουνιάρηδες»). Δυο χρόνια μετά την ταινία, ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι, οι φλόγες περικύκλωσαν την Καστάνιανη: Η μνήμη χρειάζεται υλική δύναμη στον πόλεμό της με το χρόνο (Στράτος Στασινός «Ηπειρος»). Σαν παλιοί φίλοι, οι εικόνες των ντοκιμαντέρ, τους συναντάς ξαφνικά κι ανασυνθέτεις στο πρόσωπό τους μια περασμένη εποχή...

Τι μουσική να παίζει σήμερα ο Ακης Πάνου με τους δασκάλους του, τον Βαμβακάρη και τον Αττίκ; (Βασίλης Βαφέας «Ακης Πάνου») και τι να έγινε, τώρα που μεγάλωσε, εκείνο το παιδί που πριν 24 χρόνια, όταν το ρωτήσανε μπροστά στο φακό «τι θέλει να γίνει» (Γιάννης Τυπάλδος «Παιδεία»), απάντησε: Τίποτα...

Αυτά και άλλα τα νέα από το 3ο Φεστιβάλ Μεσογειακού Ντοκιμαντέρ, που συνεχίζεται ως την Τετάρτη στο Πυθαγόρειο της Σάμου.