Την προηγούμενη βδομάδα, ο επικεφαλής της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Αλαβάνος, μίλησε για την ανάγκη «αλλαγής», την οποία και τοποθέτησε «έξω από το σύστημα του δικομματισμού». Και τι αντιτάσσουν; «Απέναντι σ' αυτό το "μοντέλο" που συνδυάζεται με τη μεγάλη κρίση αξιοπιστίας που πλήττει τα δύο μεγάλα κόμματα, ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να αντιτάξουν ένα διαφορετικό τρόπο προσέγγισης της πολιτικής που θα πείθει τους πολίτες και θα φέρνει αποτελέσματα» («Αυγή», 27/7/2008). Για ποιο πράγμα να πείθει η πολιτική και ποια αποτελέσματα; Δε λένε. Εκτός κι αν είναι αυτό που ο πρόεδρος του ΣΥΝ, Αλ. Τσίπρας, είπε σε συνέντευξή του, όπου, όπως ισχυρίστηκε, του λένε ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ ότι «θέλουμε τη συνεργασία για να πάνε τα πράγματα προς τα αριστερά»...

Γίνεται ολοένα και καθαρότερο πως αυτό που ουσιαστικά θέλει και επιδιώκει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι μια επιφανειακή αλλαγή, μια αλλαγή της μορφής του πολιτικού συστήματος. Πιάνοντας τον παλμό μιας ολοένα διογκούμενης λαϊκής δυσαρέσκειας και αντιλαμβανόμενος ότι ο δικομματισμός απαξιώνεται διαρκώς στη λαϊκή συνείδηση, η ηγεσία του έρχεται να δράσει σαν «αμορτισέρ» του συστήματος για την απορρόφηση των κραδασμών που το απειλούν.

Ετοιμος, λοιπόν, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να κάνει πράξη την «απαίτηση της κοινωνίας» για στροφή προς τα αριστερά, μέσω μιας συνεργασίας, μιας προγραμματικής συμφωνίας. Εύλογο το ερώτημα: Γιατί ποτέ έως σήμερα δεν έχουν καν περιγραφεί οι βασικές κατευθύνσεις αυτής της προγραμματικής συμφωνίας; Με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει; Τι θα κάνουν με τις ιδιωτικοποιήσεις στις επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας; Τι θα κάνουν με την επιχειρηματική δράση στο χώρο της Υγείας και της Παιδείας; Θα συγκρουστούν με το κεφάλαιο; Αυτοί που έχουν δώσει όρκους στο θεματοφύλακα των συμφερόντων του, την ΕΕ; Που συνυπέγραψαν στρατηγικής σημασίας για το κεφάλαιο ευρωενωσιακές συνθήκες;

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και οι πιο «ακραίες» φωνές του, επί της ουσίας δε μετακινείται από θέσεις διαχείρισης του καπιταλισμού. Και η «σύγκρουση» που επαγγέλλονται με τη «νεοφιλελεύθερη» μορφή διαχείρισης, που κατά την άποψή τους περνά κρίση, απλά συγκαλύπτει την πολιτική τους. Την ουσία αυτού του άλλου «μοντέλου» πολιτικής που να πείθει τον πολίτη. Οχι πολιτική για το λαό, αλλά γενικά για τον πολίτη. Καπιταλιστή και εργάτη μαζί. Γι' αυτό μιλούν για διάρρηξη της αδιάρρηκτης στην πραγματικότητα σχέσης μεταξύ πολιτικής και οικονομίας.

Οσο στην οικονομία κυριαρχούν οι κεφαλαιοκράτες, η πολιτική εξουσία αναγκαστικά θα χορεύει στο δικό τους σκοπό. Μέχρι που να αποφασίσει ο λαός να μπει στο χορό της λαϊκής συσπείρωσης και πάλης, της συμμαχίας για τη λαϊκή εξουσία. Να γίνει οικοδόμος της δικής του κοινωνίας, στέλνοντας το σημερινό σύστημα και τους επίδοξους σοβατζήδες του στα αζήτητα της Ιστορίας.