Το γραφείο διανομής θέλησε να θυμίσει στους παλαιότερους και να γνωρίσει στους νεότερους θεατές έναν πολύ γνωστό και προοδευτικό Γάλλο δημιουργό, τον Ρενέ Κλεμάν (1913-1996), όχι με μια από τις πιο αντιπροσωπευτικές του ταινίες, όπως είναι «Η Μάχη των Σιδηροδρόμων» (1946), ας πούμε, που βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία και αναφέρεται στην αντίσταση των Γάλλων σιδηροδρομικών κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. `Η την, επίσης, αντιστασιακή «Απαγορευμένα Παιχνίδια» (1962), που αναφέρεται σε δυο παιδιά, σε ένα αγόρι και σε ένα κορίτσι που έρχονται φάτσα με τον πόλεμο και τις συνέπειές του. Οι διανομείς, θέλοντας να εξασφαλίσουν τα νώτα τους, προτίμησαν μια εμπορική, θα λέγαμε, ταινία του Γάλλου δημιουργού, την πασίγνωστη «Γυμνοί στον Ηλιο», με λαμπερά κινηματογραφικά ονόματα, Αλέν Ντελόν, Μορίς Ρονέ, Μαρί Λαφορέ, και σε μια πολύ μικρή εμφάνιση την Ρόμι Σνάιντερ.

Να πούμε εδώ, για να φρεσκάρουμε το νου μας για ποιον άνθρωπο μιλάμε, πως ο Ρενέ Κλεμάν από το ξεκίνημα της καριέρας του μέχρι το 1960 είχε ζωντανή και δυναμική παρουσία στον παγκόσμιο κινηματογράφο. Στη συνέχεια ...ξεχάστηκε. Ξανάρθε στην επιφάνεια το 1966, αλλά αρκετά αλλαγμένος. Στο εξής, και μέχρι το θάνατό του, θα είναι ένας καλός εμπορικός σκηνοθέτης. Μερικές από τις ταινίες του, όπως το «Γυμνοί στον Ηλιο», για παράδειγμα, θα γίνουν παγκόσμιες εμπορικές επιτυχίες! Θα καταγραφούν στην παγκόσμια ιστορία του κινηματογράφου. Η περίπτωση του Αλέν Κλεμάν είναι μια ακόμα απόδειξη πως ο καπιταλισμός, αντί να διευκολύνει τη δημιουργία, εξαναγκάζει τους δημιουργούς σε υποχωρήσεις. Και, επίσης, είναι μια ακόμα απόδειξη, πως αρκετοί πρώτης τάξεως δημιουργοί, από προσωπική αδυναμία και από έλλειψη ταξικής συνείδησης, υποκύπτουν σε πιέσεις και, κατά κάποιον τρόπο, εξαφανίζονται!

Την ταινία «Γυμνοί στον Ηλιο» ο Κλεμάν τη γύρισε το 1960. Αν ο θεατής έχει διαβάσει το ομότιτλο βιβλίο της Πατρίτσια Χάισμιθ, πάνω στο οποίο στηρίζεται η ταινία, θα νιώσει πιο σίγουρος πως καταλαβαίνει τι συμβαίνει στο «εσωτερικό» της ιστορίας. Η ταινία έχει υποκύψει στη γοητεία των πρωταγωνιστών και, κυρίως, του πολύ νεαρού - και πολύ όμορφου - τότε Αλέν Ντελόν. Παρ' όλα αυτά, κανένας δε φεύγει από την αίθουσα με την εντύπωση πως παρακολούθησε απλώς ένα θρίλερ, απλώς μια αστυνομική ιστορία. Είναι φανερό, κάτι «βαθύτερο» διαδραματίζεται στην οθόνη.

Για παράδειγμα, πίσω από την ιστορία, στην οποία βλέπουμε έναν αδίστακτο νεαρό να σχεδιάζει και να εκτελεί ένα έγκλημα, με σκοπό να πάρει τη θέση του δολοφονημένου και μαζί με τη θέση του και ό,τι αυτή συνοδεύει (χρήματα, γυναίκα, κλπ.), υπάρχουν και άλλα πράγματα να παρατηρήσει κανείς. Οπως, ας πούμε, μαγευτικοί χώροι (Ιταλία), ανθρώπινες συμπεριφορές που έχουν εξαφανιστεί, αθώα ερωτικά και άλλα παιχνίδια, μια πιο ανθρώπινη ζωή, μια πιο γοητευτική ζωή... Δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε θετικά πως ο Κλεμάν δε δικαιώνει την ανηθικότητα. Ενώ δε φαίνεται να στέκεται κριτικά απέναντι στον κεντρικό χαρακτήρα της ταινίας του, ο οποίος δεν έχει ηθικούς φραγμούς στην προσπάθειά του να πραγματοποιήσει τους σκοπούς του, στο τέλος τον τιμωρεί. Η ηθική του δημιουργού υπερίσχυσε της τρέχουσας εμπορικής ηθικής, η οποία θέλει τον πρωταγωνιστή πάντα να δικαιώνεται.

Σίγουρα δε θα δείτε μια μεγάλη ταινία. Θα δείτε, όμως, μια ενδιαφέρουσα κινηματογραφική ματιά. Μια γοητευτική δημιουργία. Θα δείτε όμορφους πρωταγωνιστές (Ντελόν, Λαφορέ, Ρονέ). Θα δείτε μερικά θαυμάσια ιταλικά τοπία.