Ενα από τα εφιαλτικότερα «σενάρια» εμπορευματοποίησης της πολιτιστικής κληρονομιάς ετοιμάζεται να υλοποιηθεί στην Ιταλία, μετά τις πρόσφατες ανακοινώσεις της δημοτικής αρχής της Ρώμης για την κατασκευή «θεματικού, ψυχαγωγικού πάρκου» με θέμα την αρχαία Ρώμη ...στα πρότυπα της παρισινής «Ντίσνεϊλαντ»!

Σύμφωνα με τον αντιδήμαρχο, Μάουρο Κατρούφο, το «πάρκο» θα περιλαμβάνει «ατραξιόν» όπως αναπαραστάσεις «μονομαχιών» σε μια «κόπια» του Κολοσσαίου, με τον ...«Καίσαρα» (σ.σ. που το πιθανότερο θα τον υποδύεται κάποιος άνεργος ηθοποιός) να «παρακολουθεί». Φυσικά, δε θα υπάρχει ούτε «υποψία» ιστορικότητας με παιδαγωγική διάσταση, αφού θα «αναπαρίστανται» με όρους «Xόλιγουντ» οι πλέον «πιασάρικες» στιγμές της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, προς «δόξαν» του «πυρήνα» της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης για τον πολιτισμό, δηλαδή του κέρδους, σε συνδυασμό με την ιδεολογική χειραγώγηση. Και δε λυπούνται το κόστος για όλα αυτά: Η αρχαιολογική «Ντίσνεϊλαντ» θα στοιχίσει περίπου 1 δισεκατομμύριο δολάρια και θα στηθεί σε έκταση 400 εκταρίων.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ιταλία «πρωτοπορεί» στην εφαρμογή αυτής της αντιδραστικής πολιτικής. Μόλις τον περασμένο Ιούλη, ο Αντονέλο Αντινόρο, αρμόδιος σύμβουλος για θέματα τουρισμού της περιφέρειας της Σικελίας, πρότεινε να δοθεί σε ιδιώτες για τα επόμενα τριάντα χρόνια η διαχείριση της γνωστής «Κοιλάδας των Ναών» του Ακράγαντα, που περιλαμβάνεται τον κατάλογο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ. Κάτι ανάλογο, θυμίζουμε, έκανε ήδη το ελληνικό υπουργείο Πολιτισμού, το οποίο, τον περασμένο Δεκέμβρη, παραχώρησε για 50 χρόνια σε πολιτιστικό ίδρυμα τράπεζας τμήμα του κάστρου των Ιωαννίνων.

Ολα αυτά ήδη ετοιμάστηκαν κατά την πρώτη πρωθυπουργική θητεία του Μπερλουσκόνι και συγκεκριμένα από το 2001, όταν ανακοίνωσε μια σειρά νόμων για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας στους ιδιώτες, συμπεριλαμβανομένης και της πολιτιστικής κληρονομιάς. Από τη στιγμή λοιπόν που το κεφάλαιο ήδη έχει αρχίσει την τουριστική «αξιοποίηση» της αυθεντικής πολιτιστικής κληρονομιάς, ο δρόμος για τις θεματικές «Ντίσνεϊλαντ» αποδεικνύεται πολύ πιο σύντομος από όσο ίσως κάποιοι να φαντάζονταν.