Η επίθεση στην εργατική κατάκτηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας είναι διαχρονική και πολύμορφη. Στην προσπάθειά του να συμπιέσει ακόμα περισσότερο την τιμή στην οποία αγοράζει την εργατική δύναμη, το κεφάλαιο επιδιώκει σταθερά να απαλλαγεί από τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και να μεταφέρει την υπογραφή της Σύμβασης Εργασίας στο επίπεδο της ατομικής διαπραγμάτευσης. Οσο πιο ανυπεράσπιστος είναι ο εργάτης, όσο περισσότερο η εργοδοσία καταφέρνει να τον απομονώσει, τόσο πιο εύκολο είναι να πετύχει μια σύμβαση κομμένη και ραμμένη στις ανάγκες της κερδοφορίας της. Γι' αυτό και το κεφάλαιο υπενθυμίζει με κάθε ευκαιρία πως οι Συλλογικές Συμβάσεις πρέπει πλέον και τυπικά να καταργηθούν στην εργατική νομοθεσία.

Ωστόσο, μέχρι να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες για τη γενικευμένη επίθεση στο θεσμό των Συλλογικών Συμβάσεων, οι εργοδότες δε μένουν με σταυρωμένα τα χέρια. Στην πλειοψηφία τους, ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα, αρνούνται να εφαρμόσουν ακόμα και τις κατάπτυστες εκείνες Συμβάσεις που υπογράφει η συνδικαλιστική πλειοψηφία, με την ανοχή της εκάστοτε κυβέρνησης και των ελεγκτικών μηχανισμών της. Και όχι μόνο αυτό. Αναζητούν και βρίσκουν τρόπους ώστε με νομιμοφανή τρόπο να παρακάμπτεται η Συλλογική Σύμβαση και επί της ουσίας ο εργαζόμενος να δεσμεύεται από κανόνες και όρους που καθιστούν κενό γράμμα ό,τι συμφωνήθηκε στις συλλογικές διαπραγματεύσεις.

Ενα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι Εσωτερικοί Κανονισμοί Λειτουργίας των επιχειρήσεων που παρουσίασε ο «Ρ» στο φύλλο της Κυριακής. Πρόκειται για απαράδεκτα φιρμάνια που συντάσσουν οι εργοδότες, μέσα από τα οποία επιχειρούν να επιβάλουν απαγορεύσεις και όρους δουλειάς, που επί της ουσίας καταργούν κάθε εργασιακό δικαίωμα, ακόμα και την ίδια την αξιοπρέπεια του εργαζόμενου. Ο,τι δεν κατάφεραν να επιβάλουν οι εργοδότες στις συλλογικές διαπραγματεύσεις, έρχονται να το πάρουν τώρα με τους Κανονισμούς Εργασίας, οι οποίοι τυπικά και μόνο υποχρεούνται να είναι συμμορφωμένοι με τις ισχύουσες Συμβάσεις. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, το περιεχόμενο αυτών των Κανονισμών είναι μακριά και ενάντια ακόμα και στα ελάχιστα προστατευτικά μέτρα που προβλέπει μια Συλλογική Σύμβαση για τον εργαζόμενο.

Οι εργοδότες έχουν σύμμαχο σ' αυτή την επίθεση τους πολιτικούς εκπροσώπους τους, με πρώτο την εκάστοτε κυβέρνηση. Οι Κανονισμοί Εργασίας έχουν φαρδιά - πλατιά τη σφραγίδα του υπουργείου Απασχόλησης, που τους εγκρίνει, «κόβοντας» στην πλειοψηφία των περιπτώσεων μόνο τα κραυγαλέα στοιχεία που αυτοί περιέχουν. Την ίδια ώρα, με γοργούς ρυθμούς μεθοδεύεται η «αναμόρφωση» του Εργατικού Δικαίου, βασικός στόχος της οποίας είναι η καθολική επικράτηση των ατομικών Συμβάσεων έναντι των Συλλογικών. Οι εργαζόμενοι έχουν καθήκον να αντιδράσουν. Με τις ταξικές δυνάμεις, όχι μόνο να αποτρέψουν την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων, αλλά να παλέψουν για νέες κατακτήσεις μέσα από αυτές, παραμερίζοντας τις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες της συναίνεσης που δίνουν «γην και ύδωρ» στη μεγαλοεργοδοσία.