Ανάμεσα στις άλλες αρετές του καλού κινηματογραφικού έργου τέχνης είναι και ο «κόσμος» του! Η εικόνα, το περιβάλλον, η ατμόσφαιρα που δημιουργείται στην οθόνη. Είτε όλα αυτά που συμβαίνουν εκεί είναι ρεαλιστικά, είτε είναι ελλειπτικά και υπερβατικά (ποιητικά). Φτάνει ο θεατής να νιώθει ότι βλέπει κάτι ξεχωριστό. Ακόμα, για να μην πω ιδιαίτερα, όταν αυτό το ξεχωριστό που βλέπει τού είναι τόσο οικείο! Είναι ο δικός του καθημερινός κόσμος. Αναπλασμένος, όμως, με καινούρια υλικά. Με καινούριες σκιές, με καινούριες γωνιές λήψης (καινούριες οπτικές), με καινούριες σιωπές και με καινούρια συναισθήματα!

Ο Αμίρ Τσάμντιν δανειζόμενος στοιχεία τόσο του ρεαλισμού (πραγματικότητα) όσο και της αφαίρεσης (ποίησης) έφτιαξε, πράγματι, ένα θαυμάσιο δικό του (και τόσο δικό μας) κόσμο. Μια εικόνα να την πιεις στο ποτήρι! Ενας νέος εργάτης, μετανάστης στη Σουηδία, ανάμεσα σε άλλους μετανάστες, κάνοντας δυο και τρεις δουλειές για να επιβιώσει, δεν έχει καιρό για τρυφερότητες. Δεν έχει χρόνο και διάθεση. Εχει, ίσως, λόγω των συνθηκών, θέσει εκτός λειτουργίας αυτές τις σωματικές και συναισθηματικές λειτουργίες του. Τις τόσο αναγκαίες για την υγεία του ανθρώπου. Μόνο τα αστεία με τους φίλους του, με τους συναδέλφους του μάλλον στη δουλειά, είναι τα χάδια του, τόσο προς τον εαυτό του όσο και προς τους τρίτους. Κάποια στιγμή, όλως τυχαίως, παράλληλα, όμως, και τόσο νομοτελειακά, αναμενόμενα, ανταμώνει το... κίνητρο! Μια νέα γυναίκα, το ίδιο πληγωμένη και μόνη, όπως εκείνος. Τους χωρίζει - προς στιγμή - ένα τζάμι. Ομως, σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν υπάρχουν εμπόδια.

Με οδηγό αυτό το ζευγάρι, ο Αμίρ Τσάμντιν, με απαλά και γήινα χρώματα, θα ζωγραφίσει πάνω στην οθόνη μικρές, βαθιές ανθρώπινες, στιγμές. Σιγά-σιγά η αίθουσα θα γεμίσει από τρυφερά συναισθήματα. Ο θεατής θα μαλακώσει. Παράλληλα, βέβαια, για όσους έχουν μάτια και θέλουν να δουν, θα αποκαλυφθεί μπροστά τους ολόκληρος ο μηχανισμός που παράγει τις μοναξιές. Που κάνει τους ανθρώπους στέρφους από συναισθήματα. Που τους απονευρώνει. Που τους σκοτώνει. Είναι ο καπιταλισμός, που με τον εξοντωτικό και απάνθρωπο τρόπο του στην παραγωγή και κατανομή των προϊόντων, στην εργασία, συντρίβει τις ανθρώπινες σχέσεις.

Μην περιμένετε να δείτε καμία υπερπαραγωγή. Τίποτα μεγάλες μουσικές και χιλιάδες κομπάρσους. Θα δείτε ένα μικρό τρυφερό ποίημα. Σαν μια σπουδή για πιάνο του Μπετόβεν ή του Σοπέν. Στιγμές-στιγμές, συνηθισμένοι σε άλλους κινηματογραφικούς ρυθμούς ίσως αναρωτηθείτε, «τι βλέπω τώρα»; Ομως, τελειώνοντας η ταινία, θα νιώσετε μεγάλη ξεκούραση και, συχωρήστε μου την υπερβολή, ίσως αγαλλίαση.

Και, για να μην ξεχνιόμαστε και αποπροσανατολιζόμαστε. Η ταινία είπαμε, είναι ρεαλιστική (αληθινή). Το ζευγάρι δε θα καταλήξει σε πελάγη ευτυχίας. Η σχέση τους, ήταν μόνο μια αναλαμπή. Θα κρατήσει, όσο κρατάει μια ηλιαχτίδα. Μια μικρή ερωτική πυγολαμπίδα! Υστερα τα κεφάλια πάλι μέσα. Το σύστημα είναι σκληρό. Η ειρωνική φράση που ακούγεται στο τέλος, «καλά είναι εδώ», υπογραμμίζει την τραγικότητα της κατάστασης. Ομως, και εδώ το αισιόδοξο της υπόθεσης είναι ότι, οι ήρωες και εμείς, τώρα ξέρουμε. Μπορούμε!

Παίζουν: Νίνα Πέρσον, Αμίρ Τσάμντιν, Χασάν Βριτζάνι, Τζαν Κάρλσον κ.ά.