Το λιγότερο πρόκληση, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν τα επιχειρήματα του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης - που τα επανέλαβε την περασμένη Κυριακή με όσα είπε στην εφ' όλης της ύλης συνέντευξη Τύπου στη ΔΕΘ ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής - ότι τάχα επί των ημερών διακυβέρνησης της χώρας από τη ΝΔ μειώθηκαν τα φορολογικά βάρη για τους οικονομικά ασθενέστερους. Οπως, επίσης, πρόκληση, αποτελούν και οι ισχυρισμοί του πρωθυπουργού, πως τα νέα φοροεισπρακτικά μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση με το νομοσχέδιο που ήδη βρίσκεται για ψήφιση στη Βουλή, δε θίγουν τους εργαζόμενους.

Ανεξάρτητα, λοιπόν, από τους ισχυρισμούς που προβάλλει η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ, ότι τάχα η φορολογική της πολιτική δε θίγει τους μισθωτούς - συνταξιούχους και εν γένει τους οικονομικά ασθενέστερους, η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Και αυτή η αλήθεια λέει πως με τις εφαρμοζόμενες αντιλαϊκές φορομπηχτικές πολιτικές των γαλαζοπράσινων κυβερνήσεων, χρόνο με το χρόνο προστίθενται νέα βάρη στις πλάτες των εργαζομένων και εν γένει των πλατιών στρωμάτων, για να διευρύνουν παραπέρα τις σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο. Την κοινή αυτή αλήθεια, που βιώνουν στο πετσί τους τα λαϊκά νοικοκυριά, τεκμηριώνουν και τα επίσημα στοιχεία τόσο του υπουργείου Οικονομικών όσο και των στατιστικών υπηρεσιών (Eurostat) της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ) που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας.

Σημειώνεται πως τα στοιχεία της Eurostat που αναφέρονται στη συνολική φορολογική επιβάρυνση περιλαμβάνουν τόσο το σύνολο των φόρων όσο και τις κοινωνικές εισφορές. Αντίθετα, τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών αναφέρονται μόνο στο φόρο εισοδήματος φυσικών προσώπων. Δηλαδή, στο φόρο που πληρώνουν - με βάση τα εισοδήματα που δηλώνουν στην Εφορία - οι διάφορες κατηγορίες φορολογουμένων (μισθωτοί, συνταξιούχοι, επιχειρηματίες, αγρότες, ελεύθεροι επαγγελματίες κλπ.).

Σύμφωνα, λοιπόν, με τα στοιχεία της, από το 1996 μέχρι το 2006 η συνολική φορολογική επιβάρυνση στην Ελλάδα, σαν ποσοστό του ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 2 ποσοστιαίες μονάδες, ενώ στην ΕΕ των «27» μειώθηκε κατά 0,4 μονάδες. Θα πρέπει εδώ να διευκρινίσουμε πως η αύξηση των φόρων στην Ελλάδα κατά 2 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ στην τελευταία δεκαετία, ισοδυναμεί με πάνω από 4,4 δισ. ευρώ, σταθερές αποπληθωρισμένες τιμές! Συγκεκριμένα, η συνολική φορολογική επιβάρυνση στην Ελλάδα από 29,4% του ΑΕΠ που ήταν το 1996 ανέβηκε στο 31,3% το 2005 και έφτασε στο 31,4% το 2006. Αντίθετα, στην ΕΕ των «27» η συνολική φορολογική επιβάρυνση, από 40,3% που ήταν το 1996, έπεσε το 2005 στο 39,3% του ΑΕΠ, για να ξανανέβει το 2006 στο 39,9%.

Τα παραπάνω στοιχεία, απλά επιβεβαιώνουν ότι στην περίοδο από το 1996 μέχρι και το 2006 - που την Ελλάδα κυβερνούν το ΠΑΣΟΚ (μέχρι το 2004) και η ΝΔ (μέχρι σήμερα) - είχαμε αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης χωρίς όμως να μας πληροφορούν, «ποιος πλήρωσε το μάρμαρο». Δε μας πληροφορούν, δηλαδή, αν τα πρόσθετα βάρη φορτώθηκαν στους «έχοντες και κατέχοντες» (και άρα έγινε «δικαιότερη η κατανομή των φορολογικών βαρών») ή στους εργαζόμενους (που θα σήμαινε πως η ανισοκατανομή των φορολογικών βαρών μεγάλωσε).

Ωστόσο, διαβάζοντας κανείς τα αναλυτικά στοιχεία της Eurostat, θα διαπιστώσει ότι τα «σπασμένα» της φορολογικής επιβάρυνσης του ΑΕΠ δεν τα πλήρωσαν ΟΛΟΙ οι Ελληνες φορολογούμενοι - όπως διατείνονται οι κυβερνώντες - αλλά φορτώθηκαν αποκλειστικά στους εργαζόμενους και εν γένει στους οικονομικά ανίσχυρους και αδύνατους. Δηλαδή, στους μισθωτούς, τους συνταξιούχους, τους αυτοαπασχολούμενους αγρότες - επαγγελματοβιοτέχνες - εμπόρους κλπ.

Ετσι, η «δικαιότερη κατανομή των φορολογικών βαρών», που υπόσχονταν όλα αυτά τα χρόνια οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, αποδείχτηκε στην πράξη σε ενίσχυση της φορολογικής λεηλασίας των εργαζομένων και των οικονομικά ασθενέστερων. Αδιάψευστο μάρτυρα αποτελούν και τα αναλυτικά στοιχεία της Eurostat, που βεβαιώνουν πως στην Ελλάδα η «φορολόγηση της εργασίας» (σ.σ. προφανώς εννοούν τη φορολογία εισοδημάτων από μισθούς και συντάξεις) αυξήθηκε κατά 2,4 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ έναντι αύξησης 0,9 ποσοστιαίες μονάδες στην ΕΕ των «27».

Συγκεκριμένα, σαν ποσοστό του ΑΕΠ (στην παρένθεση τα αντίστοιχα ποσοστά για την ΕΕ των «27»):

• Η φορολόγηση της εργασίας ανήλθε στο 38,1% το 2006 (34,8%), από 35,7% που ήταν το 1996 (επίσης 35,7% στους «27»).
• Ο φόρος κατανάλωσης έφτασε το 2006 στο 17,6% (22,1%) από 17,7% το 1996 (21,1% στους «27»).

Επίσης, τα στοιχεία της Eurostat αποτυπώνουν ανάγλυφα την ευνοϊκή φορολογία των επιχειρηματικών κερδών τόσο στην Ελλάδα όσο και στην ΕΕ. Ο συντελεστής φορολογίας των προσωπικών εισοδημάτων (μισθωτών, συνταξιούχων κλπ.) είναι σχεδόν 15 ολόκληρες ποσοστιαίες μονάδες μεγαλύτερος από το συντελεστή φορολογίας επιχειρηματικών κερδών.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat το έτος 2007:

• Ο ανώτατος συντελεστής φορολογίας των προσωπικών εισοδημάτων στην Ελλάδα, διαμορφώθηκε στο 40% έναντι 38,7% που ήταν στην ΕΕ των «27».
• Ο ανώτατος συντελεστής φορολογίας επί των κερδών των επιχειρήσεων διαμορφώθηκε στο 25% για την Ελλάδα, έναντι 23,6% στην ΕΕ των «27».

Αξίζει εδώ να κάνουμε και τις εξής επισημάνσεις:

Πρώτον ότι η αύξηση του ποσοστού «φορολόγησης της εργασίας» κατά 2,4 μονάδες του ΑΕΠ στην τελευταία δεκαετία, είναι μεγαλύτερο από το ποσοστό αύξησης της «συνολικής φορολογικής επιβάρυνσης» που ανήλθε σε 2 μονάδες του ΑΕΠ. Η διαφορά αυτή, στα απλοελληνικά, σημαίνει πως στην τελευταία δεκαετία οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ φόρτωσαν νέα φορολογικά βάρη στους εργαζόμενους για να μειώσουν τη φορολογία στους οικονομικά ισχυρούς και πλούσιους. Επιβεβαίωσαν στην πράξη ότι στην Ελλάδα οι φτωχοί (μισθωτοί - συνταξιούχοι - εργαζόμενοι αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι ελεύθεροι επαγγελματίες και εμποροβιοτέχνες) συνεχίζουν να φορολογούνται σαν πλούσιοι και οι πλούσιοι (μεγαλοεπιχειρηματίες - μεγαλοεισοδηματίες) σαν ...φτωχοί και άποροι!

Δεύτερον, με δεδομένο ότι το ΑΕΠ στην Ελλάδα το 2008 αναμένεται να διαμορφωθεί στα 224 δισ. ευρώ, η αύξηση των φόρων επί της εργασίας κατά 2,4 μονάδες του ΑΕΠ ισοδυναμεί με περίπου 5,4 δισ. ευρώ. Αυτοί είναι περίπου οι πρόσθετοι φόροι που φορτώθηκαν τα τελευταία 10 χρόνια στις πλάτες των μισθωτών και συνταξιούχων, προκειμένου να ανακουφιστούν κι άλλο από τα φορολογικά βάρη οι χρυσοκάνθαροι του πλούτου.

Την «πικρή» αυτή αλήθεια, την παραδέχτηκε - εμμέσως πλην σαφώς - και ο ίδιος ο πρωθυπουργός στην εφ' όλης της ύλης συνέντευξη που έδωσε την Κυριακή στη ΔΕΘ. Μόνο, που η παραδοχή της άδικης και άνισης - σε βάρος των μισθωτών συνταξιούχων - έγινε προκειμένου να δικαιολογήσει το νέο γιουρούσι που ετοιμάζεται να επιβάλει η κυβέρνηση με το νέο φορολογικό νομοσχέδιο, με πρόσχημα την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Είναι μάλιστα αξιοσημείωτο, πως και η κυβέρνηση της ΝΔ, αναζητά τους φοροφυγάδες όχι στο μεγάλο κεφάλαιο - που επιδίδονται συστηματικά και οργανωμένα στο «σπορ» της φοροδιαφυγής - αλλά στους μισθωτούς που αναγκάζονται να εργάζονται με δελτία παροχής υπηρεσιών και στα μικρομάγαζα.

Η διάσταση ανάμεσα στα «έργα και ημέρες» των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, με τις απλόχερες υποσχέσεις του (για «δικαιότερη κατανομή των φορολογικών βαρών», καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, προστασία και βελτίωση της αγοραστικής δύναμης και του βιοτικού επιπέδου των οικονομικά ασθενέστερων κλπ.), είναι ολοφάνερη. Με ψευτομεταρρυθμίσεις και «μπαλώματα», σαν κι αυτά που έκανε ο υπουργός Οικονομίας την περασμένη Τετάρτη το βράδυ στο νέο φοροεισπρακτικό νομοσχέδιο, δεν αλλάζει η κατάσταση. Ούτε, βέβαια, ενισχύεται η φορολογική δικαιοσύνη. Απέναντι σε όλους αυτούς, που στα λόγια είναι με τους ανθρώπους του μόχθου και της δουλειάς και στην πράξη στηρίζουν απλόχερα το μεγάλο κεφάλαιο, η απάντηση πρέπει να είναι μία. Συσπείρωση των εργαζομένων με τα άλλα πλατιά λαϊκά στρώματα στον κοινό αγώνα, για την ανατροπή των συγκεκριμένων πολιτικών, που στηρίζουν και αναπαράγουν την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.