Αυτό που θα 'πρεπε να συζητάμε είναι ποια επαγγέλματα πρέπει να μπουν στη λίστα των ΒΑΕ, όχι ποια θα βγουν, υπογραμμίζει ο Δήμος Θεοδώρου.

«Τα ΒΑΕ αναθεωρήθηκαν τελευταία φορά το 1984» συμπληρώνει. «Εμείς επιμέναμε από τότε ότι πρέπει να ενταχθούν όλοι οι υποκλάδοι (όπου σήμερα συγκεντρώνονται περίπου 45.000 εργαζόμενοι). Για παράδειγμα, οι γουνεργάτες δεν είναι στα ΒΑΕ...». Στα κλωστήρια και τα υφαντήρια «οι εργαζόμενοι δουλεύουν με υψηλό θόρυβο, πάνω από 105 ντεσιμπέλ (dB). (σ.σ. Η οριακή τιμή έκθεσης για ημερήσια εργασία είναι 87dB²). Λόγω της επεξεργασίας των νημάτων υπάρχει υψηλή υγρασία, πάνω από 85%... Στον ιματισμό υπάρχουν επαγγελματικές ασθένειες όπως τενοντίτιδες, αυχενικά, δεκάδες εργαζόμενες χειρουργούνται...».

Πριν είκοσι χρόνια, εντάχθηκαν στα ΒΑΕ μόνο όσοι εργαζόμενοι απ' το Φάρμακο και το Καλλυντικό δούλευαν στα αναμεικτήρια, με το επιχείρημα ότι όσοι ήταν στα συσκευαστήρια δε δούλευαν στην παραγωγή, δεν ήταν εκτεθειμένοι στους ίδιους κινδύνους. «Ομως παραγωγή είναι η φάση που ολοκληρώνεται με την απομόνωση του υλικού στη συσκευασία», διευκρινίζει η Ζωή Σώκου.

«Για πήγαινε να δεις τι γίνεται εκεί που φτιάχνουν τα μανό, τις σκιές, τις βαφές μαλλιών... Τι συνέπειες αντιμετωπίζει μια εργάτρια όταν σκύβει πάνω από 200 κιλά βαφή που μπαίνει στα μπουκάλια. Δεν μπορεί τόσοι εργαζόμενοι να πάνε για δουλειά και να φοράνε γάντια, μάσκες, ποδιά αλλά να μη θεωρείται ότι έρχονται σε επαφή με επικίνδυνα υλικά...

Είναι εγκληματική η επιλογή να μην υπάρχει ένα κέντρο καταγραφής επαγγελματικών ασθενειών. Είναι εγκληματική και είναι συνειδητή» υπογραμμίζει η Ζ. Σώκου. Και απαντώντας σε όσους χρησιμοποιούν την ανάπτυξη της τεχνολογίας ως πρόσχημα, καταλήγει σημειώνοντας: «Οι νέες τεχνολογίες δεν μπορεί να χρησιμοποιούνται για να κόβονται δικαιώματα. Η άποψη του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος είναι ότι πρέπει να χρησιμοποιούνται για να μειώνονται οι ώρες εργασίας, να βελτιώνεται η ζωή των εργαζομένων. Ας μας πουν, αυτοί οι κύριοι, πόσα μεροκάματα έχουν κάνει στους χώρους που με "ελαφρά τη καρδία" αποχαρακτηρίζουν; Εχουν μπει ποτέ μέσα;..

Με την προσωρινότητα (συμβάσεις ορισμένου χρόνου, εργολαβίες), την εντατικοποίηση, την εργοδοτική τρομοκρατία, την έλλειψη μέτρων ασφαλείας που κυριαρχούν στους τόπους δουλειάς, η κατάσταση θα χειροτερεύει, τα "ατυχήματα" θα πολλαπλασιάζονται. Η συσπείρωση στα συνδικάτα, η πάλη με ταξικό προσανατολισμό αποτελεί όλο και πιο επείγον καθήκον για όλους μας...».

(1.) Σύμφωνα με την Οδηγία 2003/10/ΕΚ (βλ. εκδόσεις Ελληνικού Ινστιτούτου Υγιεινής και Ασφάλειας της Εργασίας - ΕΛ.ΙΝ.Υ.Α.Ε.).