Για τις χρηματοπιστωτικές αγορές μίλησε στην παρέμβασή του κατά τη διάρκεια της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις Βρυξέλλες ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Κώστας Δρούτσας. Στη συζήτηση ο ευρωβουλευτής του KKE τόνισε τα εξής:

«H υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων και η καταλήστευση του λαϊκού εισοδήματος δεν μπορεί να εμποδιστεί από ρυθμιστικές αρχές και κανόνες που ούτως ή άλλως δημιουργούνται για να εξασφαλίσουν τα κέρδη των μονοπωλίων και για να διαμορφώσουν όρους εξομάλυνσης των κινδύνων που προκαλεί η υπερσυσσώρευση κεφαλαίων και η σύγκρουση συμφερόντων ανάμεσα σε τμήματα της πλουτοκρατίας.

Αποτελεί κατά τη γνώμη μας ψευτοδίλημμα η αντιμετώπιση της κρίσης στο χρηματοπιστωτικό σύστημα με την πιστή τήρηση της υπάρχουσας κοινοτικής νομοθεσίας ή με νέες αυστηρότερες ρυθμίσεις. Καμία από τις δυο επιλογές δεν μπορεί να ματαιώσει την κυκλική πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας προς την κρίση, που εδράζεται στην υπερσυσσώρευση κεφαλαίου στην παραγωγή. Αντανάκλαση αυτής της πορείας είναι και η κρίση στο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

H αστική διαχείριση επιχείρησε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της υπερσυσσώρευσης ενθαρρύνοντας τον υπερδανεισμό για την τόνωση της λαϊκής κατανάλωσης, τα αμοιβαία κεφάλαια υψηλού κινδύνου και τα κεφάλαια ιδιωτικών συμμετοχών ως μορφές χρηματοδότησης των επιχειρήσεων. Οι συγκεκριμένες διαχειριστικές επιλογές όχι μόνο δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν την πορεία προς την επιβράδυνση και την ύφεση, αλλά αντίθετα αποτέλεσαν βόμβα έτοιμη να εκραγεί με ανυπολόγιστες συνέπειες στο λαϊκό εισόδημα.

Ταυτόχρονα η πολιτική της ΕΕ επιτάχυνε την πλήρη απελευθέρωση κεφαλαίων στο χρηματοπιστωτικό σύστημα σύμφωνα με τις αρχές της ευρωενωσιακής καπιταλιστικής αγοράς. Τα αμοιβαία κεφάλαια υψηλού κινδύνου και τα κεφάλαια ιδιωτικών συμμετοχών αποτελούν τέκνα αυτής της πορείας απελευθέρωσης.

Κάθε προτεινόμενη προσπάθεια μεγαλύτερης διαφάνειας και αυστηρότερης νομοθετικής ρύθμισης σε σχέση με την κίνηση του κεφαλαίου στο χρηματοπιστωτικό τομέα, δηλαδή στη σφαίρα της κυκλοφορίας, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το σύνολο των αντιφάσεων και αντιθέσεων που γεννούν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Αντίστοιχα η επιβολή αυστηρότερων όρων δανεισμού θα οδηγήσει σε συρρίκνωση της λαϊκής κατανάλωσης και την ταχύτερη εκδήλωση της κρίσης.

Κανείς δεν μπορεί να δώσει ένα σαφή ορισμό ούτε κοινά χαρακτηριστικά, εκτός από του γρήγορου κέρδους, σε αυτά τα σχήματα που διαθέτουν όλο και μεγαλύτερο έλεγχο της παγκόσμιας οικονομίας, σχήματα που δημιουργεί και είναι αποκλειστικά εκμεταλλεύσιμα από την πλουτοκρατία με τη βοήθεια των εξειδικευμένων στις χρηματοπιστωτικές αγορές οργανισμών.

Θύματα αυτής της πολιτικής οι εργαζόμενοι, που βλέπουν τον πλούτο που παράγουν να συσσωρεύεται στα χέρια μιας χούφτας πλουτοκρατών, τις αποταμιεύσεις τους να κινδυνεύουν και να εξανεμίζονται, τις συντάξεις τους να κινδυνεύουν. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα αμοιβαία κεφάλαια κινδύνου και τα κεφάλαια ιδιωτικών συμμετοχών απαλλάσσονται ακόμα και των όποιων υποχρεώσεων εξακολουθούν να έχουν οι εργοδότες απέναντι στους εργαζόμενους.

Το ίδιο συμβαίνει και με τα συνταξιοδοτικά συστήματα, δημόσια και ιδιωτικά, που μετατρέπουν τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα των εργαζομένων σε λεία για βορά του κεφαλαίου, συμμετέχοντας όλο και ευρύτερα σε αυτά τα ονομαζόμενα επενδυτικά σχήματα, πολλαπλασιάζοντας τους κινδύνους εξανέμισης των δικαιωμάτων αυτών. Τα παραδείγματα πάμπολλα, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, κυρίως σε HΠA και Αγγλία όπου ασφαλή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα κατέρρευσαν σε μία μέρα σαν χάρτινος πύργος και εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι έχασαν τις οικονομίες τους και τις συντάξεις τους.

H οικονομική κρίση που μαστίζει σήμερα τις χρηματοοικονομικές αγορές δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία. Ηταν ευρέως αναμενόμενη και χρονικά και ως προς τα μεγέθη της. Ισως ήταν προγραμματισμένα και τα μέτρα που σήμερα λαμβάνονται. Οι εργαζόμενοι που στο καπιταλιστικό σύστημα εκμετάλλευσης χρηματοδοτούσαν με την εργασία τους και τις αποταμιεύσεις τους τα υπερκέρδη της πλουτοκρατίας καλούνται σήμερα να χρηματοδοτήσουν στο όνομα της σταθερότητας, ως φορολογούμενοι, και τις ζημίες της.

Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δεν πείθονται από εξαγγελλόμενα μέτρα διαφάνειας, αμφιβόλου άλλωστε δυνατότητας εφαρμογής και αποτελεσματικότητας. Δεν πείθονται από μέτρα που τους καλούν να πληρώσουν άλλη μία φορά για τη διάσωση των κερδών του κεφαλαίου και τη διατήρηση του συστήματος εκμετάλλευσης. Εκφράζουν την ανυπακοή τους και την απειθαρχία τους σε αυτό το σύστημα και στις κεντροδεξιές και κεντροαριστερές συμμαχίες που το στηρίζουν και το συντηρούν. Αγωνίζονται ενάντια στην αδικία, την ανισότητα, την εκμετάλλευση των λαών, για ριζικές αλλαγές σε ένα σύστημα λαϊκής εξουσίας που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων».