Αλλο ένα επεισόδιο του σίριαλ της ατιμωρησίας αστυνομικών οργάνων ήταν οι προχτεσινές πειθαρχικές ποινές - χάδια που επιβλήθηκαν σε τρεις από τους εφτά αστυνομικούς, οι οποίοι είχαν εμπλακεί στην υπόθεση του ξυλοδαρμού του Κύπριου φοιτητή, που είχε γίνει στη Θεσσαλονίκη το 2006 κατά τη διάρκεια διαδήλωσης για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Και, βέβαια, το θέμα δεν είναι αν θα τιμωρούνταν ή όχι. Και να τιμωρούνταν πιο αυστηρά, το κύριο δε θα άλλαζε. Και το κύριο είναι ότι ο κατασταλτικός μηχανισμός δρα με βία ενάντια στο λαϊκό κίνημα, αφού σκοπό του έχει να καταστείλει της δράση του. Απλά, οι συγκεκριμένες ποινές έρχονται να επιβεβαιώσουν και με αυτό τον τρόπο το αυτονόητο...

Οι ...πραίτορες των κρατικών μηχανισμών καταστολής, με κουκούλες και μαντίλια, κυκλοφορούσαν στις παρυφές ή και μέσα στο συλλαλητήριο, επιτηρώντας και επισημαίνοντας διαδηλωτές που, κατά την κρίση τους, ήταν επικίνδυνοι διά την δημοσίαν τάξιν. Μια συνήθης πρακτική των αρχών ασφαλείας. Σύμφωνα με καταγγελίες συνδικαλιστών αστυνομικών, ακούστηκε από τους ασυρμάτους η προτροπή: «Η Αθήνα έχει κάνει τόσες συλλήψεις κι εμείς καμία»! Λίγο αργότερα αστυνομικοί με πολιτικά ξυλοφόρτωναν έναν 24χρονο από την Κύπρο. Στην αρχή είπαν ότι χτύπησε πέφτοντας σε ζαρντινιέρα. Μετά ότι υπήρξε μια ...μείξη ρόλων και προσώπων χωρίς να είναι γνωστό ποιος επιτίθετο σε ποιον. Μετά έκαναν λόγο για καταδικαστέες υπερβολές.

Ομως, δεν είναι υπερβολή ούτε φανταστική η παρουσία αστυνομικών της Ασφάλειας σε συγκεντρώσεις, οι οποίοι μεταμφιεσμένοι σε διαδηλωτές, ως γνωστοί - άγνωστοι, δρουν με τακτικές διείσδυσης για να «αλιεύσουν» πληροφορίες που θα ενισχύσουν το έργο των ΜΑΤ, αλλά και να προκαλέσουν εκείνες τις συνθήκες που θα βοηθήσουν το ξεδίπλωμα της κρατικής καταστολής. Γι' αυτές τους τις ενέργειες έχουν διαταγές από αντιστρατήγους και εντολές από το υπουργείο τους. Δεν είναι τυχαίο ότι τότε, το Δεκέμβρη του 2006, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Θ. Ρουσόπουλος, απαντώντας σε σχετική ερώτηση για «παραθεσμικές» δραστηριότητες της Ελληνικής Αστυνομίας, άφηνε να εννοηθεί ότι πρόκειται για επιχειρησιακά σχέδιά της. Κι αφού πρόκειται για τέτοια σχέδια, είναι δυνατόν να τιμωρούνται οι εκτελεστές τους;