Η αγωνιώδης προσπάθεια των δυνάμεων του ΣΥΝ να παρέμβουν στις αγωνιστικές διεργασίες των μαθητών είναι εμφανής το τελευταίο διάστημα σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας. Μπορεί αυτές οι προσπάθειες να διαφοροποιούνται στα ...τεχνάσματα, στο ποια αιτήματα προτείνουν ως βασικές αιχμές του αγώνα, μπορεί να διαφέρουν στο ύφος και τις διατυπώσεις, αλλά έχουν έναν κοινό παρονομαστή: Να χτυπήσουν, να συκοφαντήσουν, να απομαζικοποιήσουν τα Συντονιστικά των μαθητών, να τους σπρώξουν σε ένα «πανεκπαιδευτικό μέτωπο» κι όχι παλλαϊκό. Στην πραγματικότητα δηλαδή, θέλουν τους μαθητές ανοργάνωτους, ώστε να γίνουν έρμαια των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών, να χωθούν κάτω από την ομπρέλα του «κεντροαριστερού παντρολογήματος» που προχωράει σε ΟΛΜΕ και ΔΟΕ, να αποτελέσουν οι μαθητές μια χειραγωγημένη μάζα υπέρ των αντιπολιτευτικών σχεδιασμών του ΠΑΣΟΚ.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η εξόρμησή τους χτες στον Πειραιά, που με μια ανακοίνωση που υπογράφεται ως «Πρωτοβουλία για ένα Αυτόνομο Συντονιστικό Καταλήψεων Πειραιά», λένε ότι πρέπει να δημιουργηθούν παντού «συντονιστικά καταλήψεων» και ότι «δεν μπορούμε να στηριζόμαστε σε συντονιστικά που υπήρχαν πριν καν γίνουν μαθητικές συνελεύσεις». Μπορεί οι δυνάμεις του ΣΥΝ στους μαθητές και οι συνοδοιπόροι τους (αριστεριστές και ...αντιεξουσιαστές) να μη γνωρίζουν ότι την περασμένη Κυριακή συγκροτήθηκε το Συντονιστικό Αγώνα Σχολείων Πειραιά, με μαθητές εκλεγμένους από τα 15μελή, με εκπροσώπους απεσταλμένους από γενικές συνελεύσεις σχολείων και με μια μάζα μαθητών που συνέρευσε στο Εργατικό Κέντρο με δίψα να ακούσει, να συνδιαμορφώσει και να συμμετάσχει στην προσπάθεια συντονισμού των σχολείων. Ομως, δεν είμαστε τόσο αγαθοί για να πιστέψουμε ότι δεν το γνωρίζουν. Θεωρούμε ότι το γνωρίζουν αλλά σκόπιμα το συκοφαντούν, προκειμένου να χειραγωγήσουν τους μαθητές.

Οσο για την προτροπή τους για συντονιστικά «καταλήψεων», είναι φανερό ότι εννοούν πως μόνος αγώνας για τους μαθητές είναι οι καταλήψεις... Λες και αν ένα σχολείο π.χ. είναι ανοιχτό αλλά οι μαθητές του κατεβαίνουν κάθε βδομάδα στους δρόμους, δεν είναι μέσα στους αγώνες, δεν έχει θέση σε ένα συντονιστικό αγώνα!

Τους έχουμε καταλάβει. Τους καταλαβαίνουν σιγά σιγά και οι μαθητές. Και ο λαός μας έχει μια παροιμία για την περίπτωσή τους: Οσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια. Δηλαδή, ό,τι δεν μπορούν να ελέγξουν και να «καπελώσουν» το συκοφαντούν, προσπαθούν να το διαλύσουν, προκειμένου να φτιάξουν δομές τέτοιες που να τις ελέγχουν και να τις υποτάσσουν στην κομματική τακτική τους! Απλά να τους θυμίσουμε ότι στις ίδιες προσπάθειες που έκαναν πέρσι και πρόπερσι, έφαγαν τα μούτρα τους.