Ο Μπαράκ Ομπάμα, το «αγαπητό παιδί της Γουόλ Στριτ» και των ΜΜΕ, που έχουν συνδράμει τα μάλα στην προεκλογική του εκστρατεία, που αναφανδόν στήριξε το σχέδιο διάσωσης των τραπεζών, του υπουργού Οικονομικών Χένρι Πόλσον, και είναι ο μεγάλος «κερδισμένος» καθώς η κρίση τον βοηθά να εξασφαλίζει -πάντα κατά τις δημοσκοπήσεις - τη νίκη στις προεδρικές εκλογές της 4ης Νοέμβρη έναντι του αντιπάλου του Ρεπουμπλικανού Τζον Μακέιν, τόνισε πως το δικό του σχέδιο διάσωσης είναι ένα «σχέδιο που αρχίζει με μια λέξη που βρίσκεται στο μυαλό όλων και είναι εύκολο να την προφέρουμε: Δουλειές!». Ο υποψήφιος των Δημοκρατικών προτείνει αναλυτικά: Φορολογικές απαλλαγές για εταιρείες που θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας μέσα στα επόμενα δύο χρόνια, ενώ για κάθε θέση εργασίας θα προβλέπεται φορολογική απαλλαγή ύψους 3.000 δολαρίων. Νομοθεσία που να επιτρέπει στις οικογένειες να αποσύρουν 15% από τις συνταξιοδοτικές τους εισφορές (10.000 δολάρια) χωρίς να φορολογηθεί το κονδύλι αυτό. Μορατόριουμ ενενήντα ημερών για ιδιοκτήτες σπιτιών πριν ασκηθεί κατάσχεση από τις τράπεζες.

Προς τον παρόν το «μεγαλόπνοο σχέδιο διάσωσης» του Μπαράκ Ομπάμα είναι ένα «επιχρυσωμένο χάπι». Ενα χάπι της ίδιας συνταγής της αύξησης της κερδοφορίας του κεφαλαίου, που την τελευταία 20ετία προώθησε το «φτηνό χρήμα» και δημιούργησε μία τεχνητή οικοδομική άνθηση, την οποία πριν από μερικά χρόνια το βρετανικό περιοδικό «Economist» χαρακτήριζε ως «τη μεγαλύτερη οικονομική φούσκα του κόσμου».

Ο Μπαράκ Ομπάμα και ο Τζον Μακέιν υπερασπίζονται τη στρατηγική του κεφαλαίου, που για άλλη μία φορά επιχειρεί να καταληστεύσει τους εργαζόμενους, τους οποίους καλεί να πληρώσουν τις τράπεζες να μην καταρρεύσουν προκειμένου να συνεχίσουν να τους απομυζούν. Με τα δάνεια, το «φθηνό χρήμα», που την τελευταία 20ετία κρατάνε φυλακισμένους τους εργαζόμενους στις «μυθοπλασίες περί κοινωνικής ανόδου» ή ενός «καλύτερου και ασφαλέστερου τρόπου διαβίωσης». Εκ των βασικών αρχιτεκτόνων αυτής της πολιτικής, ο πρώην επικεφαλής της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ (Federal Reserve Bank) και «μεγάλος γκουρού» Αλαν Γκρίσπαν.

Σε πρώτο στάδιο ήταν τα βραχυπρόθεσμα επιτόκια (1%-2%) από το 2002-04, προκαλώντας την τεχνητή «ταχύτατη» ανάπτυξη μιας οικοδομικής αγοράς, στην οποία οφειλόταν το 40% της συνολικής οικονομικής μεγέθυνσης και των νέων θέσεων εργασίας. Οι τιμές των ακινήτων εκτοξεύτηκαν λόγω των χαμηλών επιτοκίων των στεγαστικών δανείων, τα οποία σταδιακά προκάλεσαν μεγάλη αύξηση των κερδών των τεχνικών εταιρειών, των εργολάβων, των αναπτυξιακών εταιρειών, των εταιρειών δανεισμού και των τραπεζών.

Σε δεύτερο στάδιο, με στόχο η παραγωγή να παραμείνει σε υψηλό επίπεδο, εφευρέθηκαν τα «ευέλικτα» στεγαστικά δάνεια χωρίς προκαταβολή και με χαμηλές δόσεις βασισμένες σε πολύ ελκυστικά κυμαινόμενα επιτόκια τα οποία ίσχυαν για μιαν αρχική περίοδο δύο χρόνων και που στη συνέχεια αντισταθμίζονταν από θεαματικά υψηλότερα επιτόκια της τάξης του 9%-11% για τα επόμενα 28 χρόνια!

Οι επενδυτικές τράπεζες συγκέντρωσαν εκατοντάδες από αυτά τα δάνεια και τα ενοποιούσαν σε μία μετοχή ή ένα ομόλογο και στη συνέχεια πουλούσαν πληθώρα από αυτά τα ομόλογα στις εμπορικές τράπεζες, στις θυγατρικές εταιρείες που βρίσκονταν στις παρυφές των τραπεζικών ομίλων, σε ασφαλιστικά ταμεία, σε ασφαλιστικές εταιρείες, σε αμοιβαία κεφάλαια, καθώς και σε διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς. Τα τεράστια κέρδη από αυτό το κερδοσκοπικό παιχνίδι παρήγαγαν το τυπικό κρισιακό καπιταλιστικό αποτέλεσμα του κύκλου παραγωγής: Υπερπαραγωγή που δε δύναται να απορροφηθεί και σίγουρα δε θα μπορούσε να αποφέρει το αναμενόμενο κέρδος.