Οι «εισπράκτορες» δεν προβληματίζονται για τον τρόπο που σκοτώνουν ή σακατεύουν. Τα θύματα δεν έχουν καμία αξία στην αγορά. Αλλες φορές τα δολοφονούν εν ψυχρώ, κι άλλες τα «αφήνουν» να ψυχορραγούν μια ζωή. Ποιο είναι αυτό το «ταμείο»; Είναι ένας «ανύπαρκτος» τόπος που συναντιούνται ορισμένα απ' τα πιο βασανισμένα θύματα του συστήματος που ζούμε. Είναι οι τόποι όπου οι «εισπράκτορες» εγκλημάτησαν και, παράλληλα, χάραξαν την εικόνα του εγκλήματος, στο μυαλό των ζωντανών θυμάτων.

Σ' αυτό το «ταμείο» περιμένει η μάνα από το Ιράκ που, πριν λίγους μήνες, έκλαιγε μπροστά στις κάμερες ουρλιάζοντας: «Δεν αντέχω το παιδί που γέννησα. Δε θέλω, δε θέλω άλλο τέτοιο παιδί». Σπάραζε γιατί φοβάται για το παιδί που θα γεννήσει, σπάραζε για το παιδί που γέννησε. Κανείς δεν την υπολόγισε, κανείς δε νοιάστηκε για το μικρό της. Το «λάθος» της; «Ετυχε» να ζει στο Ιράκ την περίοδο του πολέμου!

Σ' αυτό το «ταμείο» βρίσκονται τα παιδιά που είδαν κομματιασμένους τους πατεράδες τους στα χιλιάδες εργατικά «ατυχήματα» σε ολόκληρο τον κόσμο. Το «λάθος» τους; Εχουν γονείς εργάτες! Σ' αυτό το ταμείο στέκονται και οι οικογένειες και τα παιδιά των 51 Αμερικανών που αυτοκτόνησαν - τον τελευταίο χρόνο - και η πράξη τους αυτή συνδέεται άμεσα με την οικονομική κρίση. Το «λάθος» τους; Η οικογένειά τους δεν είχε χρήματα να πληρώσει τις οικονομικές της υποχρεώσεις ή κάποιο δάνειο!