Στην αρχή, ήταν απλά μια εταιρεία η περίφημη και γνωστή στα μέρη μας ΕΝΙΚ. Αργότερα, η ένωση μερικών ισχυρών συλλόγων με την επωνυμία G-14. Και από τις δυο περιπτώσεις όμως τόσο η Παγκόσμια Συνομοσπονδία Ποδοσφαίρου (ΦΙΦΑ) όσο και το ισχυρότερο μέλος της η ΟΥΕΦΑ κατάφεραν να βγουν νικήτριες. Οι απειλές για κυρώσεις στις ομάδες που έλεγχε η ΕΝΙΚ για τη μία περίπτωση και η αναβάθμιση του Τσάμπιονς Λιγκ με πακτωλό εκατομμυρίων να μοιράζονται από τους χορηγούς στις ομάδες που έφερε τη χωρίς λόγο ύπαρξης της G14 (έβγαζαν αρκετά με τη συμμετοχή τους στη διοργάνωση) ανέδειξε νικήτρια την ΟΥΕΦΑ και φυσικά τη ...μαμά ΦΙΦΑ. Μόνο που σήμερα αυτός ο αδυσώπητος επιχειρηματικός πόλεμος στο χώρο του ποδοσφαίρου μεταξύ αυτών που στηρίζουν το «στάτους κβο» χρόνων και των καινούργιων που θέλουν να πάρουν τα πρωτεία γίνεται ισχυρότερος. Και βέβαια, απειλεί τις ισορροπίες του οικοδομήματος τουλάχιστον στον τομέα της διαχείρισης των κερδών. Μπορεί ΦΙΦΑ - ΟΥΕΦΑ κόντρα σε ΕΝΙΚ και G-14 να τα κατάφεραν, τα πράγματα όμως γίνονται σκούρα σήμερα απέναντι στους επιχειρηματίες εξ ανατολών (κυρίως από τη Ρωσία) ή εκ της Δύσης (ΗΠΑ), ή ακόμα και τους πετρελαιάδες της Ασίας. Η εισβολή στο προϊόν που λέγεται ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και βέβαια πουλάει περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο στο χώρο του αθλήματος, θυμίζει τις ...επιδρομές των Ούνων με συνέπεια τα θεμέλια της «Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας», που έχτισαν όλα αυτά τα χρόνια οι κρατούντες τα ηνία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, να τρίζουν πιο πολύ από ποτέ.

Σε σύγχρονο «σταυροφόρο» του ποδοσφαίρου φαίνεται να εξελίσσεται ο πρόεδρος της ΦΙΦΑ Ζεπ Μπλάτερ, που το τελευταίο διάστημα ξεσπαθώνει κατά των επιχειρηματιών που αγοράζουν τους ευρωπαϊκούς συλλόγους, ζητώντας ακόμα και τη βοήθεια της Ευρωπαϊκής Ενωσης. «Δεν μπορεί ένας πρώην πρωθυπουργός χώρας (σ.σ. υπονόησε τον Τακσίν Σιναβάτρα και την αγορά της Εβερτον) να αγοράζει ή να πουλάει μια ομάδα όπως κάνει με μια μπλούζα; Ζητάμε από την Ευρωπαϊκή Ενωση να πάρει μέτρα. Να δράσει για το καλό όλων», ήταν η χαρακτηριστική του δήλωση στην ομιλία του στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ο Μπλάτερ αναφέρθηκε και στις ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ, καθώς επτά εξ αυτών (και κυρίως οι τρεις κορυφαίες) ανήκουν σε ξένους επιχειρηματίες και δεν αποκλείεται έως το τέλος του χρόνου να ακολουθήσουν το παράδειγμα Νιούκαστλ και Εβερτον. Και μάλιστα πρότεινε να ακολουθήσουν τους ελβετικούς νόμους της αγοράς όπου «όταν κάποιος επιχειρηματίας θέλει να επενδύσει ή να αγοράσει, οφείλει να αποδείξει όχι μόνο τη σχέση του με τη συγκεκριμένη επιχείρηση αλλά και να κάνει γνωστό σε όλους πώς απέκτησε τα χρήματά του». Και πρόσθεσε ότι «και η UEFA πρέπει να σκύψει στο πρόβλημα γιατί δεν αφορά μόνο τους Αγγλους. Ολη η Ευρώπη είναι έρμαιο στις διαθέσεις επιχειρηματιών που έρχονται από το ...πουθενά. Εάν αποφασίσουν να αποσύρουν το ενδιαφέρον τους, τι θα γίνουν αυτές οι ομάδες; Ποιος μπορεί να εγγυηθεί τη βιωσιμότητά τους;». Και, βέβαια, ο Μπλάτερ έκανε αναφορά και στην κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος σε Αμερική και Ευρώπη που ήδη χτυπάει την πόρτα του ποδοσφαίρου...

Από κοντά και στο ίδιο πνεύμα των ανησυχιών που έχει ο πρόεδρος της ΦΙΦΑ είναι και ο αντίστοιχος της ΟΥΕΦΑ Μισέλ Πλατινί που, καυτηριάζοντας το φαινόμενο της αγοράς ομάδων μέσα σε μια νύχτα που επικρατεί ιδιαίτερα στην Αγγλία (αφού η Πρέμιερ Λιγκ πουλάει περισσότερο από κάθε άλλο πρωτάθλημα) τόνισε ότι το αγγλικό ποδόσφαιρο χάνει έτσι την ταυτότητά του. Παράλληλα, υπογράμμισε ότι τόσο η παγκόσμια, η ευρωπαϊκή ομοσπονδία, όσο και η Ευρωπαϊκή Ενωση πρέπει να λάβουν μέτρα για τον περιορισμό του φαινομένου: «Ποιος θα ήθελε μια Λίβερπουλ μ' έναν Αραβα Σεΐχη πρόεδρο, Βραζιλιάνο προπονητή και έντεκα παίκτες από την Αφρική; Σίγουρα όχι οι φίλαθλοι της ομάδας, καθώς έτσι χάνεται η ιστορία και η ταυτότητα της Λίβερπουλ. Πρέπει να λάβουμε κάποια μέτρα, ώστε να περιορίσουμε το φαινόμενο», δήλωσε σχετικά ο Γάλλος.

Βέβαια, οι ανησυχίες και των δύο προέδρων κάθε άλλο παρά συσχετίζονται με το άθλημα αυτό καθεαυτό και τη μοίρα του... Αντίθετα, αφορούν το καθεστώς που μελλοντικά θα επικρατήσει όσον αφορά τη διαχείριση των κερδών που προσφέρει η εκμετάλλευση του λαοφιλέστερου αθλήματος όπως είναι το ποδόσφαιρο. Η παρουσία ισχυρών οικονομικών παραγόντων στα πόδια των μέχρι τώρα μοναδικών διαχειριστών ΦΙΦΑ ΟΥΕΦΑ δημιουργεί αρκετά προβλήματα. Από την αναβίωση, και βέβαια σαφώς πιο ισχυρής, μιας μελλοντικής «G-14» που θα αμφισβητήσει την κεντρική διαχείριση μέχρι και την απαξίωση του προϊόντος εάν όλοι αυτοί οι επιχειρηματίες αποφασίσουν να φύγουν εν μια νυκτί όπως ήρθαν. Τα πρώτα σημάδια, άλλωστε, της αμφισβήτησης έχουν κάνει την εμφάνισή τους. Για παράδειγμα, η περίπτωση της καινούργιας νομοθεσίας που υποχρεώνει τις Ομοσπονδίες να αποζημιώνουν κάποιο σύλλογο, όταν ο παίκτης τραυματιστεί σε αγώνα εθνικών ομάδων ήταν ένα σοβαρό χτύπημα στις δύο Συνομοσπονδίες που έγιναν αποδέκτες διαμαρτυριών από τα μέλη τους (εθνικές συνομοσπονδίες). Μπορεί ακόμα σήμερα ΦΙΦΑ και ΟΥΕΦΑ να επικαλούνται τη βοήθεια της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ωστόσο με τη λογική που λειτουργεί η αγορά λίγα πράγματα μπορούν να περιμένουν σε αυτό το θέμα. Εφόσον τα κεφάλαια διακινούνται χωρίς περιορισμούς ανά τον κόσμο, κανείς δεν μπορεί να απαγορεύσει σε ένα Ρώσο ή Αμερικανό επιχειρηματία να κάνει μια επένδυση στο ποδόσφαιρο. Αλλωστε, πόσο ανεξάρτητο, όμως, μπορεί να είναι το σύγχρονο ποδόσφαιρο, από την παγκόσμια οικονομία, όταν στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο διακινούνται «τρελά» λεφτά κάθε χρόνο; Αρα και αυτό θα πρέπει να κινηθεί στις λογικές του εμπορίου. Και για αυτή την εμπορευματοποίηση του αθλήματος και την ένταξή του στους νόμους της αγοράς υπεύθυνοι πάνω απ' όλα είναι η ΦΙΦΑ με την ΟΥΕΦΑ. Πρώτες αυτές άνοιξαν το δρόμο, με σκοπό να ελέγχουν τη διακίνηση των χρημάτων... Μόνο που η ίδια η αγορά που μέχρι πρότινος ευλογούσαν ΦΙΦΑ και ΟΥΕΦΑ είναι αυτοί που ανά τακτά χρονικά διαστήματα επιβάλλει και τις αλλαγές στην κατοχή των πρωτείων ή δημιουργεί τις κρίσεις (για ξεκαθάρισμα και συγκέντρωση του πλούτου σε πιο λίγους), ή καταστρέφει (όταν τα συμφέροντα το επιβάλλουν) αυτά που έχει δημιουργήσει...