Ολο και περισσότερο σφίγγει ο κλοιός για τους μετανάστες που ζουν και εργάζονται στην Αθήνα. Οι κινήσεις από όλες τις πλευρές φανερώνουν μια συντονισμένη προσπάθεια κράτους, Τοπικής Διοίκησης και αστυνομίας - με την απαραίτητη συμβολή των «πρόθυμων» ΜΜΕ - να κάνουν ξεκάθαρο στη συντριπτική πλειοψηφία των μεταναστών ότι είναι ανεπιθύμητοι.

Καταστολή, βία, απάνθρωπη ταλαιπωρία των μεταναστών για να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα έγγραφα, άθλιες συνθήκες ζωής και δουλειάς, εκφρασμένοι «φόβοι» από μεριάς του δημάρχου Αθηναίων και του νομάρχη Αθήνας για εγκληματικότητα και κίνδυνο της δημόσιας υγείας. Πρόσφατες είναι και οι επιστολές του νομάρχη προς τον πρωθυπουργό και υπουργούς, μέσω της οποίας, μεταξύ άλλων, ζητά και «προσωρινή» μετεγκατάσταση των μεταναστών που ζουν στο κέντρο της Αθήνας, έξω από το Λεκανοπέδιο.

Η πραγματικότητα είναι ότι χιλιάδες μετανάστες, που φτάνουν με χίλια βάσανα στην Ελλάδα, ζουν στην εξαθλίωση εξαιτίας των πολιτικών που εφαρμόζονται. Πολιτικές που συνδιαμορφώνουν τα κράτη - μέλη της ΕΕ. Ο «Ρ» έχει αναδείξει τις συνθήκες που ζουν οι μετανάστες, τα ιδιαίτερα προβλήματά τους.

«Ερχόμαστε εδώ από το Σάββατο το μεσημέρι και περιμένουμε την Κυριακή το πρωί να κλείσουμε ραντεβού για τη ροζ κάρτα. Εδώ κοιμόμαστε, στην ουρά, γιατί αλλιώς θα χάσουμε τη σειρά μας. Δεν τρώμε ούτε πίνουμε πολύ, για να μη χρειαστεί να πάμε τουαλέτα. Τι να κάνουμε;», μας είπαν οι μετανάστες που κάθονται στην ουρά του αίσχους έξω από τη Διεύθυνση Αλλοδαπών Αθηνών στην Πέτρου Ράλλη. Είναι κάθε φορά χιλιάδες και εξαιτίας της ευρωπαϊκής πολιτικής τα ραντεβού κάθε Κυριακή δεν πρέπει να ξεπερνούν τα 400...

Από τις «πιάτσες» της λεωφόρου Θηβών και του Αιγάλεω, μέχρι τη συνοικία Μαρκόνι στο Βοτανικό, οι συνθήκες που καλούνται αυτοί οι βασανισμένοι άνθρωποι να ζήσουν και να εργαστούν προκαλούν φρίκη. Από τα χαράματα στο δρόμο. Περιμένουν τους εργολάβους και άλλους εργοδότες να τους πάρουν για δουλειά, με μεροκάματα που δεν ξεπερνούν τα 20 ευρώ, ενώ μπορεί να φτάσουν και τα 10 ευρώ! Αλλες φορές τα χρωστούμενα από τον εργοδότη δε δίνονται ποτέ. Αντ' αυτού, ξεπροβάλλει η απειλή της αστυνομίας. Στο Μαρκόνι οι μετανάστες - στην πλειοψηφία τους Πακιστανοί - ζουν με τις οικογένειές τους σε σπίτια, που μόνον ως κοτέτσια ή αποθήκες θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν. Χωρίς σχολείο για τα παιδιά, χωρίς αποχέτευση, μέσα στη βρωμιά, παρέα με ποντίκια.

Ταυτόχρονα, τα κρούσματα απροκάλυπτης βίας και τρομοκρατίας από την αστυνομία έχουν γίνει καθημερινότητα για τους μετανάστες, συμπληρώνοντας τη συνολική και ενιαία αντιμεταναστευτική πολιτική. Τις τελευταίες μέρες, μόνο, 2 περιστατικά είδαν το φως της δημοσιότητας. Δυο Αφγανοί, ο ένας από τους οποίους μόλις 17 χρόνων και ο άλλος πατέρας τριών μικρών παιδιών, ξυλοκοπήθηκαν άγρια από αστυνομικούς.