Εμφανίζεται κάθε Κυριακή, πολύ νωρίς το πρωί, σε ένα ρημαγμένο άλσος που έχει απομείνει στη γειτονιά. Κάπου υπάρχει μια βάνα του δήμου, από όπου το καλοκαίρι ποτίζονται ξέφτια από θάμνους. Μάλλον βρήκε το κατάλληλο κλειδί και την ανοίγει για να πάρει νερό. Πλένει με φροντίδα τα ρούχα του, που τα κουβαλά σε έναν μπόγο περασμένο στον ώμο. Μετά, πολύ τακτικά τα απλώνει να στεγνώσουν πάνω στα κλαριά, εκμεταλλευόμενος το φθινοπωρινό ήλιο. Στο μεσοδιάστημα, σκυφτός ή καθισμένος - για να μη δίνει στόχο στους περίοικους - με ένα απολειφάδι κι ένα καθρεφτάκι, ξυρίζεται. Ενας τύπος ζωσμένος τα άπλυτά του και τα χρόνια του, ξεπλένεται στα μουλωχτά. Μεσόκοπος, απροσδιορίστου φυλής ή θρησκεύματος, «αποτυχημένος».

Περνούν οι ώρες, μασουλάει κάνα ξεροκόμματο και το απομεσήμερο μαζεύει την μπουγάδα του. Για την ακρίβεια, προσεκτικά διπλώνει κάθε ρούχο του, σε μια προσπάθεια να πετύχει ακόμα και τσάκιση. Το σκηνικό έχει μια αγωνία πότε θα βρεθεί ο «νοικοκυραίος», που θα βγει να του κάνει «παρατήρηση». Να τον διώξει. Να φωνάξει την αστυνομία ή το «δήμο», επειδή ήρθε ο «γύφτος» να μας «κλέψει» το νερό. Πότε θα 'ρθουν να του στερήσουν την τελευταία στάλα αξιοπρέπειας που του απέμεινε: να περπατά τουλάχιστον καθαρός και ξυρισμένος.

Για την ακρίβεια, να του στερήσουν και την τελευταία στάλα αξιοπρέπειας που του έχουν αφήσει. Θύμα ο άνθρωπος αυτός μιας εφαρμοζόμενης πολιτικής. Αλλά θύμα κι ο «νοικοκυραίος» που θα βρεθεί να τον καταγγείλει. Να αγριέψει στον λούμπεν, επειδή κι ο ίδιος κατάντησε να νιώθει πολύ «μικρός», για να διεκδικήσει όσα του ανήκουν από τους «από πάνω». Ηττημένος ακόμα και από τοπικούς, δημοτικούς «άρχοντες» που του διατυμπανίζουν π.χ. ότι «πλέον αποτελεί είδος θρησκευτικής αίρεσης να διεκδικεί κάποιος να μην κοστολογούνται κοινωνικές υπηρεσίες παρεχόμενες σε δημότες». Ή ότι η προϋπολογιζόμενη αύξηση 8% στα δημοτικά του τέλη δε θα ξεπεράσει τα 10 ευρώ επιπλέον στους λογαριασμούς του το χρόνο. Δεκάρικο το δεκάρικο κάθε λογαριασμός του να αυξάνεται, κι άλλο τόσο αυτός να λιγοστεύει στην τσέπη και στη σκέψη. Ωσπου, να πλησιάζει τον τύπο τον βρώμικο, τον παστρικό, τον λούμπεν. Τόσο να τον πλησιάζει, ώστε πλέον να τον σκιάζεται, έτσι όπως προβάλλει μπροστά του κάθε Κυριακή πρωί, ως προοπτική, ως πραγματικότητα, ως το μέλλον που του επιφυλάσσουν αυτοί στους οποίους φοβάται να ορθώσει το δίκαιο ανάστημά του.

Το νερό το κλέβουν αυτοί που το τιμολογούν για να κερδοσκοπήσουν, όπως κερδοσκοπούν από κάθε υπηρεσία, κάθε αγαθό που κανονικά θα έπρεπε να λογίζεται ως κοινωνικό, δημόσιο και έτσι να διατίθεται. Κι αν κάποιος πρέπει να ξεκουμπιστεί από τη γειτονιά, είναι η λογική που θέλει τον άνθρωπο να πληρώνει για όλα, σε λίγους που στέκονται από πάνω του, και του ορίζουν πόσο και για πόσο θα του ανοίξουν τη βρύση.