Του Δημήτρη Χαντζόπουλου από τα «Νέα»

Για τι αλήθεια εγκαλούνται η Σεγκολέν και η Διαμαντοπούλου; Και χτες για τον καπιταλισμό μιλούσαν και σήμερα για τον καπιταλισμό μιλάνε. Χτες, λέγανε ότι η αγορά θα λύσει το πρόβλημα, σήμερα λένε το κράτος της αγοράς. Ποιο πρόβλημα; Της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Πού είναι ο οπορτουνισμός; Να δεις που σε λίγο θα βγει να μιλάει για οπορτουνισμό κι ο Τσίπρας! Με τον Παπαδημούλη από δίπλα, να του θυμίζει τη συνέπεια με την οποία ο ΣΥΝ υπεράσπισε και υπερασπίζει την ΕΕ.

Τι δύσκολα που είναι τα λόγια που δε λέγονται από όλους αυτούς που κατακεραυνώνουν τον ανυπόληπτο καπιταλισμό. Γι' αυτό μιλάνε εύκολα. Για να μην αναγκαστούν να ομολογήσουν τα δύσκολα που είναι αναγκαία...

Κι ακόμα δεν ήρθε η κρίση. Η καπιταλιστική κρίση. Γιατί αυτό που περιγράφουν τα ρεπορτάζ της αγοράς αφορά τη μόνιμη κρίση στις τσέπες των εργαζομένων. Γι' αυτό «μαζεύεται» ο κόσμος.

Μιλάνε για την κρίση για να τρομοκρατήσουν. Για να σου πουν σκύψε κι άλλο. Τόσο άδολο το ενδιαφέρον τους. Οπως δεν είναι από ενδιαφέρον για τον άνθρωπο η αναφορά στους πεινασμένους της Νέας Υόρκης, έτσι δεν είναι από ενδιαφέρον για τον εργάτη και οι αναφορές στους νεκρούς εργάτες, όταν γίνονται από αυτούς ακριβώς που με την πολιτική τους στηρίζουν το σακάτεμα των εργατών. Οπως λένε χαρακτηριστικά, τα έξοδα από τα ατυχήματα, τις παθήσεις και τις αναρρωτικές επηρεάζουν την παραγωγικότητα των επιχειρήσεων.

Εχουν, λέει, τεράστιο πρόβλημα αυτοί που πουλάνε αυτοκίνητα. Και γιατί πρέπει να κλαίνε οι υπόλοιποι; Απολύουν, λέει, εργαζόμενους. Ωραία η καραμέλα μόνο που δεν πιάνει πια. Τον καιρό που δεν είχανε κρίση, απολύανε γιατί, λέγανε, κάπου αλλού υπάρχουν φτηνότεροι εργάτες. Τώρα, τους θέλουν όλους φτηνότερους παντού.

Να ένας ακόμη λόγος να μιλήσουμε για άλλη οικονομία. Και γι' αυτό και για άλλη εξουσία.

Ποιος θα μπει μπροστά, ρωτάς; Εσύ! Ακριβώς εσύ είσαι αυτός που πρέπει να βγεις στο δρόμο, ζητώντας τα πάντα και ειδικά την εξουσία, για να εφαρμόσεις ένα πρόγραμμα που να ανταποκρίνεται στις δικές σου ανάγκες αδιαφορώντας για το καπιταλιστικό κέρδος, ειδικά για να μην υπάρχει το καπιταλιστικό κέρδος.

Οσο η συζήτηση δε θα γίνεται σ' αυτό το πεδίο θα είσαι χαμένος. Θα παρακολουθείς Παπανδρέου - Αλαβάνο να σου λένε ξέχνα τι υπογράψαμε (όλα αυτά που παθαίνεις) και δώσε μας ξανά εμπιστοσύνη για να υπογράψουμε και τα επόμενα δεινά.

Μια δεύτερη ματιά στις δηλώσεις τους δείχνει πως αυτό που υπόσχονται είναι περισσότερα κέρδη στο κεφάλαιο. Για να 'χει, λέει ο σχετικός μύθος, να μοιράσει περισσότερα.

Την ώρα ακριβώς που το αίτημα πρέπει να είναι κατάργηση της σχέσης που επιβάλλει στους πολλούς να παράγουν και στους λίγους να εισπράττουν την υπεραξία από τη δουλειά των πολλών.

Πάμε γι' άλλα: Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία; Μπα ένα νυστέρι αρκεί κι ελευθερώνεσαι από τα βάσανα. Αρκεί το μαχαίρι να το κρατά ο ελευθερωτής σου και το νεφρό σου να δουλεύει ώστε να πιάσει καλή τιμή στο εμπόριο. Συνέβη κι όλα δείχνουν ότι συνεχίζει να συμβαίνει εδώ δίπλα στο Κόσσοβο, δίπλα στην αμερικανική βάση.

Οπως συμβαίνει κι αυτό με τους Γερμανούς πράκτορες που έριξαν βόμβα στο κτίριο της ΕΕ. Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που μια φωτιά ξέσπασε από μια προβοκάτσια.

Ασχετο: Πάνω που αρχίσαμε να ψάχνουμε σε ποια «κόκκινη μεσιτεία» αναφερόταν ο τίτλος στο άρθρο στην «Αυγή», διαβάσαμε την παράγραφο που δηλώνει ποια είναι η αγωνία τους. Θα σπάσουν, λέει, οι υφιστάμενες ισορροπίες στο λιμάνι. Γιατί; Οι μαφίες που ελέγχουν τα λιμάνια ανεξαρτήτως εθνικότητας πάντα τα βρίσκουν. Αλίμονο στους εργάτες, αλλά μ' αυτούς πότε είχε σχέση ο ΣΥΝ για να αποκτήσει τώρα;