Η πρόσφατη οικονομική κρίση στις καπιταλιστικές οικονομίες πολλών ισχυρών κρατών και όχι μόνο αναζωπύρωσε τις συζητήσεις, για το χαρακτήρα της, την αιτία της, την αντιμετώπισή της, τις μορφές διαχείρισής της, προκειμένου οι συνέπειες για το κεφάλαιο να είναι όσο γίνεται λιγότερο οδυνηρές. Αλλωστε, κρίση σημαίνει και καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, επομένως και ενός τμήματος του κεφαλαίου, ανεξάρτητα αν αυτό στον καπιταλισμό ωθεί στη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου. Οδυνηρές, βεβαίως, είναι σίγουρα οι συνέπειες για την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα στα οποία ρίχνουν τα βάρη της κρίσης οι αστικές κυβερνήσεις. Οι απολογητές του καπιταλιστικού συστήματος, ανάμεσά τους και οι οπορτουνιστές, ανάγοντας την αιτία της οικονομικής κρίσης στη μορφή διαχείρισης, αφαιρούν ή συγκαλύπτουν το έδαφος στο οποίο εκδηλώνεται, δηλαδή τον ίδιο τον καπιταλισμό. Οπως και το γεγονός ότι η εκδήλωσή της είναι νομοτελειακή, αντικειμενικό γεγονός, πέρα και έξω από τη θέληση των ανθρώπων. Γιατί η αιτία της οικονομικής κρίσης βρίσκεται στη βασική αντίθεση του καπιταλισμού ανάμεσα στην κοινωνική παραγωγή και την ατομική - καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της. Ετσι εκδηλώνεται η τυχοδιωκτική πολιτική των οπορτουνιστών. Με τη συγκάλυψη της αιτίας της κρίσης, την εξαφάνιση της αντικειμενικότητας της εμφάνισής της, με προβολή πολιτικής διαχείρισης του καπιταλισμού για την αντιμετώπισή της, συσκοτίζουν στη συνείδηση της εργατικής τάξης το δρόμο για την αντιμετώπιση της κρίσης σε όφελος των συμφερόντων της, που σημαίνει ταξική πάλη για την ικανοποίηση όλων των αναγκών της στη ρότα κατάργησης της αιτίας που δημιουργεί και αναπαράγει την κρίση, δηλαδή την κατάργηση της αντίθεσης ανάμεσα στην κοινωνική παραγωγή και την ατομική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της. Που οδηγεί ευθέως στην αναγκαιότητα της κοινωνικής ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της, άρα και στην κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Δηλαδή, στην κατάργηση του καπιταλισμού. Ετσι, αστοί αναλυτές, και ιδιαίτερα οι οπορτουνιστές, επικαλούνται τον Μαρξ για την ερμηνεία της κρίσης, αλλά τον αρνούνται ως προς το οριστικό ξεπέρασμά της. Πολύ περισσότερο, καλούν την εργατική τάξη από κοινού με τους καπιταλιστές να αντιμετωπίσουν την κρίση. Δηλαδή, οδηγούν στη διαιώνιση της υποταγής της στο κεφάλαιο. Οι Μαρξ και Ενγκελς, από το 1848, στο «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος, μίλησαν για το αναπόφευκτο της οικονομικής κρίσης, το νομοτελειακό της εκδήλωσής της, καθώς και ότι μέσα απ' αυτήν ξεπροβάλλει η αναγκαιότητα αντικατάστασης του καπιταλισμού από το σοσιαλισμό. Βεβαίως, ο Μαρξ, στο αξεπέραστο έργο του «Το Κεφάλαιο», απέδειξε αναλυτικά και συγκεκριμένα αυτήν την πραγματικότητα.

Επίσης, ο Ενγκελς στο «Αντι-Ντίρινγκ» στο τρίτο μέρους του έργου, «Ο σοσιαλισμός», κάνει μια πολύ συγκεκριμένη, σύντομη και εκλαϊκευμένη παρουσίαση όλων αυτών που ζούμε σήμερα με την κρίση. Επομένως, έχει ιστορική αξία, γιατί γράφτηκε το 1877 και μιλά για το σήμερα. Αναδεικνύει το πέρασμα της ατομικής παραγωγής στην κοινωνική με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων που φρενάρονται από τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, την αντίφαση της κοινωνικής παραγωγής και της ατομικής ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της που οδηγεί στην κρίση, το αντικειμενικό της εκδήλωσης της κρίσης στο πλαίσιο της εμπορευματικής παραγωγής και της αγοράς, καθώς και το γεγονός ότι αντικειμενικά η κρίση στην παραγωγή θα εξαφανιστεί μόνο με το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Το συγκεκριμένο κεφάλαιο έχει τίτλο «Θεωρητικά» και σήμερα παρουσιάζουμε εκτενή του αποσπάσματα, από την έκδοση του «Αντι-Ντίρινγκ» από τη «Σύγχρονη Εποχή». Οι υπότιτλοι στο κείμενο είναι του «Ρ».