Του Διογένη Καμένου από την «Ελευθεροτυπία»

Και δεν μπορείς να μη ρωτήσεις τι είναι αυτό που φοβίζει τον «αναλυτή». Η επερχόμενη κοινωνική έκρηξη, ή η πιθανότητα να βρουν οι εργάτες διέξοδο σ' αυτό που ο δήθεν αντιεξουσιαστής Οργουελ έβλεπε ως εχθρό της «ελευθερίας», μιαν ατσάλινη εργατική εξουσία που δε θα αφήνει περιθώρια στον αστό να υπάρχει;

Μερικά πράγματα μοιάζουν τόσο εξόφθαλμα, που λες δε χρειάζονται ούτε σχόλιο, ούτε ανάλυση. Αν, όμως, ήταν έτσι, δε θα γράφονταν. Οταν οι πρώτες πένες της αστικής δημοσιογραφίας βγάζουν χοντρό μεροκάματο για να σε πείσουν πως εσύ πρέπει - ό,τι κι αν συμβαίνει - τους κομμουνιστές να φοβάσαι, τότε απ' αυτό και μόνο πρέπει να ψυλλιάζεσαι. Ηταν θέμα χρόνου, από τον Στάλιν να περάσουν στον Λένιν κι από κει σε ολόκληρη τη θεωρία.

Οταν την ώρα της κρίσης έχουν το θράσος να αξιώνουν πως αυτός που πρέπει να την πληρώσει είσαι εσύ, όταν την ώρα της κρίσης με ένταση εμφανίζουν σαν «σοσιαλιστική» την πρόταση για δουλειά όλο το 24ωρο, τότε δικαίως μια από τις γραφίδες τους σου θυμίζει πως το χειρότερο είναι να διαλέξεις τους κομμουνιστές ως λύση. Εχουν θράσος, γιατί εσύ δεν έχεις θάρρος.

Αν οι περιγραφές αρκούσαν για να αλλάξουν τον κόσμο, διάφοροι θα είχαν ήδη αναγορευτεί σε σωτήρες.

Ομως, ξανά και ξανά, είδαμε την περιγραφή να καταλήγει ως έκκληση σε υποταγή. Ετσι και τώρα. Περιγράφεται η βαρβαρότητα, για να προταθεί ως λύση ένας συμβιβασμός. Αλλάζει το όνομα, η ταμπέλα, αλλά είναι ίδια η πρόταση. Αυτό που ξεφτιλίστηκε ως πρόταση Σρέντερ ή Μπλερ, καλείται σήμερα να κυριαρχήσει ως πρόταση Λαφοντέν και όποια άλλη εκδοχή οικοδομείται στη Γαλλία, στην Ιταλία και εδώ.

Εδώ έχουν ένα ειδικό πρόβλημα. Το ΚΚΕ, που, όπως λέει και ξαναλέει ο Πάγκαλος, είναι «ιστορικό παράδοξο». Τι είναι αυτό που ενοχλεί στο ΚΚΕ; Οτι δεν πιπιλάει δάχτυλο, ότι όχι μόνο αρνείται να κάνει μέρος της λύσης αυτούς που είναι το πρόβλημα, αλλά καλεί στην ανατροπή τους, στην κατάργησή τους.

Ο αστικός πολιτικός κόσμος - σε όποια εκδοχή του - δεν έχει καμιά θέση στη νέα επαναστατική πραγματικότητα, που προβάλλει ως επιτακτική ανάγκη μέσα από το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης.

Οσο πιο γρήγορα το καταλάβουν οι εργάτες, τόσο το καλύτερο γι' αυτούς. Γι' αυτό και η λύσσα της αστικής δημοσιογραφίας, που καθημερινά πλέον εκφράζεται ενάντια ακριβώς σ' αυτό: Την πιθανότητα οι εργάτες να αφήσουν για τα καλά πίσω τους κάθε «μέση λύση» και να επιλέξουν να σταθούν στα πόδια τους με τον τρόπο που προτείνει το ΚΚΕ: Με όλα τα αιτήματα τού «κάθε μέρα» στην πρώτη γραμμή, χωρίς να κάνουν πίσω ρούπι από το κύριο: Εναν κόσμο χωρίς μονοπώλια, έναν κόσμο χωρίς καπιταλιστές.