Στη θέση 1 των Θέσεων της ΚΕ, για τις διεθνείς εξελίξεις, σημειώνεται ότι «η περιοχή του Καυκάσου αναδεικνύεται σε θερμή ζώνη του αμερικανο-ρωσικού ανταγωνισμού, περικλείει νέους κινδύνους γενικότερης ανάφλεξης, στην οποία εμπλέκονται και η ΕΕ, το ΝΑΤΟ, η Τουρκία και άλλες δυνάμεις». Πώς γίνεται αυτό;
Η περιοχή του Καυκάσου, που κατοικείται από ένα «μωσαϊκό» εθνοτήτων, βρίσκεται στο «δρόμο» των αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου, που προέρχονται από την Κεντρική Ασία. Ετσι, αφού η ανατροπή του σοσιαλισμού και η διάλυση της ΕΣΣΔ «άνοιξαν» τον «ασκό του Αιόλου» για την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των εργαζομένων της περιοχής, αυξήθηκε και η σημασία της περιοχής του Καυκάσου, στη διαμάχη για τον έλεγχο της οποίας, όπως έδειξαν και τα πρόσφατα γεγονότα του καλοκαιριού στη Νότια Οσετία, εμπλέκονται εκτός της Ρωσίας, (έδαφος της οποίας είναι ο Βόρειος Καύκασος), κι άλλες δυνάμεις, όπως οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, η Τουρκία κ.ά.
Με τις πρόσφατες εξελίξεις, η ΕΕ κατάφερε να αναβαθμίσει το ρόλο της στην περιοχή αυτή. Η ΕΕ, που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχει συμμετάσχει επανειλημμένα σε στρατιωτικές επιχειρήσεις και επεμβάσεις, συμμετείχε στο διαμελισμό χωρών και την αλλαγή συνόρων στα Βαλκάνια, οδήγησε στην ανεξαρτητοποίηση του Κοσσόβου, ντύθηκε σ' αυτήν την περίπτωση στα «φιλειρηνικά χρώματα» και τοποθετήθηκε υπέρ της «εδαφικής ακεραιότητας» της Γεωργίας.
Η παρέμβαση του Γάλλου Προέδρου, Ν. Σαρκοζί, που επωφελήθηκε από τη γαλλική Προεδρία στην ΕΕ, είχε ως βασική της επιδίωξη να ενισχύσει τις θέσεις της ΕΕ στο σκληρό ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό για τον έλεγχο των δρόμων της ενέργειας, εγκαθιστώντας και δικές της στρατιωτικές δυνάμεις στην περιοχή του Καυκάσου.
Οπως είναι γνωστό, οι κυβερνήσεις της ΕΕ συνέβαλαν ενεργά έως τώρα, και μαζί και χωριστά από τις ΗΠΑ, στην όξυνση της αντιπαράθεσης στην περιοχή του Καυκάσου. Οι περισσότερες, όντας και μέλη του ΝΑΤΟ, ενέκριναν τη μελλοντική διεύρυνσή του με τη Γεωργία και την Ουκρανία. Και η ελληνική κυβέρνηση έχει μεγάλη ευθύνη, αφού συμμετέχει και στηρίζει τις επιδιώξεις και της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.
Τελικά, η ΕΕ κατάφερε να βάλει «πόδι» στον Καύκασο με την αποστολή «παρατηρητών» στην εμπόλεμη ζώνη, αναζητώντας ρόλο επιδιαιτητή ανάμεσα σε Ρωσία και Γεωργία.
Οι υπαρκτές διαφορές, που εκδηλώθηκαν στο εσωτερικό της ΕΕ, για τη θέση και το σχέδιο δράσης της, σχετίζονται με τις αντιθέσεις τόσο στο εσωτερικό της όσο και με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, ιδιαίτερα τις ΗΠΑ. Ορισμένες δυνάμεις, όπως η Γαλλία και η Γερμανία, στο πλαίσιο των «συμμαχιών» που επιδιώκουν να συνάψουν με το ρωσικό μεγάλο κεφάλαιο, καταστρώνουν τα δικά τους σχέδια για την περιοχή. Δραστηριοποιούνται όχι μόνον στην περίπτωση της Νότιας Οσετίας, της Αμπχαζίας, της Γεωργίας, αλλά και σ' άλλα ζητήματα, όπως αυτό της αντιπαράθεσης της Αρμενίας με το Αζερμπαϊτζάν γύρω από το Ναγκόρνο Καραμπάχ. Σχέδια, που συνδέονται και με το μέλλον του Ιράν, του Ιράκ, της Τουρκίας, των Βαλκανίων, της Μέσης Ανατολής κλπ.
Ολο και ενεργητικότερα, η ΕΕ και οι ηγετικές της δυνάμεις εμπλέκονται στη διαμόρφωση των πολιτικών αστικών «ελίτ» στις νέες χώρες που δημιουργήθηκαν στον Καύκασο.
Η περιοχή του Καυκάσου αποτελεί χώρο σφοδρής αντιπαράθεσης των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων κι όλα δείχνουν ότι θα συνεχίσει να τραβά τους «φακούς της δημοσιότητας», αφού εξαιτίας του πολυεθνικού «μωσαϊκού» της προσφέρεται ιδιαίτερα για την εφαρμογή της ιμπεριαλιστικής πολιτικής του «διαίρει και βασίλευε».
Feeds
Αγωνιστικά με την ΠΑΣΥ 
