«Eίμαι καθαρίστρια. Απολυμένη πριν από ένα μήνα (...) επειδή ζήτησα και εγώ και οι συναδέλφισσες τα αυτονόητα και τα ανθρώπινα (...) να μη ζούμε με 350 ευρώ το μήνα (...) κι ας λέει η ΓΣΕΕ ότι μας φτάνουν, την ώρα που η ίδια ζητά να δοθούν 28 δισ. ευρώ στους τραπεζίτες (...) να μη μας κλέβουν στο ένσημο, να μη μας κλέβουν στις ώρες της δουλειάς (...) να μας φέρονται σαν ανθρώπους και όχι σαν σκλάβους».

«Φτάσαμε στο "αμήν". Είπαμε να κάνουμε σωματείο για να διεκδικήσουμε (...) καταλάβαμε ότι άμα είναι για τα κέρδη τους δεν υπάρχει Σύνταγμα (...) μόνο κέρδη και βαρβαρότητα (...) ξεσηκώθηκαν Θεοί και δαίμονες (...) αρχηγοί στις απειλές και δήθεν συνδικαλιστές. Ξέρετε, απ' αυτούς, στα μέσα και στα έξω με την εργοδοσία».

«Ε, λοιπόν, εμείς οι σκλάβες, οι καθαρίστριες, γίναμε άνθρωποι. Σηκώσαμε το κεφάλι ψηλά. Στήσαμε το σωματείο μας. Δεν κάνουμε πίσω (...) δε φοβηθήκαμε. Γιατί δίπλα μας βρέθηκε από την πρώτη στιγμή το ΠΑΜΕ. Γιατί έδειξε τι σημαίνει εργάτης, συνδικαλισμός, αξιοπρέπεια. Οι εργοδότες, οι συνδικαλιστές της εργοδοσίας, όταν είδαν ότι δεν περνάει η τρομοκρατία τους, το γύρισαν το παραμύθι. Μας είπαν: Τι ζητάτε μ' αυτούς του ΠΑΜΕ; Τι ζητάτε με τους κομμουνιστές;».

«Λοιπόν, το λέω: Δεν είμαι κομμουνίστρια. Μα είδα το ΠΑΜΕ δίπλα μας, μαζί μας, μπροστά στον εργοδότη, στον δήθεν συνδικαλιστή που μας τρομοκρατεί, στο κράτος. Είδα με ποιον είναι το συμφέρον μου. Είδαμε και γω και οι συναδέλφισσές μου, που είναι εδώ, στη συγκέντρωση, πού είναι η θέση μας. Και το λέμε και το εννοούμε: Δεν το βάζουμε κάτω. Το σωματείο μας στήθηκε. Το σωματείο μας θα μεγαλώσει. Θα πιάσει όλους τους σκλάβους της καθαριότητας. Για ανθρώπινο μεροκάματο, ανθρώπινο ωράριο, ανθρώπινη ζωή. Δεν το βάζουμε πια κάτω. Σας θέλουμε μαζί μας, όλους τους εργαζόμενους. Και ξέρουμε: ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ».

(Από τον χαιρετισμό εργάτριας στο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στις 27 Νοέμβρη, στη Θεσσαλονίκη / ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ).