Μέχρι εκεί | ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ | ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ

ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ

Μέχρι εκεί

Ολοι αυτοί που μέχρι χτες πρότειναν τον ατομικό δρόμο μέσα στη «ζούγκλα», «ξαφνικά», «κατανοούν» τους νέους. Τους «δικαιολογούν» το ξέσπασμα, αρκεί αυτό το ξέσπασμα να μην ταράζει τα θεμέλια της «δημοκρατίας». Ανακαλύπτουν, μάλιστα, και «καινούρια κινήματα»! Λες και οι νέοι που βγήκαν στο δρόμο έχουν ανάγκη να «βαφτιστούν» για να διεκδικήσουν! Λες και ο μαθητής δεν έχει καμία σχέση με τον εργαζόμενο, λες και ο μαθητής δε βλέπει ότι είναι ο αυριανός εργαζόμενος.

Οι «ευαίσθητοι» εκπρόσωποι του συστήματος πήραν φόρα και προσπαθούν με κάθε τρόπο να εκτονώσουν την οργή, «κατανοώντας» την! Αλήθεια, πού ήταν όλοι αυτοί, όταν το όπλο της εξουσίας πυροβολούσε με κάθε τρόπο; Πού ήταν όλοι αυτοί, όταν δημιουργήθηκαν οι συνθήκες για να έρθει ο πυροβολισμός; Δεν είναι οι ίδιοι, που τεμάχιζαν και τεμαχίζουν τις ζωές μας; Δεν είναι οι ίδιοι, που «προσφέρουν» ζωή τετράωρη, ζωή με δόσεις, ζωή σιωπής, ζωή φόβου, ζωή κυνηγημένη, ζωή με σύμβαση, ζωή συμβιβασμένη; Τώρα αλλάζουν μάσκα και δηλώνουν τη συμπαράστασή τους!

Μήπως δεν άκουγαν, τόσα χρόνια, τις φωνές των εργαζομένων και της νεολαίας; Μήπως δεν ήξεραν τι έκαναν; Και ήξεραν και ξέρουν τι κάνουν. Η «δημοκρατία» τους, άλλωστε, έχει πολλές «εναλλακτικές» εκδοχές και αμέτρητα μερεμέτια να μας προτείνει, για να μας φέρει στον «ίσιο» δρόμο. Υπάρχει η εκδοχή του μεμονωμένου περιστατικού, υπάρχει η εκδοχή της γαλάζιας αστυνομίας, που είναι διαφορετική απ' την πράσινη, υπάρχει μέχρι και η εκδοχή της «αποκλίνουσας συμπεριφοράς», που μπορεί να δικαιολογήσει τον πυροβολισμό από άμυνα!

Ολες αυτές οι εκδοχές είναι πλευρές της ίδιας εξουσίας, μιας εξουσίας που δεν ταράζεται με δύο και τρεις κλοτσιές. Οι δύο και οι τρεις κλοτσιές φτάνουν για εκτόνωση και επιστροφή στο σπίτι, όπου περιμένει η θέση του παθητικού παρατηρητή. Είναι εκεί, «έτοιμη» και «αναπαυτική», για να καθόμαστε και να παρακολουθούμε τις εξελίξεις της ίδιας μας της ζωής! Τόσες και τόσες φορές, άλλωστε, έχουν καταφέρει το αυθόρμητο να το κρατήσουν στα όρια του ξεσπάσματος, βαφτίζοντάς το εξέγερση. Τόσες φορές έχουν αλλάξει το νόημα των λέξεων, επειδή έτσι τους βόλευε.

Παλιό το κόλπο. Απ' την πρώτη στιγμή το ξέσπασμα ονομάστηκε εξέγερση για να παραμείνει ξέσπασμα, για να κατευναστεί με ορισμένες «βελτιωτικές» προτάσεις, για να μην πάει το μυαλό στο μέλλον, στο εφικτό της ανατροπής. Δε θέλουν, η οργή, τα αιτήματα, οι στόχοι και τα όνειρά μας να ξεφεύγουν πέρα απ' τον κύκλο που έχουν ορίσει.

Το λένε ξεκάθαρα: Μέχρι εκεί θα φτάσει η οργή σου, μέχρι εκεί θα αντιδράσεις, μέχρι εκεί μπορείς να ονειρευτείς, μέχρι εκεί μπορείς να διεκδικήσεις, μέχρι εκεί μπορείς να ζήσεις. Το «μέχρι εκεί», όμως, δεν είναι ένα τζάμι που σπάει. Είναι τοίχος. Δε φτάνει η οργή για να σπάσει. Χρειάζεται συνειδητοποίηση και μαζικός οργανωμένος αντιιμπεριαλιστικός αντιμονοπωλιακός αγώνας. Αυτά τους φόβιζαν πάντα, αυτά τους φοβίζουν και σήμερα.

Γεράσιμος ΧΟΛΕΒΑΣ