Ο ζωγράφος Βασίλης Διονυσόπουλος, θυμάται:

«Για εμάς τους νεότερους ζωγράφους, σε μια εποχή όπου ο μοντερνισμός εξορκίζει κομπλεξικά κάθε σχέση με την παράδοση, ο Νίκος, μας μιλούσε για την τεχνική, που έκανε τα παλιά έργα να λάμπουν αιώνια. Πολλές φορές τα λεγόμενα του "γέρου" - όπως τον ονομάζαμε - ηχούσαν γραφικά και υπεραπλουστευμένα, συγκρινόμενα με τις σύγχρονες επιστημονικό - βαρύγδουπες αναλύσεις. Θυμάμαι, είχα διαβάσει μια ιταλική μελέτη - ανάλυση για την τεχνική της νωπογραφίας των ρωμαϊκών χρόνων. Οταν την ανέφερα στον Νίκο μου απάντησε: "αποκλείεται οι αρχαίοι να σκέφτονταν τόσο πολύπλοκα". Οταν δοκιμάζαμε στην πράξη τα λεγόμενα του "γέρου" μας, οι "απλοϊκές" του ρήσεις ζωντάνευαν στα μάτια μας αληθινά και λαμπερά, όπως στα έργα των παλιών μαστόρων.

Ο Νίκος Ευγενίδης, Ιωνας στη σκέψη (Μικρασιατική η καταγωγή του) φιλοκαλούσε μετ' ευτελείας σαν αρχαίος Αθηναίος, δημιουργούσε με την επιστημονικότητα και την τεχνική αρτιότητα του αναγεννησιακού καλλιτέχνη και ταυτόχρονα ήταν ανοιχτός στις νέες ιδέες του 20ού αιώνα (τα προσωπικά του έργα εντάσσονται στην αφηρημένη τέχνη).

Ομως, το πιο ανεξίτηλο χρώμα, Νίκο, ήταν αυτό που έβαψε το μέσα μου τη βραδιά της επίσκεψης Κλίντον στην Αθήνα, όπου σέρνοντας το κουτσό ποδάρι σου, λιποθυμάς στην αγκαλιά μου από την επίδραση των χημικών. Οι πόρτες του μεγαλοξενοδοχείου της πλατείας Συντάγματος δεν άνοιξαν για να βρεις καταφύγιο, παρά τις απειλές, αλλά και παρακλήσεις μου.

"Γέρο"! Σου υπόσχομαι να σε κουβαλάω μέσα μου σ' όλες τις διαδηλώσεις. Εκεί θα 'σαι ασφαλής, αν και εσύ έμενες παγερά αδιάφορος απέναντι στη σιγουριά και την ασφάλεια, σ' όλη σου τη ζωή. Σ' ενδιέφερε μόνο η σιγουριά και η ασφάλεια των άλλων».