«

Ουδένα κόμμα της αντιπολίτευσης είχε την τόλμη ν' αναλάβει τις ευθύνες του», διαμήνυσε ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής στην ομιλία του στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα. Για να συμπληρώσει σε ευθεία βολή ότι «διατυπώθηκαν απόψεις για επαναφορά του χρεοκοπημένου κρατισμού». Είναι εκπληκτικό, ο αρχηγός μιας παράταξης που σ' όλη τη μακρόχρονη ιστορία της και μέχρι σήμερα χρησιμοποιεί το αστικό κράτος ως εφαλτήριο μαζικής σύνταξης του κομματικού της στρατού να ομιλεί περί κρατισμού. Ας είναι τουλάχιστον ειλικρινής και συνεπής προς τις ιδέες του ότι το υπαρκτό κράτος είναι το ταξικό όργανο της μεγαλοαστικής τάξης που υπηρετεί και εκφράζει πολιτικά και έχει κάθε δυνατότητα να το χρησιμοποιεί σύμφωνα με τα ταξικά της συμφέροντα. Ας αφήσει τα υπόλοιπα για λόγους τουλάχιστον σοβαρότητας.

Η απεχθής δήλωση του πρωθυπουργού κατά του κρατισμού αφορά ασφαλώς το δικό του υπαρκτό κράτος, το αστικό κράτος της εκμετάλλευσης και της διαφθοράς. Δεν αφορά το κράτος των εργαζομένων του χεριού και του πνεύματος. Η μεγαλοαστική τάξη χρησιμοποιεί τους πολιτικούς ηγέτες του κράτους της περιοδικά και κατά το δοκούν. Τώρα δείχνει να ετοιμάζει το διάδοχο σχήμα που όλα είναι πιθανά. Ομως αξίζει να ιδωθεί η ουσία πίσω από αυτήν την εμφανή ανακατωσούρα. Αυτή οδηγεί στην υπαρκτή θέση και λειτουργία του ελληνικού καπιταλισμού στην ευρύτερη περιοχή ως εντολοδόχου, ατζέντη κι ιμπεριαλιστή δεύτερης σειράς. Ολα οδηγούν στη λέξη - κλειδί «διείσδυση».

Η στήλη επιμένει και θα επιμένει σε αυτό. Η εξελισσόμενη διεθνής οικονομική κατάσταση που αγγίζει το όριο της γενικευμένης κοινωνικής κρίσης βρίσκει τον ελληνικό καπιταλισμό σ' ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Η ευκαιρία που του δόθηκε από την αρχή της δεκαετίας του 1990 να ασκήσει άμεσο οικονομικό και έμμεσο στρατιωτικό ιμπεριαλισμό κινδυνεύει να καταρρεύσει. Η εσωτερική απομύζηση και της τελευταίας ικμάδας της λαϊκής αποταμίευσης δημιούργησε προϋποθέσεις λαϊκής έκρηξης. Η προφανής ανάγκη χρηματοπιστωτικής στήριξης των «διεισδυτικών» κεφαλαίων στα Βαλκάνια εξαντλεί το όριό της με τα είκοσι οκτώ δισ. ευρώ του αστικού κράτους. Ολα παίζονται πάνω στο τεντωμένο σκοινί μιας ανεπάρκειας. Η «λαϊκή μύγα» δεν έχει άλλο «ξίγκι». Η μεταφορά της παραγωγικής βάσης εκτός συνόρων καθιστά ανέφικτη τη διεύρυνση και τον πολλαπλασιασμό της φορολογικής βάσης. Η φορολογική υπεραξία του κράτους δεν ανανεώνεται. Ολα ανακυκλώνονται στα ίδια και στα ίδια αυξάνοντας τη λαϊκή αγανάκτηση. Ως μόνη λύση για τον ελληνικό καπιταλισμό είναι η παλιά συνταγή της ρευστοποιημένης εναλλαγής κυβερνητικών σχημάτων κάθε λογής. Ολα τοποθετούνται πάνω στο αστικό πολιτικό τραπέζι. Ολα τα σενάρια μπαίνουν στην ημερήσια διάταξη.