Προχτές το βράδυ, την ώρα που το Ισραήλ ισοπέδωνε τη Γάζα, σ' ένα από τα ελληνικά κανάλια προβαλλόταν μια ταινία για τον Ριχάρδο και τη σταυροφορία του. Εξαιρετικά επίκαιρη. Οπως εύλογο και το ερώτημα του παιδιού: «Καλά, πήγαν εκεί, για έναν σταυρό;».

Σιγά μην πήγαν για το σταυρό. Οπως σιγά μη σφάζουν τους Παλαιστίνιους για τη «δημοκρατία».

Το θέμα έχει ξεφύγει πια από το γιατί τους σφάζουν. Παίζοντας με τα όρια του κυνισμού, ένα από τα σχόλια στις εφημερίδες - απαντά σε όσους ακόμα αναρωτιούνται δήθεν: Τους σφάζουν για να τους εξαφανίσουν.

Το θέμα είναι όλοι αυτοί που λένε, αλλά κυρίως κάνουν, αυτοί που, υποτίθεται, δεν αντέχουν τη σφαγή.

Παράδειγμα: Οταν η Μπακογιάννη ξεκινά τη δήλωσή της με την εκτίμηση ότι οι ρουκέτες της «Χαμάς» πυροδότησαν ένα νέο κύκλο βίας, δίνει ήδη άλλοθι στο Ισραήλ, το οποίο αντιμετωπίζει ως δικαιωμένο, αν και αναγνωρίζει ότι είναι «δυσανάλογη» η απάντησή του. Δηλαδή, έπρεπε να σφάξει, αλλά με πιο κομψό τρόπο;

Κι όταν ο Παπανδρέου καλεί τα θύματα να δείξουν αυτοσυγκράτηση και τα εξομοιώνει με τους θύτες, δίνει επίσης άλλοθι στη σφαγή.

Είναι η ώρα που η κουβέντα για τη βία αποκτά άλλη διάσταση. Ξεφεύγει από τα αστεία για τη βία στην τζαμαρία.

Είναι η ώρα που δεν αρκούν τα λόγια, αλλά δράση έμπρακτης αλληλεγγύης με τη μεριά αυτών που έχουν πράγματι δικαίωμα να υπάρχουν, αυτών που έχουν κάνει τρόπο ζωής την αντίσταση, διατηρώντας ακέραιο το δικαίωμα να επιλέγουν αυτοί και μόνον αυτοί τον τρόπο που θα ζήσουν.

Τέτοιες ώρες δεν υπάρχουν ουδέτερες ζώνες. Τι πάει να πει η θέση του ΣΥΝ για «κύκλους της ΕΕ» που ευνοούν τη σφαγή; Δεν είναι η ΕΕ αυτή καθαυτή που παροτρύνει στη σφαγή; Δεν είναι το Ευρωκοινοβούλιο που αναβάθμισε πρόσφατα τις σχέσεις του με το Ισραήλ;

Ασε τους άλλους, που ψάχνουν ακόμα γιατί έπαθε αφωνία ο Ομπάμα. Τα 'χει πει όλα πριν να γίνουν.

Πάμε γι' άλλα, άσχετα: Συνεχίζεται από διάφορους η προσπάθεια να χτιστεί ένα ικανοποιητικό αντικομμουνιστικό ανάχωμα, ικανό να αντιμετωπίσει το ΚΚΕ στο προνομιακό πεδίο του, αυτό της ανατροπής. Πώς; Με χτύπημα στο χώρο της νεολαίας. Γι' αυτό και το χάιδεμα στα παιδιά, που πρέπει να ξεχάσουν την ταξική καταγωγή τους και προπαντός την ταξική προοπτική τους. Να εκτονωθούν ως νέοι τώρα κι έχει ο γιαραμπής αύριο... Να βιώσουν ως εξέγερση το σπάσιμο μιας τζαμαρίας, για να μην οργανωθούν για το σπάσιμο της ρίζας που τρέφει την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Επιδιώκουν ορισμένοι - δεικτοί χρόνια τώρα - να περάσουν την άποψη ότι έτσι, με μικροζημιές, γίνεται επανάσταση. Θέλουν να αποφύγουν τη μεγάλη ζημιά, την ίδια την ανατροπή. Και καθώς η κουβέντα περί εξέγερσης άνοιξε, αναλαμβάνουν να φέρουν στα μέτρα του πάνοπλου κράτους - μπάτσου ως αντίπαλο έναν άοπλο πιτσιρικά, για να μην έρθει η ώρα που αυτό το κράτος - μπάτσος θα πρέπει να αντιμετωπίσει τον οργανωμένο εργάτη.

Η αστική τάξη επιδιώκει να οργανώσει έναν «αντίπαλο» - μαϊμού, ώστε να αναστείλει όσο μπορεί την οργάνωση του πραγματικού αντίπαλου. Οι αστοί ξέρουν (βιώνουν προσωπικά...) τις επιπτώσεις από την οργανωμένη πάλη των εργατών με πυρήνα συσπείρωσης τις θέσεις του Κόμματός τους. Οπως ξέρουν, έχουν βιώσει στο πετσί τους, την και ένοπλη αμφισβήτηση της εξουσίας τους, από ένα κίνημα που δεν έσπαγε τζάμια, αλλά έβαλε απέναντι όλη την αστική πολεμική μηχανή. Ενα κίνημα που και τη στρατιωτική ήττα του τη μετέτρεψε σε πολιτική νίκη. Αυτό δεν το έχει χωνέψει η αστική τάξη.

Ορισμένοι απ' αυτούς ελπίζουν πως όπως τα κατάφεραν στην Ιταλία, στο γόνιμο έδαφος που όργωσε ο οπορτουνισμός, μπορούν να τα καταφέρουν και στην Ελλάδα. Ας τους διαψεύσουμε. Με το δικό μας τρόπο. Εχοντας καθαρά απέναντι όλη τη μηχανή της αστικής τάξης. Και τα επίσημα ένστολα τμήματά της και τα ανεπίσημα επίσης. Οπως και όλη την τάξη.