Ετσι, λοιπόν, δημοσιογράφος της εφημερίδας Η ΕΠΟΧΗ, καθόλου δεν ενοχλείται (μάλλον επαίρεται) που Η ΕΠΟΧΗ δημοσιεύει άρθρα κατά του «συστημικού ΚΚΕ» και υπέρ των κουκουλοφόρων που τα ...έβαλαν με την εξουσία (παράγινε της ...επανάστασης η ΑΚΟΑ - τι συμβαίνει;)!...

Ο «ιός» της Ελευθεροτυπίας επίσης «εξεγείρεται» ταυτίζοντας τα συνθήματα του ΚΚΕ με του ΛΑ.Ο.Σ. και γράφοντας για το διήγημα ότι «δε λέει τέτοια ούτε ο Κούγιας»! (Καιρό έχει η εφημερίδα του «ιού» να δημοσιεύσει συνέντευξη του Γιωτόπουλου - τι συμβαίνει;)

Ταυτόχρονα, η «Ελευθεροτυπία» φιλοξένησε ολοσέλιδο άρθρο καθηγητή, που παρουσιάζει τις θέσεις του ΚΚΕ για τα πρόσφατα γεγονότα όπως εκείνος θέλει, κάνοντας δηλαδή λαθροχειρίες, και για να καταλήξει ότι το διήγημα στον «Ριζοσπάστη» είναι «μελανή κηλίδα για το ΚΚΕ»!

Οσο για την ΑΥΓΗ, εμμένει στους πάντα αξιοθρήνητους πολιτικούς σχολιασμούς της, αλλά και αυτοπροβοκάρεται, δημοσιεύοντας το γνωστό πια ημερολόγιο με τον κουκουλοφόρο να εκσφενδονίζει τούβλο (;) κατά της ...εξουσίας!! (Πρόκειται προφανώς για το ...νέο επαναστατικό υποκείμενο...).

Τίποτα το αξιοπερίεργο, φυσικά. Στοιχεία του οπορτουνισμού και της αστικής ιδεολογίας είναι και η παραχάραξη και ο καιροσκοπισμός και η αντικομμουνιστική ρητορεία και η συγκάλυψη. Ενα σωρό ΑΕΙ χρησιμοποιούνται ως ορμητήρια από κουκουλοφόρους, δήθεν αντιεξουσιαστές, και ως εργαστήρια κατασκευής μολότοφ (προφανώς, λέμε εμείς, δεν απουσιάζει και η δράση διαφόρων πρακτόρων που αξιοποιούν - χρησιμοποιούν αφελή παιδάκια, προσφέροντας και πολύτιμες υπηρεσίες σε όσους θέλουν να καταργηθεί το άσυλο), όμως τα συγκεκριμένα έντυπα, που προαναφέρθηκαν, ουδέποτε θέλησαν να στηλιτεύσουν το γεγονός. Ποιούν την νήσσαν!... Ενώ τώρα, εξεμάνησαν... Και αναιδέστατα εμφανίζουν το ΚΚΕ ως υπερασπιστή του δολοφόνου αστυνομικού!! Νομίζουν ότι έχουν το ανάστημα να στηλιτεύουν αυτό το Κόμμα! (Χαλάει τα σχέδια πολλών, εξ ου και το μένος. Χάλασε σχεδιασμούς αυτό το Κόμμα και τώρα, στα γεγονότα που ακολούθησαν τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή...).

Ταυτόχρονα σιωπούν σε τοποθετήσεις όπως αυτή του Μ. Χρυσοχοΐδη, ο οποίος έδωσε ιδεολογική κάλυψη στη «17Ν» και στον «Επαναστατικό Αγώνα», δηλώνοντας ότι εκφράζουν ακραία κοινωνική ριζοσπαστικοποίηση!...

Και ακολουθεί η επωδός: Το ΚΚΕ έχει μέτωπο με τη ΝΔ και το ΛΑ.Ο.Σ.! Τέτοια η κατάντια τους ελλείψει επιχειρημάτων και ικανότητας να αντιπαρατεθούν με τις ιδεολογικές - πολιτικές θέσεις του ΚΚΕ.

Οσον αφορά το διήγημα αυτό καθ' αυτό: Η χρησιμοποίησή του από τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και τους συν αυτώ κατά του ΚΚΕ, επειδή έχει στόχο, γι' αυτό ακριβώς παραβλέπει ότι ο συγγραφέας του διηγήματος δεν κάνει τίποτα άλλο από την προσπάθεια να αναλύσει ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, που βεβαίως το αποκαλεί φονιά. Ψυχογραφώντας την προσωπικότητα του δολοφόνου, δε σημαίνει ότι παίρνει το μέρος του και υιοθετεί ή δικαιολογεί το έγκλημα του «ήρωά» του. Αν η ψυχογράφηση γίνεται ολοκληρωμένα, με βαθιά διείσδυση στις προσωπικές πτυχές και αν δίνεται με αισθητικά άρτιο τρόπο, είναι ένα άλλο θέμα, στο οποίο μπορεί να υπάρχουν αυτές ή εκείνες οι τοποθετήσεις. Αλλο όμως αυτές και άλλο οι ανόητες ή οι εμπαθείς, που η τοποθέτησή τους γίνεται πατώντας γερά στο σύνθημα «μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι», αλλά και χαϊδεύοντας τα αυτιά των κουκουλοφόρων, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και η «Ελευθεροτυπία».

Εδώ βρίσκεται η ουσία του ζητήματος. Αν έτσι δει κανείς το όλο θέμα, τότε αντιλαμβάνεται και ότι οι μηχανισμοί καταστολής δε συντρίβονται ούτε με τα τούβλα, ούτε με τις μολότοφ, ούτε με το να φάνε της χρονιάς τους κάποιοι αστυνομικοί. Συντρίβονται μόνο με την ανατροπή της αστικής εξουσίας, που προϋποθέτει τη ριζική αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων υπέρ της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

Σε αυτό το δρόμο πρέπει να κατευθύνεται το εργατικό - λαϊκό κίνημα, μέσα από μικρές και μεγάλες ταξικές συγκρούσεις κατά της πλουτοκρατίας και των στηριγμάτων της, μέχρι να νικήσει. Σε αυτή τη βάση πρέπει να διαπαιδαγωγούνται η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Και μόνο προχωρώντας σε αυτή τη γραμμή θα μπορούν να αντιμετωπίζουν την πάσης φύσεως αστική καταστολή επί της ουσίας.

Ομως, αυτές οι αναλύσεις προκαλούν αλλεργία στον οπορτουνισμό, καθώς και στους προστάτες του, τύπου «Ελευθεροτυπίας», ΕΘΝΟΥΣ και άλλων. Αυτών, άλλα γυρεύει η περδικούλα τους.

Θέλουν να χαλιναγωγήσουν κάθε αυθόρμητη λαϊκή αντίδραση, να την εκτρέψουν σε ανώδυνους για το σύστημα δρόμους, για να μη γίνει συνειδητή. Το κίνημα «επιτρέπεται» να έχει τα πάντα, εκτός από το ΚΚΕ!...

Θέλουν ένα κίνημα που θα χωνεύεται στην επιδίωξη του μικροαστού να βελτιωθεί (ή να μη χειροτερέψει) η θέση του, στην επιδίωξη (και αυταπάτη του) να γίνει καλός ο καπιταλισμός.

Θέλουν ένα κίνημα που τελικά θα καταλήγει, είτε να σύρεται στο σοσιαλδημοκρατικό μαντρί, είτε, στην καλύτερη περίπτωση, να στέκεται «κριτικά» έξω από την πόρτα του.

Εδώ ακριβώς συμπίπτουν εξ αντικειμένου τα μικροαστικά ονειροπολήματα με τα σχέδια φανερών και μυστικών αστικών μηχανισμών καταστολής και προβοκάτσιας, που η δράση τους έρχεται να σπείρει φόβο σε λαϊκές δυνάμεις και να τις συντηρητικοποιήσει περισσότερο, ενώ άλλες, κυρίως νεολαιίστικες, που οι συσσωρευμένες εμπειρίες τους από την κοινωνική αδικία εκρήγνυνται, να τις εκτονώσει μέσα από την ...αναποτελεσματικότητα της πάλης.

Αυτά επιχειρούνται και μέσα από την προσπάθεια εγκλωβισμού των συνειδήσεων στο ψευτοδίλημμα: `Η είσαι με το σύνθημα «μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι» ή διαφορετικά είσαι με την κρατική καταστολή!... Εδώ ακριβώς ο οπορτουνισμός και τα αστικά Μέσα επιτίθενται στο ΚΚΕ που προσπαθεί να ανεβάσει την πολιτική συνείδηση, που αντιμετωπίζει το αυθόρμητο ως δυνάμει συνειδητό, υπό προϋποθέσεις, που δεν κολακεύει τη νεολαία, ούτε τη χρησιμοποιεί, όπως κάνουν εκείνοι.

Στο πρόσωπο των αστυνομικών που του επιτίθενται, των χαφιέδων που το παρακολουθούν, των υπηρεσιών που το προβοκάρουν, των μηχανισμών της εργοδοσίας, και άλλων, το λαϊκό κίνημα αντιμετωπίζει την αστική εξουσία με όλες τις μορφές πάλης που αυτό θα αποφασίζει κάθε φορά. Αλλά και περιφρουρώντας τις γραμμές του, επιλέγοντας εκείνο και όχι οι αντίπαλοί του το πώς και πότε θα συγκρουστεί μετωπικά ή όχι, όποτε βεβαίως μπορεί.

Το λαϊκό κίνημα, λοιπόν, αντιμετωπίζει τους κρατικούς μηχανισμούς, ανεξάρτητα αν τους συγκροτούν παιδιά από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα (από πού τελικά θα στρατολογούνταν; Από την αστική τάξη;). Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι η πλειοψηφία τους πηγαίνουν στα Σώματα για να βγάλουν το ψωμί τους. Είναι (τους μετατρέπουν) θύτες αλλά και θύματα. Ετσι οργανώνει η πλουτοκρατία την εξουσία της.

Και ενώ ως μηχανισμός βρίσκονται στην υπηρεσία της και έτσι διαπαιδαγωγούνται, με βάση το «εχθρός - λαός», ως επιμέρους άτομα - πρόσωπα μπορεί κάποιοι να βρεθούν στη μέγκενη κράτους - λαϊκού κινήματος. Μοιραία συνέπεια...

Είναι, λοιπόν, γραφικό το σύνθημα «να αφοπλιστεί η Αστυνομία», ενώ πέρα από ουτοπικό είναι και αποπροσανατολιστικό το «να διαλυθούν τα ΜΑΤ». Και να διαλύονταν, κάτι άλλο θα ερχόταν στη θέση τους, πέρα από αυτά που θα απέμεναν, όσο η εξουσία της πλουτοκρατίας παραμένει.

Και γίνονται ακόμα πιο καταγέλαστοι (οπορτουνισμός και αστικά έντυπα) όταν τάσσονται υπέρ της δημοκρατίας «μας», δηλαδή υπέρ της μήτρας που διαμορφώνει ακριβώς αυτούς τους μηχανισμούς προστασίας της, δηλαδή υπέρ της προστασίας της μορφής που το κεφάλαιο συγκροτεί, ασκεί και θωρακίζει την εξουσία του.