Πρόκειται για μια παλιά ιστορία στο πλαίσιο της ευρωατλαντικής συμμαχίας που συντηρείται ως πολιτικός πολιορκητικός κριός από τις ΗΠΑ έναντι της Ελλάδας. Το πολιτικο-στρατοκρατικό κατεστημένο της Τουρκίας επιδίδεται τελευταία σε μια άκρως ενδιαφέρουσα δραστηριότητα με «μαντίλα» και χωρίς «μαντίλα». Η πρώτη ξανοίγεται σε διπλωματικές προσπάθειες κορυφής με κυβερνήσεις μεσανατολικών κρατών όπως π.χ. η προσέγγιση συνομιλιών μεταξύ Συρίας και Ισραήλ. Ταυτόχρονα, καταγγέλλει τη γενοκτονία του Ισραήλ εις βάρος των Παλαιστινίων, χωρίς όμως να θίγει το καθεστώς της τουρκο-ισραηλίτικης στρατιωτικής σύμπραξης. Επιπλέον, είναι έκδηλη η προσπάθεια της τουρκικής προσέγγισης των μουσουλμανικών πληθυσμών. Ταυτόχρονα, η άλλη πλευρά, αυτή η «κοσμική», «άνευ μαντίλας», επιδίδεται σε στρατιωτική πίεση κατά της Ελλάδας στο Αιγαίο.
Την ίδια περίοδο είναι εμφανής η δυσαρέσκεια των ΗΠΑ για την ελληνο-ρωσική συμφωνία των αγωγών φυσικού αερίου και πετρελαίου για λογαριασμό κυρίως της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Το τελευταίο αρκετά ενδεικτικό της τουρκικής διπλωματικής δραστηριότητας είναι η τέλεση ρωσοτουρκικής άσκησης έρευνας και διάσωσης στο Αιγαίο εντός του τουρκικού FIR. Ας σημειωθεί ότι η άσκηση αυτή ήρθε ως συνέχεια της ρωσικής άσκησης στο Αιγαίο εντός του FIR της Ελλάδας. Γεγονότα άκρως αποκαλυπτικά των ανταγωνιστικών συσχετισμών στην ευαίσθητη περιοχή Βαλκάνια, Νοτιοανατολική Ευρώπη, Μέση Ανατολή.
Μια πρώτη εντύπωση που δημιουργείται είναι ένα διπλό ρωσικό παιχνίδι έναντι Ελλάδας και Τουρκίας με ταυτόχρονη ανταγωνιστική εμπλοκή προσέλκυσης της Ρωσίας από τις δύο χώρες. Για να γίνει πιο σαφές αυτό πρέπει να εξεταστούν οι σχέσεις μεταξύ ελληνικού και τουρκικού καπιταλισμού στο πλαίσιο της αμερικανο-ρωσικής ανταγωνιστικής παρουσίας και της ευρωενωσίτικης επιρροής σε διαφορετικό επίπεδο δεσμεύσεων και συμφέροντος έναντι Ελλάδας - Τουρκίας. Γίνεται αντιληπτό το εξαιρετικά σύνθετο πρόβλημα σε μια περιοχή που ιστορικά χαρακτηρίστηκε ως μπαρουταποθήκη - γενεσιουργός πολέμου.
Αυτή τουλάχιστον η εμπειρία διδάσκει ότι πρέπει να καταλάβουν αρκετά καλά οι ισχυροί σύμμαχοι και πάσης φύσεως ιμπεριαλιστές και τυχοδιώκτες ότι ανάλογο επεισόδιο εις βάρος της Ελλάδας δε θα περιοριστεί σε τυχόν «τετελεσμένο» μερικών ωρών κι ούτε θα αναζητηθεί υπερατλαντικός προστάτης. Αντίθετα, θα σημάνει γενικευμένη ρήξη στην περιοχή με ό,τι αυτό συνεπάγεται στη σταθερότητα της άκρως ενδιαφέρουσας περιοχής της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ. Η ελληνική μεγαλοαστική τάξη με το κυβερνητικό της εκφραστή και την εφιαλτική παρουσία της Ελληνίδας ΥΠΕΞ δείχνει να μη συμμερίζεται μια τέτοια πολιτική προοπτική. Αυτό είναι κατανοητό όταν απαιτείται μια εντελώς διαφορετική πολιτική που στηρίζεται σε δύο σημεία: 1) Αποδέσμευση από άκρως αντεθνικές συμβατικές υποχρεώσεις διά συμμαχικού χαρακτήρα και 2) οργάνωση παλλαϊκής άμυνας με αποκατάσταση της διαταραγμένης συνοχής του κοινωνικού ιστού. Δύο προϋποθέσεις που τονίζουν το βαθύ αντιλαϊκό κι αντεθνικό χαρακτήρα της αστικής ταξικής εξουσίας.