Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Στα εκατομμύρια παιδιά που - σε έναν κόσμο που πετάει το φαΐ στα σκουπίδια - πεθαίνουν από την πείνα σ' όλη την υδρόγειο, προστέθηκαν επίσημα πλέον οι εκατομμύρια νεκροί εργαζόμενοι - θύματα της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στην πρώην ΕΣΣΔ. Ο καπιταλισμός - με το αναγκαστικό για το κεφάλαιο διαρκές κυνήγι της αύξησης του ποσοστού κέρδους - παρά τα φτιασιδώματα εμφανίζεται ξανά και ξανά γυμνός, αυτό καθ' αυτό που είναι: Ενα διαρκές έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

Την ίδια ώρα, το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης αφαιρεί από το σύστημα την ιδεολογική κυριαρχία που πίστεψε πως κατέκτησε με την επικράτηση της αντεπανάστασης. Καταφεύγει έτσι ξανά σε επίπεδο προπαγάνδας σε λύσεις «Ομπάμα», που διαλαλούνται στη συνέχεια ως φάρμακο διά πάσαν νόσον από τους όπου Γης «δημοκράτες». Αυτούς που όσο κι αν ξορκίζουν το πολιτικό μοντέλο της Γερμανίας, ομολογούν πως είναι υποχρεωμένοι να το ακολουθήσουν γιατί ο κόμπος πια φτάνει στο χτένι.

Εκεί ακριβώς ο ειδικός ρόλος των παλιών γνωστών μας «φίλων του λαού». Που καλούνται να πλασάρουν διάφορες κραγμένες κρατικές ρυθμίσεις ως μέτρα δήθεν σε βάρος του κεφαλαίου. Μόνο που πάνω στην πρεμούρα τους να εξασφαλίσουν πανστρατιά για τη σωτηρία του καπιταλισμού τούς ξεφεύγει - αποκαλύπτουν - πως σ' έναν εχθρό έχουν στραμμένα τα βέλη τους: Τους κομμουνιστές, τον μόνο αντίπαλο - ικανό να συσπειρώσει την εργατική τάξη σε ταξική βάση και γύρω της όλα τα φτωχομεσαία λαϊκά στρώματα που υφίστανται τις συνέπειες του μονοπωλιακού καπιταλισμού.

Εδώ είμαστε: Η σχεδιασμένη επίθεση που το αμέσως προηγούμενο χρονικό διάστημα επιχειρήθηκε ενάντια στο οργανωμένο μαζικό λαϊκό κίνημα με την προβολή ως «κινήματος» των τυφλών χτυπημάτων, που καμιά σχέση δεν έχει με το κίνημα, ίσα-ίσα είναι ενάντιά του, αναδεικνύεται ως επιλογή του κεφαλαίου με στόχο να αλλάξει εκ βάθρων τον ίδιο τον προσανατολισμό του κινήματος. Επιχειρήθηκε να σβήσει από τον ορίζοντα του κινήματος ο κύριος αντίπαλος, το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και το κράτος του συνολικά με την ανάδειξη ως μοναδικού και απόλυτου ενός μόνο κατασταλτικού κρατικού μηχανισμού. Αλλά ακόμα περισσότερο επιχειρήθηκε με τη συκοφάντηση του ΚΚΕ - δηλαδή της πρωτοπορίας του εργατικού κινήματος που επέμενε να δείχνει τον αντίπαλο - να αφοπλιστεί το κίνημα μπροστά στους ταξικούς αγώνες που αναγκαστικά έρχονται.

Για την αντιπαράθεση που θα βρούμε μπροστά έχουμε ήδη ένα μικρό, αλλά καλό δείγμα με το συντονισμό όλων των μεγαλοαγροτών που σπεύδουν να προλάβουν την οργάνωση της οργής των φτωχομεσαίων αγροτών.

Δεν τους προκύπτει κάτι αντίστοιχο στο εργατικό κίνημα καθώς οι κραγμένοι εργατοπατέρες των λευκών κολάρων δεν έχουν - δεν μπορούν να έχουν - πρόσβαση στη βάση των εργατών.

Ο στόχος τους όμως είναι ήδη καθαρός. Η δήλωση Γλέζου δεν είναι δείγμα γεροντικής άνοιας, είναι απόδειξη στοχοπροσήλωσης από κάποιον που άλλοτε ως ΠΑΣΟΚ και τώρα ως ΣΥΡΙΖΑ δεν ξεχνά τη βασική αποστολή του. Να δρα σταθερά για το φτιασίδωμα του απάνθρωπου συστήματος.

Ασχετο: Μιλούν για ύφεση ως κάτι πρόσκαιρο, ενώ αυτή είναι η κρίση για την οποία δε θέλουν να μιλούν, αλλά ξέρουν καλά πως και βαθιά είναι και ότι μπορεί να ξεπεραστεί προσωρινά, αλλά θα επανέλθει δριμύτερη. Οπως μιλούν για πρόβλημα πολιτικής διαχείρισης της ύφεσης για να αποτρέψουν την αναζήτηση - σε καιρό κρίσης - επαναστατικής ανατροπής για την κατάληψη της εξουσίας από την ίδια την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.