Να που, καμιά φορά, ένα «μικρό γεγονός» μπορεί να αποδειχτεί ότι έχει «μεγίστη σημασία». Οπως, π.χ., η πρωτοβουλία που πήρε ένας παππούς στη Λάρισα να οργανώσει στο ΚΑΠΗ της συνοικίας του μια μικρή εκδήλωση συμπαράστασης στον αγώνα των μικρομεσαίων αγροτών που αυτή την ώρα βρίσκονται, μαζί με τα τρακτέρ τους, στο μετερίζι της σκληρής σύγκρουσης με την αντιαγροτική πολιτική της ΕΕ και των ελληνικών κυβερνήσεων. Ο γέροντας Γιώργος Τέλιος, αταλάντευτος κομμουνιστής και αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, σκέφτηκε απλά: Μιας κι εμείς οι παππούδες δεν μπορούμε να πάμε στο μπλόκο - ας όψονται τα πόδια μας που δεν αντέχουν - πρέπει να βρούμε άλλον τρόπο να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στην αγωνιζόμενη αγροτιά. Κι από τη σκέψη, πέρασε, αμέσως, στην πράξη.

Πήγε, λοιπόν, κι αγόρασε 50 κουλούρια - τα μισά με ζάχαρη και τα μισά χωρίς, γιατί το ζάχαρο κάνει θραύση στους ηλικιωμένους - και τα μοίρασε σε όσους, χτες το πρωί, βρίσκονταν στο 2ο ΚΑΠΗ της Λάρισας, λέγοντάς τους ότι «κερνάει» υπέρ των αγωνιζόμενων αγροτών. Στη συνέχεια έβγαλε κι ένα μικρό λόγο για το δίκιο των αιτημάτων των μικρομεσαίων αγροτών και την πολιτική προοπτική του αγώνα τους. Απήγγειλε κι ένα ποίημα, στο οποίο ο νέος αγρότης περιγράφει την άχαρη ζωή του, λέγοντας χαρακτηριστικά:

Ακούγοντας τη φωνή του στο τηλέφωνο, όπου με πήρε για να με ενημερώσει - δημοσιογραφικά - για την εκδήλωση, κατάλαβα ότι ο μπαρμπα-Γιώργος ήταν περήφανος για την πρωτοβουλία του και συγκινημένος για την απήχηση και την αποδοχή που αυτή βρήκε. «Νομίζω ότι μ' αυτό τον τρόπο ανταποκρίθηκα στο χρέος και στο καθήκον μου», μου είπε και πριν προλάβω να του πω οτιδήποτε, συνέχισε: «Πρέπει οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, η νεολαία όλοι να σταθούν, ενεργά, στο πλευρό της φτωχής αγροτιάς, που αγωνίζεται, με νύχια και με δόντια, να κρατήσει τα χωράφια της και να παραμείνει στον τόπο της. Κλαίω που βλέπω τα χωριά ερημωμένα. Δεν πάει άλλο με την πολιτική που ξεκληρίζει τη μικρομεσαία αγροτιά και δημιουργεί νεο-τσιφλικάδες και νεο-κολίγους. Πρέπει να ανατραπεί, όπως χρειάζεται να ανατραπεί, γενικότερα, η αντιλαϊκή πολιτική, που κάνει τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους».

Ναι, ο αγώνας επιβίωσης της μικρομεσαίας αγροτιάς δεν είναι μόνο δική της υπόθεση. Είναι υπόθεση και της εργατικής τάξης και όλων των λαϊκών στρωμάτων. Από την ύπαρξη και την παραγωγή του αγρότη εξαρτάται η διατροφή - και, επομένως, η ζωή - του λαού μας κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάει κανένας κάτοικος της πόλης. Από την παραμονή του αγρότη στον τόπο του εξαρτάται η αναζωογόνηση της ελληνικής υπαίθρου κι αυτό δεν πρέπει να διαφεύγει από κανέναν που νοιάζεται για το παρόν και το μέλλον της πατρίδας μας. Να, λοιπόν, γιατί, αυτές τις μέρες, οι καρδιές όλων των ανθρώπων του μόχθου και της βιοπάλης χρειάζεται να χτυπούν στα μπλόκα της αγροτιάς...