Παρουσιάζοντας την εισήγηση η Ελπίδα Παντελάκη, γραμματέας της απερχόμενης Επιτροπής Πόλης, έκανε στην αρχή μια αναλυτική εκτίμηση της πλούσιας προσυνεδριακής δραστηριότητας των Κομματικών Οργανώσεων, ανοιχτής και εσωκομματικής.

Στη συνέχεια ανέλυσε πώς εκφράζεται στην περιοχή του Πειραιά ο σχεδιασμός της άρχουσας τάξης. Τόνισε πως «ο Πειραιάς και η ευρύτερη περιοχή είναι στρατηγικής σημασίας για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, γιατί έχει το πρώτο λιμάνι της χώρας σε πλεονεκτική, γεωγραφική και γεωπολιτική θέση. Για τους μονοπωλιακούς ομίλους, το εφοπλιστικό κεφάλαιο, αποτελεί βασικό κρίκο των μεταφορών. Βρίσκεται σε εξέλιξη η πολιτική της απελευθέρωσης των μεταφορών, των λιμενικών υπηρεσιών και των απαιτήσεων των εφοπλιστών για να εφαρμοστεί πλήρως ο Ν. 3575/1992 της ΕΕ για την απελευθέρωση και την ακτοπλοΐα. Θα γίνουν πιο επιθετικοί στην πορεία».

Αναλύοντας πιο συγκεκριμένα τις εξελίξεις στο λιμάνι μετά την ιδιωτικοποίηση του ΣΕΜΠΟ, καθώς και τις εξελίξεις στο χώρο του εμπορίου, στον τουρισμό, στην αγορά αυτοκινήτων, στα δημόσια νοσοκομεία και αφού αναφέρθηκε στην εντεινόμενη προώθηση των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων σ' όλη την περιοχή, τόνισε:

«Υπάρχει αντικειμενική βάση για συσπειρώσεις κοινωνικών δυνάμεων που είναι στη μισθωτή εργασία ή κοντά στα λαϊκά στρώματα και αποτελούν μεγάλο ποσοστό αυτοαπασχολούμενων και μικρών εμπόρων και βιοτεχνών. Να μελετήσουμε και να επεξεργαστούμε αυτό το ζήτημα. Τέτοιες πρωτοβουλίες μπορούν να είναι στο χώρο του εμπορίου (αυτοαπασχολούμενοι, εμποροϋπάλληλοι), συσπείρωση εργαζομένων σε κλάδους και χώρους, που θίγονται από την ιδιωτικοποίηση του ΣΕΜΠΟ (ναυτιλιακά, εκτελωνιστές, μικροβιοτέχνες, αυτοαπασχολούμενοι μεταφορείς, εργαζόμενοι κάτοικοι των γύρω δήμων κλπ.).

Ο ταξικός, ριζοσπαστικός πόλος συσπείρωσης με καρδιά το ΠΑΜΕ στο εργατικό κίνημα θα προωθεί την ενότητα της εργατικής τάξης και θα αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της συμμαχίας με τους αυτοαπασχολούμενους σε αντιμονοπωλιακή, αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση πάλης. Το πλαίσιο αιτημάτων που έχουμε επεξεργαστεί, αλλά και νέα ζητήματα που θα αναδεικνύονται στην πορεία να αφορούν το σύνολο της ζωής της εργατικής λαϊκής οικογένειας. Εργασιακές σχέσεις, ζητήματα υγιεινής και ασφάλειας, συνθήκες δουλειάς και ζωής, παιδεία, υγεία, κοινωνικές υποδομές, ελεύθερος χρόνος - αναψυχή.

Αυτή η συμμαχία θα δένεται, θα συνδέεται με τα "ρυάκια" συσπειρώσεων του μαζικού λαϊκού κινήματος, του νεολαιίστικου, του αντιιμπεριαλιστικού, του κινήματος για τον πολιτισμό, την άθληση, την καταπολέμηση των ναρκωτικών. Αυτός ο πόλος επιδιώκουμε να αποκτήσει τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση για ρήξη, σύγκρουση, ανατροπή και ενσάρκωση του άλλου δρόμου ανάπτυξης, μέσα από τη διεκδίκηση της λαϊκής εξουσίας.

Ο δρόμος ανάπτυξης που εξυπηρετεί τους μονοπωλιακούς ομίλους υλοποιείται με ένταση σε βάρος των εργαζομένων, διαχρονικά από τις κυβερνήσεις και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και των παρατάξεών τους, σε όλη τη γραμμή του κινήματος, με ενιαία στρατηγική επίθεσης στα λαϊκά συμφέροντα. Στο ΕΚΠ, στην ΠΝΟ, στις Ομοσπονδίες, στα συνδικάτα, στη Νομαρχία, στους δήμους, στους χώρους εκπαίδευσης και υγείας, ΠΑΝΤΟΥ.

Αυτό το σχεδιασμό υπηρετεί και ο ρόλος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και των παρατάξεών του στο κίνημα σε όλους τους χώρους του Πειραιά. Πρέπει να συνειδητοποιηθεί ότι ο οπορτουνισμός σε συνθήκες κρίσης και μπροστά σε εκλογικές μάχες είναι και θα γίνεται πιο επιθετικός και επικίνδυνος, θα ξεπεράσει κάθε πρόβλεψη σε καιροσκοπισμό και υποκρισία.

Υπάρχουν πολλά χαρακτηριστικά παραδείγματα που δείχνουν ότι οι δυνάμεις του ευρωμονόδρομου και μαζί και αυτοτελώς έχουν τακτική αντιΚΚΕ και αντιΠΑΜΕ. Αυτό ήταν το κύριο χαρακτηριστικό τους. Μαζί βεβαίως με το γεγονός ότι σφράγισαν οι ίδιοι την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων στον Πειραιά, της απελευθέρωσης, του κλεισίματος εργοστασίων, τις απολύσεις εργατών, τις διευθετήσεις με την εργοδοσία, την υλοποίηση προγραμμάτων της ΕΕ που ανακυκλώνουν την ομηρία των ανέργων, κυρίως νέων παιδιών.

Αλλωστε, η συμπαιγνία όλων των παρατάξεων στο έκτακτο συνέδριο του ΕΚΠ, που σκοπίμως το προκάλεσαν βλέποντας την αλλαγή συσχετισμού των δυνάμεων υπέρ του ΠΑΜΕ, αποδεικνύει άλλη μια φορά την ενιαία στρατηγική επίθεση ενάντια στο ταξικό κίνημα».

Στη συνέχεια, αφού ανέδειξε πιο συγκεκριμένα την πείρα από τη δράση των ταξικών δυνάμεων, αλλά και από τη δράση των ρεφορμιστών και των συμβιβασμένων συνδικαλιστών σε διάφορους χώρους, σημείωσε:

«Γενικεύοντας την πείρα μας από την παρέμβαση του αντιπάλου και τη δική μας προσπάθεια, αυτό που πρέπει να χαρακτηρίσει πιο αποφασιστικά το σύνολο της πολιτικοϊδεολογικής και μαζικής παρέμβασης στο εργατικό, συνδικαλιστικό, μαζικό κίνημα είναι να ανοίξει σε ακόμη μεγαλύτερη έκταση και ένταση η συζήτηση και η πάλη για τους δυο δρόμους ανάπτυξης. Αυτό να γίνει υπόθεση και των ταξικών συνδικάτων σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, βάζοντας σε πλατιές εργατικές μάζες το δίλημμα, από τη μια τη συγκέντρωση του πλούτου στα χέρια των μονοπωλίων και από την άλλη τις σύγχρονες ανάγκες της λαϊκής οικογένειας που η ικανοποίησή τους απαιτεί αυτός ο πλούτος να γίνει λαϊκή περιουσία».