«Τρεις στιγμές»του Πέτρου Σεβαστίκογλου

Το έχουμε ξαναπεί! Ενώ η ελληνική κοινωνία σχεδόν στο σύνολό της βγήκε στους δρόμους, αφού οι οικονομικές και άλλες στεναχώριες την έχουν αρπάξει από το λαιμό και την πνίγουν, ο ελληνικός κινηματογράφος, εκτός από λίγες ελπιδοφόρες εξαιρέσεις, αυτάρεσκα και αδιάφορα για όσα σοβαρά συμβαίνουν γύρω του, τρυπάει τις φλέβες του και τη βρίσκει, την καταβρίσκει καλύτερα με τα προσωπικά του!

Να πεις πως ο Πέτρος Σεβαστίκογλου δε γνωρίζει κινηματογράφο, δεν έχει πολιτική και κοινωνική κουλτούρα, δεν ξέρει από πού βγαίνει ο ήλιος; Δεν είναι αλήθεια! Και κινηματογράφο γνωρίζει και γενικά - και ουσιαστικά - εφόδια διαθέτει.

Τότε, γιατί κλείνεται στον εαυτό του; Γιατί σπαταλάει τον πολύτιμο χρόνο του σε μικρότερα από το ταλέντο του κινηματογραφικά εγχειρήματα; Ο «θεός» ξέρει!

Οι «Τρεις Στιγμές» του είναι Τσέχοφ, χωρίς, όμως, τον Τσέχοφ! Οι πολύ καλές αισθητικά εικόνες του Σεβαστίκογλου, οι «θεατρικές» ερμηνείες των ηθοποιών του, τα «θεατρικά» κοστούμια του, οι «θεατρικοί χώροι του,.. εκεί παραπέμπουν. Οι δικοί του ήρωες, όμως, είναι απασχολημένοι με πολύ μικρότερα πράγματα. Οσο και να χτυπιούνται, όσο και αν παριστάνουν ότι τυραννιούνται (ή ευχαριστιούνται) δε συμπάσχεις, γιατί σε αφήνουν αδιάφορο τα προσωπικά - και μικρά - προβλήματά τους (τα οποία, επιπλέον, σε καμία στιγμή δε γίνονται καθαρά). Τους παρακολουθείς βέβαια, αλλά δεν πονάς.

Στην ουσία, δείχνουν, να μην πονάνε και οι ίδιοι! Δεν τους δίνεται, άλλωστε, σεναριακά ο χρόνος για να πονέσουν! Μπαίνουν κατ' ευθείαν στο θέμα, μαλώνουν ή συμφωνούν, ερωτεύονται ή χωρίζουν, χωρίς να έχει προηγηθεί δραματουργική δικαιολογία. Αυτή η «αφαίρεση» αποστασιοποιεί το θεατή από τα δρώμενα (τα οποία, άλλωστε, δεν είναι και πολλά). Τον πετάει έξω από την υπόθεση. Ο θεατής μετατρέπεται, τελικά, σε (απλό) θεατή ο οποίος, φυσικά, από κάποιο σημείο και μετά, λογικό είναι, κουράζεται.

Τι μένει; Μερικές ωραίες (αλλά άδειες) εικόνες. Η θαυμάσια σκηνή της βροχής ήταν, ίσως, η μόνη δραματουργικά ολοκληρωμένη εικόνα. Γι' αυτό και συγκίνησε!

Παίζουν: Ευγενία Δημητρακοπούλου, Γιώργος Διαλεγμένος, Δήμητρα Λαρεντζάκη, Χρίστος Νικολάου, Ρούλα Πατεράκη, κ.ά.

«Πεθαίνω για σένα»του Νίκου Καραπαναγιώτη

Και ενώ με τις «Τρεις Στιγμές» έχεις, οπωσδήποτε, κάτι να πεις, κάτι να κουβεντιάσεις, με το «Πεθαίνω Για Σένα» σε χωρίζει άβυσσος! Είναι όλα, μα το «θεό», τόσο ψεύτικα και τόσο τυποποιημένα (από παλιές θεατρικές και κινηματογραφικές συνταγές και σχολές).

Δε γνωρίζω προσωπικά την κυρία Ράντου (τελικά δική της είναι η ταινία, έτσι διαφημίζεται - ο σκηνοθέτης έκανε ή τον έκαναν στην άκρη). Δεν τη γνωρίζω, αλλά έχω σχηματίσει την εντύπωση πως είναι «σπίρτο». Τι έπαθε, λοιπόν, αυτό το «σπίρτο» και δεν πήρε φωτιά; Δεν είδα το θεατρικό της έργο «Μαμά μην Τρέχεις», από το οποίο γεννήθηκε η ταινία, αλλά αυτό που είδα στην οθόνη δεν μπορεί να το γέννησε αυτή η σίγουρα έξυπνη γυναίκα.

Τα πέντε κύρια πρόσωπα της ταινίας υποτίθεται πως αγωνίζονται απεγνωσμένα για την αγάπη! Αρκετές φορές, εκεί προς το τέλος ιδιαίτερα, κλαίνε γι' αυτή την υπόθεση! Ομως, όλον αυτόν τον αγώνα τον δίνουν σε λάθος γήπεδο, με λάθος κανόνες. Η μάνα, τραλαλού και τραλαλά, έχει εραστή, ο γιος - παιδί ακόμα - έχει εραστή, και, όπου να 'ναι, θα καταλήξει και ο αστυφύλακας πατέρας να έχει και αυτός εραστή. Αυτή η υπόθεση, όπως φτάνει στα αυτιά σας, θα μπορούσε να ήταν σάτιρα της σύγχρονης (ο «θεός» να την κάνει σύγχρονη) ζωής της πόλης μας. Αμ, δε! Οι δημιουργοί της ταινίας, ακόμα και όταν τελείωσε η ταινία, δεν είχαν αποφασίσει προς τα πού να το πάνε. Στη σάτιρα ή στη δραματική κωμωδία.

Μέχρι να δουν τι θα κάνουν το έριξαν στο ...σορολόπ! Καταναλώθηκαν σε κρύα αστεία και τραβηγμένες από τα μαλλιά γκριμάτσες και πέρασε η ώρα. Καληνύχτα!

Παίζουν: Ελένη Ράντου, Μάρθα Καραγιάννη, Φάνης Μουρατίδης, Νεκτάριος Λουκιανός, Σήφης Πολυζωίδης, κ.ά.