«Η παγκόσμια οικονομία βυθίστηκε όπως η πέτρα στη λίμνη. Αυτό έγινε πλέον σαφές όταν δημοσιεύθηκαν οι στατιστικές του Οκτωβρίου και του Νοεμβρίου. Οι επιπτώσεις για την ευημερία ήταν τεράστιες. Τα συνταξιοδοτικά ταμεία, τα ταμεία των πανεπιστημίων που διαχειρίζονται τις χορηγίες και τα φιλανθρωπικά ιδρύματα έχασαν από 20% ως και 40% των περιουσιακών τους στοιχείων μέσα σε δύο μήνες και όλα αυτά προτού αποκαλυφθεί το σκάνδαλο Μέιντοφ των 50 δισ. δολαρίων» (ο Τζορτζ Σόρος με άρθρο στο ΒΗΜΑ).

«Ισως να είναι το πρώτο Νταβός όπου ο καπιταλισμός αντιμετωπίζεται ευρέως ως αποτυχία, παρά σαν κάτι άξιο θαυμασμού» (ο Εθαν Καπστέιν, καθηγητής Οικονομικών στο γαλλικό επιχειρηματικό ίδρυμα Insead / ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

«Ολοι γνωρίζουν ότι ο αγροτικός τομέας βαδίζει από αδιέξοδο σε αδιέξοδο και ότι οι πολιτικές ενίσχυσης των εισοδημάτων απλώς επιδεινώνουν τα προβλήματα. Η κυβέρνηση ευθύνεται για το γεγονός ότι ακολούθησε την πεπατημένη των μεγάλων υποσχέσεων και της μισής αλήθειας και γι' αυτό κρίνεται αυστηρά» (από το κύριο άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

«Στην Ελλάδα επικρατεί μια πρωτότυπη αντίληψη: οι κοινωνικοί αγώνες είναι εξ ορισμού δίκαιοι επειδή είναι αγώνες (...) βρίσκω αυτή την αντίληψη και βαθιά νοσηρή και απόλυτα αντιδημοκρατική. Νοσηρή, επειδή μετατρέπει την κοινωνία σε ρινγκ όπου όλοι συνεχώς πλακώνονται με όλους διότι όλοι (τελικώς) δίκιο έχουν. Αντιδημοκρατική, επειδή νομιμοποιεί τη διεκδίκηση πριν από τη διαπραγμάτευση, άρα υποθάλπει την αδιαλλαξία. Και η δημοκρατία είναι ακριβώς το αντίθετο: μια συνεχής διαπραγμάτευση στο όνομα μιας επιθυμητής συνδιαλλαγής» (ο Γ. Πρετεντέρης στο ΒΗΜΑ).