Θα έχουν περάσει περισσότερα από δέκα χρόνια, όταν διάβασα ένα εκτεταμένο άρθρο στους κυριακάτικους «Νιου Γιορκ Τάιμς», με τίτλο: Ανάπτυξη, αλλά μέχρι πού; Αναφερόταν στη δυτικοκεντρική πόλη Σιάτλ της πολιτείας Ουάσιγκτον. Πρωτοκατοικήθηκε το 1884 και έγινε πιο γνωστή μετά το 1897 από τους χρυσοθήρες που κατέφθαναν να σκάψουν την Αλάσκα για χρυσό. Μια πόλη που την έχει χρησιμοποιήσει επανειλημμένα ο κινηματογράφος, γιατί η τοποθεσία της ανάμεσα στα Θαλάσσια Στενά και τη Λίμνη Ουάσιγκτον, και τα φωτισμένα κτίριά της, σχηματίζουν ένα φαντασμαγορικό τοπίο.

Τώρα μια φίλη, που γεννήθηκε, ζει και εργάζεται εκεί όλη της τη ζωή, μου γράφει πόσο σκληρή έγινε η ζωή της - και όλων των συναδέλφων της - από το σκαιό τρόπο που τους μεταχειρίζονται, με την ευκαιρία της οικονομικής ύφεσης, τα αφεντικά και για τη συμπεριφορά των πελατών σε εστιατόρια και καφέ. Οι πελάτες, ενώ πίνουν τον καφέ τους, αναποδογυρίζουν το φλιτζάνι πάνω στο ρολόι τους, στο κινητό τους, στη φωτογραφική τους μηχανή, στο παντελόνι τους, στο σακάκι τους, στη φούστα τους, στη ζακέτα τους ή στην τσάντα τους. Καλούν τον μάνατζερ και παραπονούνται ότι οι σερβιτόροι δεν προσέχουν, δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους και ιδού το αποτέλεσμα, και ζητούν αποζημίωση.

Ολοι ξέρουν πως το επεισόδιο είναι φτιαχτό, πως, αν το κατάστημα δεν τους αποζημιώσει πάραυτα, θα το πάνε στην Υπηρεσία Προστασίας Πελατών, στα δικαστήρια ή όπου αλλού σκαρφιστούν για να πάρουν λεφτά, μια διαδικασία στην οποία οι μαγαζάτορες και οι εταιρείες δεν επιθυμούν να εμπλακούν.Η φίλη μου, η κόρη της και ο γιος της, φοιτητές, βρίσκονται σε απόγνωση. Η προοπτική να δουλεύουν μερικώς και να συμπληρώνουν τα έσοδά τους γίνεται κάθε μέρα και πιο χλομή, ο δανεισμός, με την εξέλιξη που πήρε το πιστωτικό σύστημα, αποκλείεται. Μόνο διαβάζω στο διαδίκτυο τα μηνύματά της. Δεν υπάρχουν παρηγορητικές απαντήσεις.

Ωστόσο, στα λόγια της υπάρχουν και ελπιδοφόρες πληροφορίες για τις τάσεις πολιτικοποίησης των παιδιών της και άλλων φοιτητών, η πλειονότητα βρίσκεται στην ίδια κατάσταση, η αντίδρασή τους, που αρχίζει να παίρνει πιο οργανωμένη μορφή. Από αυτά που διαφαίνονται, παίρνει θάρρος να συνεχίσει την πάλη της στην καθημερινή ζωή, να σκέφτεται πως και αυτή η ίδια και οι συνάδελφοί της πρέπει να βρουν τρόπους να αντιδράσουν στην καταπίεση των αφεντικών, στο φόβο ότι θα χάσουν τη δουλειά τους, όποια και αν είναι. The gold rush, το κυνήγι του χρυσού του Χόμφρεϊ Μπόγκαρτ έχει τελειώσει. Εχει μετατραπεί στο κυνήγι για τον «άρτον ημών τον επιούσιον».