Σε ρήξη με τον ιμπεριαλισμό | ΔΙΕΘΝΗ

ΔΙΕΘΝΗ

Σε ρήξη με τον ιμπεριαλισμό

Στο σημερινό καθεστώς της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης υπάρχει η επιβολή της ισχυρότερης έκφρασης του κεφαλαίου που είναι το χρηματιστικό κεφάλαιο κάθε μορφής. Τα όρια μεταξύ εσωτερικής κι εξωτερικής πολιτικής εθνικών και διεθνών προβλημάτων γίνονται από δυσδιάκριτα έως και ανύπαρκτα.

Στην Ελλάδα βασική μορφή αυτής της αλήθειας εκδηλώνεται με τις δεσμεύσεις της στην υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ενωση του κεφαλαίου και του μιλιταρισμού που αποτελεί μια εκ των δυο πλευρών του ευρωατλαντισμού. Χαρακτηριστικά δείγματα υπάρχουν και συνεχίζουν να συμβαίνουν πολλά. Κορυφαίο των ημερών είναι η κινητοποίηση των αγροτών με παράλληλες κυβερνητικές δηλώσεις. Απ' αυτές, πράγματι, ξεχωρίζει η συνήθης εφιαλτική δήλωση της ΥΠΕΞ Ντόρας Μπακογιάννη, που εναρμονίζεται πλήρως με τις επιδιώξεις του διεθνούς κεφαλαίου, την αντιλαϊκή Συνθήκη του Μάαστριχτ και την κατάπτωση των λαών στο βόρβορο της πολυπολιτισμικής χαβούζας του καπιταλιστικού υπερεθνισμού.

Με αφορμή την προβοκατόρικη διαμαρτυρία των εκφραστών του εκκολαπτόμενου βουλγάρικου νεοκαπιταλισμού στις Βρυξέλλες για τον αποκλεισμό των δρόμων από τους Ελληνες αγρότες, η Ελληνίδα ΥΠΕΞ έσπευσε να δηλώσει την προσήλωση της ελληνικής κυβέρνησης στην «ελεύθερη διακίνηση των εμπορευμάτων», Δηλαδή, στο όνομα μιας εκ των χρυσοφόρων αρχών της Διακήρυξης του Μάαστριχτ για το κεφάλαιο, έσπευσε να συνάψει με τους πολιτικούς της συγγενείς (βουλγαρική αστική τάξη) κοινό μέτωπο καταδίκης του αγώνα των Ελλήνων αγροτών.

Σε αντίδοτο αυτής της πολιτικά χαμερπούς στάσης ήρθε η ολιγόλεπτη γνωστοποίηση της συμπαράστασης επιτροπής των Βουλγάρων αγροτών προς τους Ελληνες αγρότες στο συνοριακό σταθμό του Προμαχώνα. Ταυτόχρονα, σε συζήτηση στη Βουλή των Ελλήνων για την ανεργία, ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ διατύπωνε την ηλίθια άποψη ότι όποιος ομιλεί για την ολοκληρωτική επίλυση των εργατικών προβλημάτων στο σοσιαλισμό σημαίνει ότι εγκαταλείπει την προσπάθεια βελτίωσης της ζωής των εργαζομένων στον καπιταλισμό. Μάλιστα αυτό ως συνέχεια προηγούμενης τηλεοπτικής συζήτησης όπου άλλος εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ εξέφρασε την επίσης χιλιοειπωμένη ηλίθια άποψη ότι για να υπάρχει διεκδίκηση υπέρ του λαού στην υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ενωση πρέπει να δηλώνεται κι η αποδοχή της. Δηλαδή, αρνείται το δικαίωμα του εργατικού κινήματος να κάνει χρήση της αστικής δημοκρατίας χωρίς να αποδέχεται το αστικό, καπιταλιστικό, κεφαλαιοκρατικό καθεστώς. Είναι σα να λέει, ότι όποιος μπαίνει στο ελληνικό αστικό Κοινοβούλιο υποχρεούται να αποδεχτεί τον ελληνικό καπιταλισμό. Περισσότερο, υποχρεούται να το βουλώνει και να μη μιλά για την ανάγκη της ανώτερης σοσιαλιστικής δημοκρατίας.

Ολα αυτά είναι δείγματα της εποχής μας, του αδιεξόδου της καπιταλιστικής κοινωνίας που και το πιο μερικό οδηγεί άμεσα και πρακτικά στο ολικό. Το ΚΚΕ προ πολλού χρόνου έθεσε το ζήτημα μιας στρατηγικής επιλογής για την κοινωνική διέξοδο προόδου. Το ονόμασε Αντιιμπεριαλιστικό, Αντιμονοπωλιακό, Δημοκρατικό Μέτωπο. Ετσι, θέλησε να τονίσει την ανάγκη απελευθέρωσης της Ελλάδας από τα δεσμά ιμπεριαλιστικών οικονομικών αντιδημοκρατικών δεσμεύσεων. Αυτό στο πλαίσιο μιας παράλληλης διεθνικής προσπάθειας χωρών και λαών. Η ονομασία ΑΑΔΜ ίσως προσκρούει στις λεκτικές προτιμήσεις ειλικρινών ανθρώπων.

Αυτό όμως που 'χει ξεκάθαρη σημασία είναι το περιεχόμενο αυτού του εγχειρήματος. Ο αντιδραστικός ρόλος ιμπεριαλιστικών στρατοκρατικών ενώσεων, οικονομικών κεφαλαιοκρατικών ενώσεων, αντιδημοκρατικών οικονομικο-πολιτικών θεσμών και σχημάτων όπως η υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ενωση, το ΝΑΤΟ, τα πολυεθνικά εκστρατευτικά σώματα ισχυρών κρατών, οι μισθοφορικοί στρατοί κλπ. Εγινε φανερό ότι οι υπερασπιστές θιασώτες αυτών των σχημάτων και ενώσεων, όπως π.χ. η Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΝΑΤΟ, έχουν ήδη στιγματιστεί και θα παραμένουν τέτοιοι στη νεότερη ιστορία των Ελλήνων.

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ