Απολύτως καμία σημασία δεν έχει για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα αν η οικονομία της χώρας θα μπει σε καθεστώς επιτήρησης από τις Βρυξέλλες, λες και δε βρίσκεται εδώ και δεκαετίες μάλιστα με συνειδητή επιλογή της εγχώριας πλουτοκρατίας. Από την άποψη αυτή, μόνο αποπροσανατολιστικά είναι τα λεγόμενα περί δήθεν σκληρών παζαριών που κάνει τάχα η κυβέρνηση με τις Βρυξέλλες για να δοθούν τρία και όχι δύο χρόνια ως «περίοδος χάριτος» για να καταφέρει η κυβέρνηση να ρίξει το έλλειμμα και πάλι κάτω από το 3% του ΑΕΠ όπως ορίζει το Σύμφωνο Σταθερότητας της ΕΕ. Ετσι και αλλιώς, είτε με επιτήρηση είτε όχι, είτε με το έλλειμμα πάνω από 3% του ΑΕΠ είτε κάτω, οι εργαζόμενοι θα συνεχίσουν να πληρώνουν, όπως έκαναν αδιάλειπτα και στο παρελθόν. Τα δήθεν «παζάρια» λοιπόν επιδιώκουν να κρύψουν από τα μάτια των εργαζομένων το κυρίαρχο, την άγρια επίθεση που έχει εξαπολυθεί προκειμένου να πληρώσουν οι εργαζόμενοι τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης. Θέλουν να κρύψουν ότι στο όνομα της απασχόλησης θα εγκατασταθεί ο εργασιακός Μεσαίωνας, με ελαστικές μορφές απασχόλησης, ανασφάλιστη εργασία, μισθούς πείνας, κ.ο.κ. Σε αυτά πρέπει να επικεντρώσουν την προσοχή τους οι εργαζόμενοι και να οργανώσουν την αντεπίθεση και την πάλη της. Τα άλλα τα ακούνε βερεσέ...