Οταν τα αδιέξοδα των καπιταλιστών γίνονται αντικείμενο χλευασμού από το ίδιο το πολιτικό - δημοσιογραφικό προσωπικό τους, τότε είναι η ώρα να ανέβεις στη σκηνή.

Γιατί, αυτό που αναφέρεται γενικώς ως «κρίση» - η καπιταλιστική κρίση, δηλαδή, που δεν τη λένε με το όνομά της, γιατί κι αυτό διαμορφώνει αντικαπιταλιστική συνείδηση - κοστίζει, ήδη, ζωές.

Αυτό που εμφανίζει η Ευρωπαϊκή Ενωση ως πρόταση - η «μερική ανεργία» - είναι ήδη πράξη εδώ, με τη σφραγίδα και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Είναι ήδη πράξη, με τη σφραγίδα και της ΓΣΕΕ. Είναι ήδη πράξη, με τη συμμετοχή και του ΣΥΝ σε όλα τα όργανα που προωθούν την «κοινωνική συναίνεση», με πρώτη τη ΓΣΕΕ, από κοντά την ΟΚΕ κ.ά.

Τότε που παίρνονταν κρίσιμες αποφάσεις για τον εργάσιμο χρόνο και τις συμβάσεις, όλοι αυτοί ψήφιζαν και με τα τέσσερα. Τώρα, παριστάνουν τους ανήξερους, τους έκπληκτους μην και τους πάρει ο κόσμος στο κυνήγι με τις ...ντομάτες (αν κι αλλιώς χρειάζεται να κυνηγηθούν, καθότι και οι ντομάτες είναι ακριβές).

Τώρα, πάντως, είναι η ώρα να ανέβεις στη σκηνή, εσύ, ο μόνος πρωταγωνιστής, εσύ που παράγεις τα πάντα, εσύ το «άιντε θύμα, άιντε ψώνιο, άιντε σύμβολο αιώνιο», που «αν ξυπνήσεις, μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς».

Κλαίνε και οδύρονται διάφοροι. Γιατί; Γιατί είναι δραματικό το αδιέξοδο των καπιταλιστών; Οσο πιο βαθύ το αδιέξοδό τους, τόσο καλύτερα για τους εργάτες, για να προβάλουν τη διέξοδο της δικής τους κοινωνικής οικονομικής προοπτικής. Χωρίς καπιταλιστές!

Ποιος θυμάται κάτι τύπους, που δήλωναν με στόμφο ότι κι εδώ θα γίνει της Γαλλίας; Ε, ήδη, 'πεσαν φαρδιές - πλατιές οι πρώτες υπογραφές στις εξωτερικές αξιολογήσεις των πανεπιστημίων. Και οι κότες, κότες. Ούτε καν ρεφορμιστές. Οι Γάλλοι, τουλάχιστον, διαμαρτύρονται.

Το σημειώνουμε περισσότερο, γιατί έχει ανοίξει μια κουβέντα περί των ικανών διανοουμένων, που αυτοί και μόνον αυτοί δικαιούνται να έχουν γνώμη για διάφορα δύσκολα. Ε, φίδι που τους έφαγε τους εργάτες, που δε θα φροντίσουν να παράξουν τη δική τους διανόηση. Που θα κάθονται με σταυρωμένα χέρια να περιμένουν αυτήν τη διανόηση, της σκυμμένης μέσης, να αξιολογηθεί για να αξιολογήσει.

Το ζήσαμε και στο ΚΚΕ... κείνα τα χρόνια. Οταν κάτι «ειδικοί» σνόμπαραν τους εργάτες, που αποφάσιζαν να ασχοληθούν με κάτι παράξενες επιστήμες, όπως την Πολιτική Οικονομία. Για να καταλήξουν, οι ειδικοί, σφογγοκωλάριοι της αστικής τάξης. Και οι εργάτες, αργά, βασανιστικά αλλά με επιτυχία, να γίνουν και πολιτικοί, και οικονομικοί επιστήμονες.

Γιατί το κρίσιμο, τελικά, δεν είναι το χαρτί που κουβαλάς, αλλά η δουλειά που έχεις κάνει και η αντοχή της στην κριτική της επιστήμης.

Το βάθεμα της έρευνας για το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, δηλαδή το ένα από τα δύο κείμενα που απασχολούν το Συνέδριο του ΚΚΕ, είναι αποτέλεσμα της δουλειάς και εργατών. Είναι μια τρανή απόδειξη ότι οι εργάτες μπορούν να ασχοληθούν με επιτυχία με πολλά περισσότερα απ' αυτά που η αστική τάξη και η διανόησή της τους προορίζουν - περιορίζουν.

Αξίζει ίσως, αύριο, μετά το συνέδριο, ένα ειδικό ρεπορτάζ - έρευνα για το πώς εργάτες και υπάλληλοι έσκυψαν πάνω σε βαριά θέματα κι έψαξαν λέξη - λέξη, αριθμό τον αριθμό, να βρούνε την αλήθεια, γίνανε οι ίδιοι επιστήμονες για την τάξη τους.

Για την τάξη τους. Αυτό είναι το κρίσιμο. Αυτό να κρατάνε οι εργάτες και να στέλνουν από κει που ήρθε κάθε έναν που παριστάνει τον καμπόσο.

Ο «καπιταλισμός καζίνο» έχει χρησιμοποιηθεί από το σύνολο του αυτοανακηρυγμένου «αριστερού» ρεύματος του ΣΥΝ. Από τον Δραγασάκη ως τον Στρατούλη κι απ' τον Καλύβη ως τον Λαφαζάνη, όλοι τους για ένα διάστημα το είχαν ψωμοτύρι. Τελικά, ο όρος πολιτογραφήθηκε ως όρος του ΣΕΒ. Τα «εύκολα λεφτά» παραπέμπουν, επίσης, στον περίφημο «τραπεζοκαπιταλισμό». Εδώ κι αν έχουν ξεσπαθώσει οι «αριστεροί». Τελικά, κι αυτό στον ΣΕΒ ανήκει. Εκεί που τα χάνουν όλα, είναι στην «αστική μεταπρατική τάξη». Τους κλέβει όλη την ιδεολογική βάση των αναλύσεών τους. Πάλι ο ΣΕΒ. Τι να κάνουμε; Είναι μικρό το οικόπεδο της διαχείρισης κι είναι πολλοί αυτοί που συνωστίζονται σ' αυτό.

Στα παραλειπόμενα: Η εργασία δεν ήταν απλά δικαίωμα, ήταν υποχρέωση της εργατικής εξουσίας να την εξασφαλίζει. Τώρα είναι μόνο δουλεμπόριο. Εκεί που επικράτησε η αντεπανάσταση. Ηταν και παραμένει θέμα συσχετισμών. Ποιος θα «φάει» ποιον. Οι καπιταλιστές που επικράτησαν δεν έχουν πρόβλημα με την καταστροφή εργατικών χεριών, έχουν τεράστια αποθήκη πίσω. Αρκεί να κατεβάζουν την τιμή πώλησης αυτού του προϊόντος που λέγεται εργατική δύναμη βγάζοντας μεγαλύτερο κέρδος.

Η είδηση είναι χρειαζούμενη για όσους ακόμα ψάχνουν να εξηγήσουν τη λύσσα διαφόρων και στη χώρα μας για την ύπαρξη αυτή καθαυτή του ΚΚΕ...